اسناد تازه کشف شده در مورد نسل کشی ارامنه

این یک واقعیت غیرقابل انکار و یک تاریخ ثبت شده است که در سال های 1915-16 ارمنی های ساکن در امپراتوری عثمانی مورد نسل کشی قرار گرفتند. اگر دولت کنونی ترکیه جنایتی را که بیش از یک قرن پیش مرتکب شده است رد کند، این جنایت به عامل جنایت تبدیل می شود. هنگامی که یک شخص یا یک دولت قادر به پذیرش جرمی که مرتکب شده نیست، دولت های توسعه یافته تر باید مداخله کنند. اینها کشورهایی هستند که بر نقض حقوق بشر تأکید زیادی دارند و پیشگیری از آنها تضمینی برای صلح است. آنچه در سالهای 1915-1916 در ترکیه عثمانی رخ داد باید به عنوان جنایت نسل کشی با مسئولیت کیفری برچسب زده شود، زیرا مطابق با تمام مواد کنوانسیون پیشگیری و مجازات جنایت نسل کشی است. در واقع، رافائل لمکین با توجه به جنایات و نقض‌های مرتکب شده توسط ترکیه عثمانی در سال 1915، تعریف اصطلاح «نسل‌کشی» را ارائه کرد (Auron, 2003, p. 9). بنابراین، سازوکارهایی که پیشگیری از جنایات ارتکابی علیه بشریت و وقوع آنها در آینده و نیز فرآیندهای صلح را ترویج می کنند، باید از طریق محکومیت جنایات گذشته محقق شوند.       

موضوع مطالعه این تحقیق سند رسمی عثمانی مشتمل بر سه صفحه (f.3) می باشد. این سند توسط وزارت امور خارجه ترکیه نوشته شده و به عنوان گزارشی حاوی اطلاعاتی در مورد اخراج سه ماهه (از 25 می تا 12 اوت) به اداره دوم مسئول اموال متروکه ارسال شده است (f.3). این شامل اطلاعاتی در مورد دستورات عمومی، سازماندهی تبعید ارامنه، روند تبعید، و جاده هایی است که ارامنه از طریق آنها تبعید شده اند. علاوه بر این، حاوی اطلاعاتی در مورد هدف این اقدامات، مسئولیت های مقامات در هنگام تبعید، به این معنی است که امپراتوری عثمانی بهره برداری از اموال ارامنه را سازماندهی می کرد و همچنین جزئیاتی در مورد روند ترکی شدن ارامنه از طریق توزیع کودکان ارمنی. به خانواده های ترک و تبدیل آنها به دین اسلام (f.3).

این یک قطعه منحصر به فرد است، زیرا حاوی سفارشاتی است که قبلاً هرگز در اسناد دیگر گنجانده نشده بودند. به ویژه اطلاعاتی در مورد طرح اسکان ترک ها در خانه های ارمنی که در نتیجه جنگ بالکان مهاجرت کرده اند در اختیار دارد. این اولین سند رسمی از امپراتوری عثمانی است که به طور رسمی هر آنچه را که بیش از یک قرن می دانیم بیان می کند. در اینجا یکی از آن دستورالعمل های منحصر به فرد است:

12 مه 331 (25 مه 1915)، رمز نگاری: درست پس از تخلیه [روستاهای] ارمنی، تعداد افراد و نام روستاها باید به تدریج اعلام شود. مناطق خالی از سکنه ارامنه باید توسط مهاجران مسلمان که مرکز گروه های آنکارا و قونیه هستند، اسکان داده شوند. از قونیه باید به آدانا و دیاربکر (تیگراناکرت) و از آنکارا به سیواس (سباستیا)، قیصریه (قیصری) و مامورت العزیز (مزیره، هارپوت) فرستاده شوند. برای آن هدف ویژه، مهاجران جذب شده باید به مکان های ذکر شده اعزام شوند. فقط در لحظه دریافت این فرمان، مهاجران ولسوالی های فوق باید از راه ها و روش های ذکر شده حرکت کنند. بدین وسیله تحقق آن را اعلام می کنیم. (f.3)

