Alþjóðlega miðstöð þjóðernis-trúarbragðamiðlunar (ICERM) hefur skuldbundið sig til að styðja við sjálfbæran frið í löndum um allan heim og við erum vel meðvituð um framlag sem öldungar okkar geta lagt af mörkum. ICERM hefur stofnað World Elders Forum eingöngu fyrir öldunga, hefðbundna valdhafa/leiðtoga eða fulltrúa þjóðernis-, trúar-, samfélags- og frumbyggjahópa. Við bjóðum framlag þeirra sem hafa lifað í gegnum ótrúlegar tæknilegar, pólitískar og félagslegar breytingar. Við þurfum á aðstoð þeirra að halda við að samræma þessar breytingar við hefðbundin lög og hefðir. Við leitum visku þeirra til að leysa deilur á friðsamlegan hátt, koma í veg fyrir átök, hefja samræður og hvetja til annarra ofbeldislausra aðferða til að leysa átök.

Samt sem áður, þegar við rannsökuðum svör við tilteknum leiðbeinandi spurningum fyrir þennan fund, eru það vonbrigði að sjá að Bandaríkin, þar sem samtökin okkar hafa aðsetur, hafa takmarkaðar skoðanir á mannréttindum aldraðra. Við höfum borgaraleg og refsilöggjöf til að vernda þau gegn líkamlegu og fjárhagslegu ofbeldi. Við höfum lög til að hjálpa þeim að viðhalda einhverju sjálfræði, jafnvel þegar þeir þurfa forráðamenn eða aðra til að tala fyrir þá um takmörkuð málefni, eins og heilbrigðisþjónustu eða fjárhagslegar ákvarðanir. Samt höfum við ekki gert mikið til að ögra félagslegum viðmiðum, til að viðhalda þátttöku aldraðra einstaklinga eða aðlaga þá sem hafa einangrast aftur.

Í fyrsta lagi sameinum við alla eldri en 60 ára í einn hóp, eins og þeir séu allir eins. Geturðu ímyndað þér ef við gerðum það fyrir alla yngri en 30 ára? Rík 80 ára kona á Manhattan sem hefur aðgang að heilsugæslu og nútímalækningum hefur greinilega aðrar þarfir en 65 ára karl í Iowa. Rétt eins og við leitumst við að bera kennsl á, faðma og samræma greinarmun fólks með mismunandi þjóðernis- og trúarbakgrunn, vinnur ICERM að því að koma öldungum og öðru jaðarsettu fólki inn í samtölin sem hafa áhrif á það. Við höfum ekki gleymt því að það sem hefur áhrif á okkur hefur líka áhrif á þá. Það er satt að við gætum ekki orðið fyrir áhrifum á sama hátt, en hver okkar hefur einstök áhrif og hver reynsla okkar er gild. Við verðum að gefa okkur tíma til að horfa út fyrir aldurinn, þar sem að sumu leyti erum við líka að mismuna á þeim grundvelli og viðhalda sjálfum þeim vandamálum sem við leitumst við að leysa.

Í öðru lagi, í Bandaríkjunum, verndum við eldra fólk gegn mismunun þegar það er enn að vinna, en það virðist vera sátt við aðgang að vörum og þjónustu, heilsugæslu og félagslegri þjónustu. Við höfum okkar eigin fordóma gegn þeim þegar þeir eru ekki „afkastamiklir“. Lögin um fatlaða Bandaríkjamenn munu vernda þá þegar líkamlegar takmarkanir þeirra minnka og þeir verða að sigla um almenningsrými, en munu þeir hafa fullnægjandi heilbrigðisþjónustu og félagslega þjónustu? Of mikið veltur á tekjum og meira en þriðjungur eða öldrun íbúa okkar býr nálægt fátæktarmörkum sambandsins. Búist er við að fjöldi þeirra sem eru með sömu fjárhagsáætlun fyrir efri ár aukist og á tímum þegar við erum líka að búa okkur undir skort á starfsfólki.

Við erum ekki sannfærð um að viðbótarlöggjöf myndi breyta miklu af þeirri mismunun sem við sjáum gagnvart öldruðum, né teljum við að hún yrði samin í samræmi við stjórnarskrá okkar. Sem sáttasemjarar og hæfir leiðbeinendur sjáum við tækifæri til samræðna og skapandi lausnar vandamála þegar við tökum öldrunarhópinn með. Við eigum enn mikið eftir að læra um hina fjölmörgu einstaklinga sem samanstanda af þessum stóra hluta jarðarbúa. Kannski er þetta tíminn fyrir okkur að hlusta, fylgjast með og vinna saman.

Í þriðja lagi þurfum við fleiri forrit sem halda öldruðum einstaklingum í tengslum við samfélög sín. Þar sem þeir hafa þegar einangrast, þurfum við að samþætta þá aftur með sjálfboðaliðastarfi, leiðbeiningum og öðrum verkefnum sem minna þá á gildi þeirra og hvetja til áframhaldandi framlags þeirra, ekki sem refsingu heldur sem tækifæri. Við erum með dagskrá fyrir börn sem ætla aðeins að vera börn í 18 ár. Hvar eru jafngildar áætlanir fyrir 60 og 70 ára sem gætu líka haft 18 ár eða lengur til að læra og vaxa, sérstaklega þar sem fullorðna fólkið hefur oft meiri þekkingu og reynslu til að miðla en börnin á 18 ára aldri? Ég er ekki að meina að menntun barna hafi ekkert gildi, en við erum að missa af stórum tækifærum þegar okkur tekst ekki að styrkja eldra fólk líka.

Eins og American Bar Association Liaison sagði á sjötta þingi, „sáttmáli um mannréttindi fyrir eldra fólk verður að snúast um meira en bara að setja saman og tilgreina réttindi. Það verður líka að breyta félagslegri hugmyndafræði öldrunar.“ (Mock, 2015). Bandaríska samtökin fyrir eftirlaunafólk eru sammála og bæta við „Með því að trufla öldrun – breyta samtalinu um hvað það þýðir að eldast – getum við kveikt lausnir og nýtt fjármagn sem þróar vinnustaðinn, stækkað markaðinn og endurskapað samfélög okkar. (Collett, 2017). Við getum ekki gert allt þetta á áhrifaríkan hátt fyrr en við ögrum óbeinum hlutdrægni okkar um öldrun, sem við gerum með hæfri aðstoð.

Nance L. Schick, Esq., aðalfulltrúi International Center for Etno-Religious Mediation í höfuðstöðvum Sameinuðu þjóðanna, New York.