Sterke en zwakke punten van het kenmerkende bemiddelingsmodel van China

Abstract:

Als een geprefereerde en populaire methode voor geschillenbeslechting met een lange geschiedenis en traditie, heeft het Chinese bemiddelingsmodel zich ontwikkeld tot een karakteristieke en gemengde vorm. Het kenmerkende bemiddelingsmodel geeft aan dat enerzijds de sterk geïnstitutionaliseerde bemiddelingsstijl, geleid door lokale rechtbanken, op grote schaal wordt toegepast in de meeste kuststeden met een relatief economische ontwikkeling; aan de andere kant bestaat de traditionele bemiddelingsaanpak, waarbij geschillen grotendeels worden opgelost via dorpshoofden, clanleiders en/of gemeenschapselites, nog steeds en wordt deze ook toegepast in de Chinese plattelandsgebieden. Dit onderzoek introduceert de onderscheidende kenmerken van het Chinese bemiddelingsmodel en bespreekt de verdiensten en zwakheden van China's karakteristieke bemiddelingsmodel.

Lees of download het volledige artikel:

Wang, Zhiwei (2019). Sterke en zwakke punten van het karakteristieke bemiddelingsmodel van China

Journal of Living Together, 6 (1), pp. 144-152, 2019, ISSN: 2373-6615 (druk); 2373-6631 (online).

@Artikel{Wang2019
Titel = {Sterke en zwakke punten van het karakteristieke bemiddelingsmodel van China}
Auteur = {Zhiwei Wang}
URL = {https://icermediation.org/chinas-mediation-model/}
ISSN = {2373-6615 (afdrukken); 2373-6631 (online)}
Jaar = {2019}
Datum = {2019-12-18}
Dagboek = {Journal of Living Together}
Inhoud = {6}
Getal = {1}
Pagina's = {144-152}
Uitgever = {Internationaal centrum voor etnisch-religieuze bemiddeling}
Adres = {Mount Vernon, New York}
Editie = {2019}.

Delen

Gerelateerde artikelen

Kunnen er meerdere waarheden tegelijkertijd bestaan? Hier ziet u hoe één afkeuring in het Huis van Afgevaardigden de weg kan vrijmaken voor harde maar kritische discussies over het Israëlisch-Palestijnse conflict vanuit verschillende perspectieven

Deze blog duikt in het Israëlisch-Palestijnse conflict met erkenning van verschillende perspectieven. Het begint met een onderzoek naar de afkeuring van vertegenwoordiger Rashida Tlaib, en gaat vervolgens in op de groeiende gesprekken tussen verschillende gemeenschappen – lokaal, nationaal en mondiaal – die de verdeeldheid benadrukken die overal om ons heen bestaat. De situatie is zeer complex en omvat tal van kwesties, zoals strijd tussen mensen met verschillende geloofsovertuigingen en etniciteiten, de onevenredige behandeling van vertegenwoordigers van het Huis van Afgevaardigden in het disciplinaire proces van de Kamer, en een diepgeworteld conflict dat meerdere generaties omvat. De complexiteit van de afkeuring van Tlaib en de seismische impact die deze op zovelen heeft gehad, maken het nog belangrijker om de gebeurtenissen die plaatsvinden tussen Israël en Palestina te onderzoeken. Iedereen lijkt de juiste antwoorden te hebben, maar niemand kan het daarmee eens zijn. Waarom is dat het geval?

Delen

Bekering tot de islam en etnisch nationalisme in Maleisië

Dit artikel maakt deel uit van een groter onderzoeksproject dat zich richt op de opkomst van het etnisch Maleisische nationalisme en de suprematie in Maleisië. Hoewel de opkomst van het etnisch Maleisische nationalisme aan verschillende factoren kan worden toegeschreven, richt dit artikel zich specifiek op de islamitische bekeringswet in Maleisië en de vraag of deze het sentiment van etnisch Maleisische suprematie al dan niet heeft versterkt. Maleisië is een multi-etnisch en multireligieus land dat in 1957 onafhankelijk werd van de Britten. De Maleiers zijn de grootste etnische groep en hebben de religie van de islam altijd beschouwd als een essentieel onderdeel van hun identiteit, die hen scheidt van andere etnische groepen die tijdens de Britse koloniale overheersing naar het land werden gebracht. Hoewel de islam de officiële religie is, staat de grondwet toe dat andere religies vreedzaam worden beoefend door niet-Maleisische Maleisiërs, namelijk de etnische Chinezen en Indiërs. De islamitische wet die moslimhuwelijken in Maleisië regelt, schrijft echter voor dat niet-moslims zich tot de islam moeten bekeren als ze met moslims willen trouwen. In dit artikel betoog ik dat de islamitische bekeringswet is gebruikt als een instrument om het sentiment van het etnisch Maleisische nationalisme in Maleisië te versterken. Voorlopige gegevens zijn verzameld op basis van interviews met Maleisische moslims die getrouwd zijn met niet-Maleisiërs. De resultaten hebben aangetoond dat de meerderheid van de Maleisische geïnterviewden de bekering tot de islam als noodzakelijk beschouwt, zoals vereist door de islamitische religie en de staatswet. Bovendien zien ze ook geen reden waarom niet-Maleiers bezwaar zouden hebben tegen bekering tot de islam, aangezien de kinderen na het huwelijk automatisch als Maleiers worden beschouwd volgens de grondwet, die ook status en privileges met zich meebrengt. De opvattingen van niet-Maleiers die zich tot de islam hebben bekeerd, zijn gebaseerd op secundaire interviews die door andere geleerden zijn afgenomen. Omdat moslim zijn geassocieerd wordt met Maleis zijn, voelen veel niet-Maleisiërs die zich bekeerd hebben, beroofd van hun gevoel van religieuze en etnische identiteit, en voelen ze zich onder druk gezet om de etnisch-Maleisische cultuur te omarmen. Hoewel het veranderen van de bekeringswet moeilijk kan zijn, zouden open interreligieuze dialogen op scholen en in de publieke sector de eerste stap kunnen zijn om dit probleem aan te pakken.

