მოთხრობა, როგორც საშუალება მშვიდობის განათლებისთვის: კულტურათაშორისი დიალოგი სამხრეთ ტაილანდში

მოკლე აღწერა:

ეს სტატია ეხება ჩემს 2009 წლის საველე კვლევას, რომელიც ფოკუსირებული იყო მშვიდობის თხრობის, როგორც მშვიდობის განათლების ტრანსფორმაციული სწავლის საშუალებად გამოყენებაზე. კვლევა მიზნად ისახავდა სოციალური შერიგებისა და ინტერკულტურული დიალოგის ხელშეწყობას ტაილანდ-ბუდისტებსა და მალაი-მუსლიმებს შორის სამხრეთ ტაილანდში მიმდინარე შიდასახელმწიფოებრივ ეთნორელიგიურ კონფლიქტში. სენეჰი (2002) ამტკიცებს, რომ მოთხრობა არის ინსტრუმენტი სოციალიზაციისა და განათლებისთვის. ეს განიხილება, როგორც კონფლიქტის ტრანსფორმაციისა და მშვიდობის მშენებლობის გასაღები, ადამიანების თვითტრანსფორმაციის მოტივაციის გზით. ჩემს კვლევას ეფუძნებოდა სამშვიდობო განათლებისა და კონფლიქტების ტრანსფორმაციის თეორიული ჩარჩოები, რომლებიც მიზნად ისახავს ხელი შეუწყოს კონსტრუქციულ სამშვიდობო ჩართულობას არაძალადობრივი მიდგომების მეშვეობით, რომლებიც მიმართულია ძირითად საკითხებს და ურთიერთობებში ურთიერთგაგების, თანასწორობისა და პატივისცემის გაზრდას (Lederach, 2003). ინტერვიუებისა და ფოკუს ჯგუფის სესიების, ასევე ხელოვნების ვორქშოფების საშუალებით კონფლიქტური მხარეების ახალგაზრდებთან, საქმის შესწავლა აჩვენებს, რომ სამშვიდობო განათლება თხრობის საშუალებით შეიძლება გამოყენებულ იქნას როგორც ნარატიული სიმართლის თქმის ინსტრუმენტი, რომელიც მიზნად ისახავს ინტერპერსონალური ურთიერთობების აღდგენას, ტრავმების განკურნებას. გამოცდილება და სოციალური თანაცხოვრების ხელშეწყობა. ამ მეთოდს შეუძლია გააძლიეროს კულტურათაშორისი და რელიგიათა დიალოგი. გარდა ამისა, მას შეუძლია ხელი შეუწყოს მშვიდობის კულტურის განვითარებას, რომელშიც მშვიდობის ამბის თხრობის პრაქტიკა „სხვა“ ჯგუფის წევრთან შეიძლება განიმარტოს, როგორც „გაუგონარი“ ხმების და გრძნობების გამოცხადების სურვილი სხვა'. ის უკავშირდება აქტიური მოსმენის პრაქტიკას ცრურწმენების დასაძლევად, რაც იწვევს ტრანსფორმაციულ სასწავლო პროცესს. მოთხრობის გამოყენებით, კვლევის მონაწილეებს მიეცათ შესაძლებლობა გაეზიარებინათ თავიანთი ცხოვრებისეული გამოცდილება, დაადასტურონ ერთმანეთი და შეექმნათ ახალი შესაძლებლობები როგორც ცნობიერი, ისე რეპრესირებული აზრებისა და გრძნობების ერთად გამოხატვისა და მუშაობისთვის. პროცესმა ხელი შეუწყო მონაწილეთა პოტენციალს, გადაექციათ ძალადობის კულტურა მშვიდობის კულტურად. მაშასადამე, მშვიდობის მოთხრობა შეიძლება განიხილებოდეს, როგორც კონფლიქტის ტრანსფორმაციისა და სამშვიდობო განათლების აპარატი, ისევე როგორც ხელოვნების აქტი, რომელმაც შეიძლება გამოიწვიოს არაძალადობრივი სოციალური ცვლილებები ეთნორელიგიურ ხაზებზე დაყოფილ საზოგადოებაში.