Pusat Pengantaraan Etno-Agama Antarabangsa (ICERM) komited untuk menyokong keamanan yang mampan di negara-negara di seluruh dunia, dan kami amat menyedari sumbangan yang boleh dibuat oleh warga tua kami. ICERM telah menubuhkan Forum Penatua Sedunia hanya untuk orang tua, pemerintah/pemimpin tradisional atau wakil kumpulan etnik, agama, masyarakat dan orang asli. Kami menjemput sumbangan mereka yang telah melalui perubahan teknologi, politik dan sosial yang menakjubkan. Kami memerlukan bantuan mereka dalam menyelaraskan perubahan ini dengan undang-undang dan tradisi adat. Kami mencari kebijaksanaan mereka dalam menyelesaikan pertikaian secara aman, mencegah konflik, memulakan dialog, dan menggalakkan kaedah penyelesaian konflik tanpa kekerasan yang lain.

Namun, semasa kami meneliti jawapan kepada Soalan Panduan khusus untuk sesi ini, adalah mengecewakan untuk melihat bahawa Amerika Syarikat, di mana organisasi kami berpusat, mempunyai pandangan terhad tentang hak asasi manusia orang tua. Kami mempunyai undang-undang sivil dan jenayah untuk melindungi mereka daripada penderaan fizikal dan kewangan. Kami mempunyai undang-undang untuk membantu mereka mengekalkan beberapa autonomi, walaupun apabila mereka memerlukan penjaga atau orang lain untuk bercakap untuk mereka mengenai isu terhad, seperti penjagaan kesihatan atau keputusan kewangan. Namun kami tidak melakukan banyak perkara untuk mencabar norma sosial, mengekalkan kemasukan orang yang semakin tua, atau menyepadukan semula mereka yang telah terasing.

Pertama, kami menggabungkan semua orang yang berumur lebih dari 60 tahun ke dalam satu kumpulan, seolah-olah mereka semua sama. Bolehkah anda bayangkan jika kami melakukan itu untuk semua orang di bawah umur 30 tahun? Seorang wanita kaya berusia 80 tahun di Manhattan yang mempunyai akses kepada penjagaan kesihatan dan perubatan moden jelas mempunyai keperluan yang berbeza daripada seorang lelaki berusia 65 tahun di agrarian Iowa. Sama seperti kita berusaha untuk mengenal pasti, menerima dan mendamaikan perbezaan antara orang yang mempunyai latar belakang etnik dan agama yang berbeza, ICERM berusaha untuk membawa orang tua dan orang terpinggir lain ke dalam perbualan yang mempengaruhi mereka. Kami tidak lupa bahawa apa yang memberi kesan kepada kami juga memberi kesan kepada mereka. Memang benar kita mungkin tidak terpengaruh dengan cara yang sama, tetapi setiap daripada kita dipengaruhi secara unik, dan setiap pengalaman kita adalah sah. Kita mesti meluangkan masa untuk melihat melangkaui usia, kerana dalam beberapa cara kita juga mendiskriminasi atas dasar itu dan mengekalkan masalah yang ingin kita selesaikan.

Kedua, di AS, kami melindungi orang yang lebih tua daripada diskriminasi semasa mereka masih bekerja, tetapi nampaknya terdapat persetujuan yang mengambil kira akses kepada barangan dan perkhidmatan, penjagaan kesihatan dan penjagaan sosial. Kami mempunyai prasangka sendiri terhadap mereka apabila mereka tidak "produktif". Akta Orang Kurang Upaya Amerika akan melindungi mereka apabila had fizikal mereka berkurangan dan mereka mesti menavigasi ruang awam, tetapi adakah mereka akan mempunyai penjagaan kesihatan dan penjagaan sosial yang mencukupi? Terlalu banyak bergantung kepada pendapatan, dan lebih daripada satu pertiga atau penduduk yang semakin tua kita hidup berhampiran tahap kemiskinan persekutuan. Bilangan mereka yang mempunyai rancangan kewangan yang sama untuk tahun-tahun kemudian mereka hanya dijangka meningkat, dan pada masa-masa ketika kita juga sedang bersiap untuk kekurangan pekerja.

Kami tidak yakin bahawa undang-undang tambahan akan mengubah banyak diskriminasi yang kami lihat terhadap orang tua, dan kami tidak fikir ia akan digubal selaras dengan Perlembagaan kita. Sebagai pengantara dan fasilitator mahir, kami melihat peluang untuk berdialog dan menyelesaikan masalah secara kreatif apabila kami memasukkan populasi yang semakin tua. Kami masih perlu banyak belajar tentang pelbagai orang yang terdiri daripada sebahagian besar penduduk dunia ini. Mungkin inilah masanya untuk kita mendengar, memerhati, dan bekerjasama.

Ketiga, kami memerlukan lebih banyak program yang mengekalkan hubungan antara warga emas dengan komuniti mereka. Di mana mereka telah terpencil, kita perlu menyepadukan semula mereka melalui program sukarela, bimbingan dan program lain yang mengingatkan mereka tentang nilai mereka dan menggalakkan sumbangan berterusan mereka, bukan sebagai hukuman tetapi sebagai peluang. Kami mempunyai program untuk kanak-kanak, yang hanya akan kekal sebagai kanak-kanak selama 18 tahun. Di manakah program setara untuk 60- dan 70-an yang mungkin juga mempunyai 18 tahun atau lebih untuk belajar dan berkembang, terutamanya di mana orang dewasa sering mempunyai lebih banyak pengetahuan dan pengalaman untuk dikongsi daripada kanak-kanak selama 18 tahun mereka? Saya tidak bermaksud untuk mencadangkan pendidikan kanak-kanak tidak mempunyai nilai, tetapi kita kehilangan peluang besar apabila kita gagal memperkasakan orang yang lebih tua juga.

Seperti yang dinyatakan oleh American Bar Association Liaison pada Sesi Keenam, "konvensyen mengenai hak asasi manusia untuk orang tua mestilah lebih daripada sekadar menyusun dan menentukan hak. Ia juga mesti mengubah paradigma sosial penuaan.” (Mock, 2015). The American Association for Retired Persons bersetuju, sambil menambah "Dengan Mengganggu Penuaan—mengubah perbualan tentang maksud menjadi lebih tua—kita boleh mencetuskan penyelesaian dan memanfaatkan sumber yang mengubah tempat kerja, mengembangkan pasaran dan membentuk semula komuniti kita." (Collett, 2017). Kita tidak boleh melakukan semua ini dengan berkesan sehingga kita mencabar kecenderungan tersirat kita sendiri tentang penuaan, yang kita lakukan melalui pemudahcaraan mahir.

Nance L. Schick, Esq., Wakil Utama Pusat Antarabangsa untuk Pengantaraan Etno-Agama di Ibu Pejabat Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu, New York.