• კონფლიქტი გარდაუვალია ნებისმიერ საზოგადოებაში, სადაც ადამიანები მოკლებულნი არიან ადამიანის ფუნდამენტური უფლებები, მათ შორის გადარჩენის უფლებებს, მთავრობის წარმომადგენლობას, კულტურულ და რელიგიურ თავისუფლებებს, ასევე თანასწორობას; მათ შორის უსაფრთხოება, ღირსება და ასოციაცია. კონფლიქტი ასევე შეიძლება მოხდეს მაშინ, როდესაც მთავრობის ქმედება განიხილება, რომ ეწინააღმდეგება ხალხის ეთნიკურ ან რელიგიურ ინტერესებს და სადაც მთავრობის პოლიტიკა მიკერძოებულია კონკრეტული ჯგუფის სასარგებლოდ.

• ეთნო-რელიგიური კონფლიქტების გადაწყვეტის შეუძლებლობას ექნება პოლიტიკური, სოციალური, ეკონომიკური, გარემოსდაცვითი, უსაფრთხოების, განვითარების, ჯანმრთელობისა და ფსიქოლოგიური შედეგები.

• ეთნო-რელიგიურ კონფლიქტებს დიდი პოტენციალი აქვს გადაგვარდეს ტომობრივ ძალადობაში, ხოცვა-ჟლეტაში, ეთნიკურ და რელიგიურ ომებში და გენოციდებში.

• ვინაიდან ეთნიკურ და რელიგიურ კონფლიქტებს აქვს დამანგრეველი შედეგები და იმის ცოდნა, რომ დაზარალებული და დაინტერესებული მთავრობები ცდილობენ მათ მართვას, გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს უკვე მიღებული პრევენციის, მართვის და გადაწყვეტის სტრატეგიების და მათი შეზღუდვების შესწავლას და გაგებას.

• ეთნორელიგიურ კონფლიქტებზე მთავრობების სხვადასხვა რეაგირება დროებითი, არაეფექტური და ზოგჯერ არაორგანიზებული იყო.

• მთავარი მიზეზი, რის გამოც ეთნო-რელიგიური საჩივრები იგნორირებულია და ადრეული, გადაუდებელი და ადეკვატური პრევენციული ღონისძიებები არ მიიღება, შესაძლოა იყოს არა უყურადღებობის დამოკიდებულების გამო, რომელიც ხშირად შეინიშნება ზოგიერთ ქვეყანაში, არამედ ამ საჩივრების არსებობის იგნორირება. ადრეულ ეტაპზე და ადგილობრივ დონეზე.

• ადეკვატური და ფუნქციონირების ნაკლებობაა კონფლიქტის ადრეული გაფრთხილების სისტემები (CEWS), ან კონფლიქტის ადრეული გაფრთხილებისა და რეაგირების მექანიზმი (CEWARM), ან კონფლიქტის მონიტორინგის ქსელები (CMN) ადგილობრივ დონეზე, ერთი მხრივ, და კონფლიქტის ადრეული გაფრთხილების სისტემების პროფესიონალების ნაკლებობა, რომლებიც ყურადღებით მომზადებულნი არიან სპეციალური კომპეტენციებითა და უნარებით, რაც მათ საშუალებას მისცემს ყურადღებით მოუსმინონ და მეორეს მხრივ, გახდე ფხიზლად დროის ნიშნები და ხმები.

• ეთნო-რელიგიური კონფლიქტების ადეკვატური ანალიზი, აქცენტით კონფლიქტში ჩართულ ეთნიკურ, ტომობრივ და რელიგიურ ჯგუფებზე, წარმოშობაზე, მიზეზებზე, შედეგებზე, მონაწილე პირებზე, ამ კონფლიქტების წარმოშობის ფორმებსა და ადგილებზე, ძალზე მნიშვნელოვანია, რათა თავიდან ავიცილოთ დანიშვნა. არასწორი საშუალებები.

• გადაუდებელია პარადიგმის ცვლილება იმ პოლიტიკის შემუშავებაში, რომელიც მიმართულია ეთნორელიგიურ საკითხებთან და კომპონენტებთან კონფლიქტების მართვაზე, გადაჭრასა და პრევენციაზე. ეს პარადიგმის ცვლილება შეიძლება აიხსნას ორი პერსპექტივიდან: პირველი, ანგარიშსწორების პოლიტიკიდან აღდგენითი სამართლიანობისკენ და მეორე, იძულებითი პოლიტიკიდან მედიაციასა და დიალოგზე. ჩვენ გვჯერა, რომ „ეთნიკური და რელიგიური იდენტობები, რომლებიც ახლა მსოფლიოში არეულობის დიდ ნაწილს ადანაშაულებენ, შეიძლება რეალურად იქნას გამოყენებული, როგორც ღირებული აქტივები სტაბილიზაციისა და მშვიდობიანი თანაცხოვრების მხარდასაჭერად. მათ, ვინც პასუხისმგებელია ამგვარ სისხლისღვრაზე და მათ ხელთ ტანჯულებს, მათ შორის საზოგადოების ყველა წევრს, სჭირდებათ უსაფრთხო სივრცე, სადაც მოისმენენ ერთმანეთის ისტორიებს და ისწავლიან, ხელმძღვანელობით, კიდევ ერთხელ დაინახონ ერთმანეთი, როგორც ადამიანები.”

• ზოგიერთ ქვეყანაში კულტურული მრავალფეროვნებისა და რელიგიური კუთვნილების გათვალისწინებით, მედიაცია და დიალოგი შეიძლება იყოს უნიკალური საშუალება მშვიდობის, ურთიერთგაგების, ურთიერთაღიარების, განვითარებისა და ერთიანობის გასამყარებლად.