اگر از افرادی که از نسل کشی جان سالم به در برده اند یا خاطرات آنها را خوانده اند بپرسیم (سوازلیان، 1995)، به شواهد زیادی دست خواهیم یافت که به همین صورت نوشته شده است، مانند هل دادن، تبعید، به زور گرفتن فرزندانمان، دزدی. دخترانمان، پناهگاه هایمان را به مهاجران مسلمان می دهیم. این شاهدی است از یک شاهد، واقعیتی که در حافظه ثبت شده و از طریق گفتگوها و همچنین از طریق حافظه ژنتیکی از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است. این اسناد تنها مدرک رسمی در مورد نسل کشی ارامنه است. سند دیگر بررسی شده از ماتناداران، رمزنگاری مربوط به جایگزینی ارامنه (به تاریخ 12 مه 1915 و 25 مه 1915 در تقویم میلادی) است.

در نتیجه، دو واقعیت مهم باید در نظر گرفته شود. ارمنی ها تنها دو ساعت پس از ابلاغ قانون جایگزینی مجبور شدند آنجا را ترک کنند. بنابراین، اگر کودک خواب بود، باید او را بیدار کرد، اگر زن در حال زایمان بود، باید راه را در پیش می گرفت و اگر کودک نابالغی در رودخانه شنا می کرد، مادر باید بدون انتظار فرزندش را ترک می کرد.

بر اساس این دستور، مکان، اردوگاه یا جهت خاصی در هنگام تبعید ارامنه مشخص نشده است. برخی از محققان خاطرنشان می کنند که در بررسی اسناد مربوط به نسل کشی ارامنه، طرح خاصی کشف نشده است. با این حال، یک طرح مشخص وجود دارد که حاوی اطلاعاتی در مورد جابجایی ارامنه از یک مکان به مکان دیگر و همچنین دستور تهیه غذا، مسکن، دارو و سایر مایحتاج اولیه در هنگام اخراج آنها است. برای حرکت به مکان B به زمان X نیاز است که معقول است و بدن انسان قادر به زنده ماندن است. چنین راهنمایی نیز وجود ندارد. مردم مستقیماً از خانه‌های خود بیرون می‌رفتند، بی‌نظم بیرون رانده می‌شدند، مسیر جاده‌ها هر از گاهی تغییر می‌کرد، زیرا هیچ مقصد نهایی نداشتند. هدف دیگر نابودی و مرگ مردم با تعقیب و عذاب بود. به موازات این جابجایی، دولت ترکیه با هدف اقدامات سازمانی ثبت نام را انجام داد تا بلافاصله پس از اخراج ارامنه، کمیته اسکان مجدد مهاجران "iskan ve asayiş müdüriyeti" به راحتی بتواند مهاجران ترک را اسکان دهد.

در مورد خردسالانی که مکلف به ترک شدن بودند، لازم به ذکر است که آنها اجازه خروج با والدین خود را نداشتند. ده ها هزار کودک یتیم ارمنی بودند که در خانه های خالی والدین و تحت فشار روانی گریه می کردند (سوازلیان، 1995).

در مورد کودکان ارمنی، مجموعه ماتناداران دارای رمزنگاری است (29 ژوئن 331 یعنی 12 ژوئیه 1915، Cryptogram-telegram (şifre)). «این امکان وجود دارد که برخی از کودکان در راه تبعید و تبعید زنده بمانند. برای تعلیم و تعلیم آنها باید در شهرها و روستاهایی که از نظر مالی در امان هستند بین خانواده های افراد شناخته شده ای که ارمنی زندگی نمی کنند توزیع شود. (f.3).