Delen

Religies in Igboland: diversificatie, relevantie en verbondenheid

Religie is een van de sociaal-economische verschijnselen met onmiskenbare gevolgen voor de mensheid waar dan ook ter wereld. Hoe heilig het ook lijkt, religie is niet alleen belangrijk voor het begrip van het bestaan ​​van welke inheemse bevolking dan ook, maar heeft ook beleidsrelevantie in de interetnische en ontwikkelingscontext. Historisch en etnografisch bewijsmateriaal over verschillende uitingen en nomenclaturen van het fenomeen religie is er in overvloed. De Igbo-natie in Zuid-Nigeria, aan beide zijden van de rivier de Niger, is een van de grootste zwarte ondernemende culturele groepen in Afrika, met een onmiskenbare religieuze hartstocht die duurzame ontwikkeling en interetnische interacties binnen haar traditionele grenzen impliceert. Maar het religieuze landschap van Igboland verandert voortdurend. Tot 1840 waren de dominante religie(s) van de Igbo inheems of traditioneel. Minder dan twintig jaar later, toen de christelijke missionaire activiteiten in het gebied begonnen, werd een nieuwe kracht ontketend die uiteindelijk het inheemse religieuze landschap van het gebied zou hertekenen. Het christendom groeide uit tot het in de schaduw stellen van de dominantie van laatstgenoemde. Vóór de honderdste verjaardag van het christendom in Igboland ontstonden de islam en andere, minder hegemonistische religies om te concurreren met de inheemse Igbo-religies en het christendom. Dit artikel volgt de religieuze diversificatie en de functionele relevantie ervan voor de harmonieuze ontwikkeling in Igboland. Het haalt zijn gegevens uit gepubliceerde werken, interviews en artefacten. Het stelt dat naarmate er nieuwe religies ontstaan, het religieuze landschap van de Igbo zal blijven diversifiëren en/of zich zal aanpassen, hetzij voor inclusiviteit, hetzij voor exclusiviteit tussen de bestaande en opkomende religies, voor het voortbestaan ​​van de Igbo.

Delen

Etniciteit als instrument om religieus extremisme tot bedaren te brengen: een casestudy van intrastatelijke conflicten in Somalië

Het clansysteem en de religie in Somalië zijn de twee meest opvallende identiteiten die de fundamentele sociale structuur van de Somalische natie bepalen. Deze structuur is de belangrijkste verbindende factor van het Somalische volk geweest. Helaas wordt hetzelfde systeem gezien als een struikelblok voor de oplossing van het Somalische intrastatelijke conflict. Het is duidelijk dat de clan opvalt als de centrale pijler van de sociale structuur in Somalië. Het is de toegangspoort tot het levensonderhoud van het Somalische volk. Dit artikel onderzoekt de mogelijkheid om de dominantie van clanverwantschap om te zetten in een kans om de negatieve effecten van religieus extremisme te neutraliseren. Het artikel neemt de conflicttransformatietheorie over van John Paul Lederach. De filosofische visie van het artikel is positieve vrede zoals naar voren gebracht door Galtung. Primaire gegevens werden verzameld via vragenlijsten, focusgroepdiscussies (FGD's) en semi-gestructureerde interviewschema's waarbij 223 respondenten betrokken waren met kennis over conflictkwesties in Somalië. Secundaire gegevens werden verzameld via een literatuuronderzoek van boeken en tijdschriften. Het onderzoek identificeerde de clan als de machtige groep in Somalië die de religieuze extremistische groepering Al Shabaab kan betrekken bij onderhandelingen over vrede. Het is onmogelijk om Al Shabaab te veroveren omdat het binnen de bevolking opereert en een groot aanpassingsvermogen heeft door gebruik te maken van asymmetrische oorlogstactieken. Bovendien wordt de regering van Somalië door Al Shabaab gezien als een door de mens gecreëerde en daarom een ​​onwettige, onwaardige partner om mee te onderhandelen. Bovendien is het betrekken van de groep bij onderhandelingen een dilemma; democratieën onderhandelen niet met terreurgroepen, uit vrees dat zij deze als stem van de bevolking zullen legitimeren. Daarom wordt de clan de leesbare eenheid die de verantwoordelijkheid draagt ​​voor de onderhandelingen tussen de regering en de religieus extremistische groepering Al Shabaab. De clan kan ook een sleutelrol spelen bij het bereiken van jongeren die het doelwit zijn van radicaliseringscampagnes van extremistische groeperingen. De studie beveelt aan dat het clansysteem in Somalië, als een belangrijke instelling in het land, moet samenwerken om een ​​middenweg in het conflict te bieden en als brug te dienen tussen de staat en de religieus extremistische groepering Al Shabaab. Het clansysteem zal waarschijnlijk oplossingen van eigen bodem voor het conflict opleveren.

Delen