• ეთნორელიგიური კონფლიქტების მოსაგვარებლად მედიაციისა და დიალოგის გამოყენებას აქვს ხანგრძლივი მშვიდობის შექმნის პოტენციალი.

• ეთნორელიგიური მედიაციის ტრენინგი დაეხმარება მონაწილეებს შეიძინონ და განავითარონ უნარ-ჩვევები კონფლიქტების მოგვარებისა და მონიტორინგის, ადრეული გაფრთხილებისა და კრიზისების პრევენციის ინიციატივებში: პოტენციური და გარდაუვალი ეთნორელიგიური კონფლიქტების იდენტიფიცირება, კონფლიქტებისა და მონაცემთა ანალიზი, რისკის შეფასება ან ადვოკატირება, მოხსენება, იდენტიფიცირება. სწრაფი რეაგირების პროექტები (RRPs) და რეაგირების მექანიზმები გადაუდებელი და დაუყოვნებელი მოქმედებისთვის, რაც ხელს შეუწყობს კონფლიქტის თავიდან აცილებას ან ესკალაციის რისკის შემცირებას.

• ეთნო-რელიგიური კონფლიქტების პრევენციისა და მოგვარების მექანიზმების კონცეფცია, შემუშავება და შექმნა შუამავლობითა და დიალოგით, ხელს შეუწყობს მშვიდობიანი თანაარსებობის განმტკიცებას კულტურულ, ეთნიკურ, რასობრივ და რელიგიურ ჯგუფებს შორის და მათ შორის.

• მედიაცია არის არაპარტიული პროცესი კონფლიქტების გამომწვევი მიზეზების აღმოჩენისა და გადაჭრისა და ახალი გზების გახსნის მიზნით, რომლებიც უზრუნველყოფენ მდგრად მშვიდობიანი თანამშრომლობასა და თანაცხოვრებას. მედიაციაში შუამავალი, ნეიტრალური და მიუკერძოებელი მის მიდგომებში, ეხმარება კონფლიქტის მხარეებს კონფლიქტების რაციონალურად გადაწყვეტაში.

• მსოფლიოს ქვეყნებში კონფლიქტების უმეტესობას აქვს ეთნიკური, რასობრივი ან რელიგიური წარმომავლობა. მათ, ვინც პოლიტიკურად მიჩნეულია, ხშირად აქვთ ეთნიკური, რასობრივი ან რელიგიური შუქი. გამოცდილებამ აჩვენა, რომ ამ კონფლიქტებში მონაწილე მხარეები, როგორც წესი, ავლენენ უნდობლობის გარკვეულ დონეს ნებისმიერ ინტერვენციაში, რომელიც ექვემდებარება რომელიმე მხარის გავლენის ქვეშ. ასე რომ, პროფესიონალური მედიაცია, ნეიტრალიტეტის, მიუკერძოებლობისა და დამოუკიდებლობის პრინციპების წყალობით, იქცევა სანდო მეთოდად, რომელსაც შეუძლია მოიპოვოს კონფლიქტის მხარეების ნდობა და თანდათან მიიყვანს მათ საერთო დაზვერვის აგებამდე, რომელიც წარმართავს პროცესს და მხარეთა თანამშრომლობას. .

• როდესაც კონფლიქტის მხარეები არიან საკუთარი გადაწყვეტილებების ავტორები და ძირითადი კონსტრუქტორები, ისინი პატივს სცემენ თავიანთი განხილვის შედეგებს. ეს არ არის ის შემთხვევა, როდესაც გადაწყვეტილებები ეკისრება რომელიმე მხარეს ან როდესაც ისინი იძულებულნი არიან მიიღონ ისინი.

• მედიაციისა და დიალოგის გზით კონფლიქტების მოგვარება საზოგადოებისთვის უცხო არ არის. კონფლიქტების მოგვარების ეს მეთოდები ყოველთვის გამოიყენებოდა ძველ საზოგადოებებში. ასე რომ, ჩვენი, როგორც ეთნო-რელიგიური შუამავლების და დიალოგის ფასილიტატორების მისია მდგომარეობს იმაში, რომ აღვადგინოთ და გავაცოცხლოთ ის, რაც ყოველთვის არსებობდა.

• ის ქვეყნები, რომლებშიც ხდება ეთნორელიგიური კონფლიქტები, წარმოადგენენ მსოფლიოს განუყოფელ ნაწილს და რაც მათზე გავლენას ახდენს, ასე თუ ისე მოქმედებს დანარჩენ სამყაროზეც. ასევე, მათი მშვიდობის გამოცდილება მცირედ მატებს გლობალური მშვიდობის სტაბილურობას და პირიქით.

• პრაქტიკულად შეუძლებელი იქნებოდა ეკონომიკური ზრდის გაუმჯობესება უპირველეს ყოვლისა მშვიდობიანი და არაძალადობრივი გარემოს შექმნის გარეშე. ინტუიციურად, ძალადობრივ გარემოში სიმდიდრის შემქმნელი ინვესტიციები უბრალო ნარჩენებია.

ზემოხსენებული რწმენის ნაკრები ბევრ სხვას შორის კვლავ შთაგვაგონებს, რომ ავირჩიოთ ეთნორელიგიური შუამავლობა და დიალოგი, როგორც კონფლიქტის მოგვარების შესაფერისი მექანიზმები მშვიდობიანი თანაარსებობისა და მდგრადი მშვიდობის ხელშეწყობისთვის მთელს მსოფლიოში.