از یک سند بایگانی عثمانی (به تاریخ 17 سپتامبر 1915) دریافتیم که از مرکز آنکارا 733 (هفتصد و سی و سه) زن و کودک ارمنی به اسکی شهیر تبعید شدند، از Kalecik 257، و از Keskin 1,169 (DH.EUM). . 2. Şb). یعنی فرزندان این خانواده ها کاملا یتیم شدند. برای مکان هایی مانند Kalecik و Keskin که مساحت بسیار کمی دارند، 1,426 کودک بسیار زیاد است. طبق همین سند متوجه شدیم که کودکان مذکور در سازمان های اسلامی (DH.EUM. 2. Şb) توزیع شده اند. باید بگوییم که سند مذکور شامل اطلاعاتی در مورد کودکان زیر پنج سال است، با توجه به اینکه طرح ترک‌سازی کودکان ارمنی برای کودکان زیر پنج سال تهیه شده است (ریموند، 2011). منطق پشت این طرح این نگرانی بود که کودکان بالای پنج سال در آینده جزئیات جنایت را به خاطر بسپارند. بنابراین، ارامنه بی فرزند، بی خانمان، با رنج روحی و جسمی بودند. این باید به عنوان جنایت علیه بشریت محکوم شود. برای اثبات این آخرین افشاگری ها به همین مناسبت از یک سیم وزارت کشور باز هم از مجموعه ماتنداران نقل می کنیم.

15 جولای 1915 (1915 ژوئیه 28). نامه رسمی: «از همان ابتدا در امپراتوری عثمانی روستاهای مسلمان نشین به دلیل دور بودن از تمدن کوچک و عقب مانده بودند. این با موضع اصلی ما که بر اساس آن باید تعداد مسلمانان را چند برابر و افزایش داد، در تضاد است. مهارت های بازرگانان و همچنین صنعتگری باید توسعه یابد. بنابراین لازم است روستاهای خالی از سکنه ارمنی را با ساکنینی که قبلاً از صد تا صد و پنجاه خانه داشتند، اسکان داده شوند. درخواست فوری: پس از اسکان آنها، روستاها همچنان برای ثبت نام خالی خواهند ماند تا متعاقباً آنها نیز با مهاجران و قبایل مسلمان اسکان داده شوند (f.3).

پس چه نوع سیستمی برای اجرای بند فوق الذکر وجود داشت؟ قبلاً در امپراتوری عثمانی مؤسسه خاصی با عنوان «اداره تبعید و اسکان مجدد» وجود داشت. در جریان نسل کشی، این سازمان با کمیسیون اموال بی مالک همکاری کرده بود. ثبت خانه های ارامنه را اجرا کرده و فهرست های مربوطه را تهیه کرده بود. پس در اینجا دلیل اصلی تبعید ارامنه است که در نتیجه آن یک ملت کامل در بیابان ها نابود شد. بنابراین اولین نمونه تبعید به تاریخ آوریل 1915 و آخرین سند موجود به تاریخ 22 اکتبر 1915 می باشد. در نهایت، آغاز یا پایان تبعید چه زمانی بوده است یا نقطه پایان آن چه بوده است؟

هیچ وضوحی وجود ندارد. تنها یک واقعیت شناخته شده است که مردم به طور مداوم رانده می شدند، مسیرهای خود، تعداد گروه ها و حتی اعضای گروه را تغییر می دادند: دختران جوان به طور جداگانه، بزرگسالان، کودکان، کودکان زیر پنج سال، هر گروه جداگانه. و در راه پیوسته مجبور به تغییر دین می شدند.

دستور محرمانه ای به امضای طلیط پاشا مورخ 22 اکتبر با اطلاعات زیر به 26 استان فرستاده شده است: «حکم تالیت در صورت وجود مواردی از تبدیل پس از اخراج، در صورت تأیید درخواست آنها از ستاد، جابجایی آنها باطل شود. و اگر دارایی آنها قبلاً به مهاجر دیگری داده شده باشد باید به مالک اصلی مسترد شود. تبدیل چنین افرادی قابل قبول است» (DH. ŞFR, 1915).

بنابراین، این نشان می‌دهد که مکانیسم‌های مصادره شهروندان ارمنی در امپراتوری عثمانی زودتر از زمان کشاندن ترکیه به جنگ انجام شده است. چنین اقداماتی علیه شهروندان ارمنی دلیلی بر پایمال شدن قوانین اساسی کشور همانطور که در قانون اساسی اعلام شده بود بود. در این صورت، اسناد اصلی امپراتوری عثمانی می تواند مدارک غیرقابل انکار و معتبری برای روند احیای حقوق پایمال شده قربانیان نسل کشی ارامنه باشد.