Ocena skuteczności ustaleń dotyczących podziału władzy w Sudanie Południowym: podejście do budowania pokoju i rozwiązywania konfliktów
Abstrakcyjny:
Brutalny konflikt w Sudanie Południowym ma liczne i złożone przyczyny. Brakuje politycznej siły woli ze strony prezydenta Salvy Kiira, etnicznego Dinka, lub byłego wiceprezydenta Rieka Machara, etnicznego Nuer, aby zakończyć wrogość. Zjednoczenie kraju i utrzymanie rządu opartego na podziale władzy będzie wymagało od przywódców odłożenia na bok dzielących je różnic. Niniejszy artykuł wykorzystuje ramy podziału władzy jako mechanizm budowania pokoju i rozwiązywania konfliktów w rozwiązywaniu konfliktów między społecznościami oraz w niwelowaniu ostrych podziałów w społeczeństwach rozdartych wojną. Dane zebrane na potrzeby tego badania uzyskano poprzez kompleksową analizę tematyczną istniejącej literatury na temat konfliktu w Sudanie Południowym i innych uzgodnień dotyczących podziału władzy po zakończeniu konfliktu w Afryce. Dane wykorzystano do wskazania zawiłych i złożonych przyczyn przemocy oraz zbadania porozumienia pokojowego ARCSS z sierpnia 2015 r., a także porozumienia pokojowego R-ARCSS z września 2018 r., które weszło w życie 22 lutegond, 2020. Ten artykuł jest próbą odpowiedzi na jedno pytanie: czy podział władzy jest najbardziej odpowiednim mechanizmem budowania pokoju i rozwiązywania konfliktów w Sudanie Południowym? Teoria przemocy strukturalnej i teoria konfliktów międzygrupowych dostarczają mocnego wyjaśnienia konfliktu w Sudanie Południowym. W artykule argumentuje się, że aby jakikolwiek układ o podziale władzy mógł zapanować w Sudanie Południowym, należy odbudować zaufanie między różnymi zainteresowanymi stronami konfliktu, co wymaga rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji (DDR) sił bezpieczeństwa, sprawiedliwości i odpowiedzialności , silne grupy społeczeństwa obywatelskiego i równy podział zasobów naturalnych między wszystkie grupy. Ponadto sam układ o podziale władzy nie może zapewnić trwałego pokoju i bezpieczeństwa w Sudanie Południowym. Pokój i stabilność mogą wymagać dodatkowego etapu oddzielenia polityki od etniczności oraz potrzeby skupienia się przez mediatorów na przyczynach i skargach wojny domowej.
Pobierz ten artykuł
Sugerowane cytowanie:
Darboe, F. (2022). Ocena skuteczności ustaleń dotyczących podziału władzy w Sudanie Południowym: podejście do budowania pokoju i rozwiązywania konfliktów. Dziennik wspólnego życia, 7(1) 26-37.
Informacje o artykule:
@Artykuł{Darboe2022}
Tytuł = {Ocena skuteczności ustaleń dotyczących podziału władzy w Sudanie Południowym: podejście do budowania pokoju i rozwiązywania konfliktów}
Autor = {Foday Darboe}
Url = {https://icermediation.org/assessing-the-performance-of-power-sharing-arrangements-in-south-sudan-a-peacebuilding-and-conflict-resolution-approach/}
ISSN = {2373-6615 (druk); 2373-6631 (online)}
Rok = {2022}
Data = {2022-12-10}
Dziennik = {Dziennik wspólnego życia}
Głośność = {7}
liczba = {1}
Strony = {26-37}
Wydawca = {Międzynarodowe Centrum Mediacji Etno-Religijnych}
Adres = {White Plains, Nowy Jork}
Wydanie = {2022}.
Wprowadzenie
Teoria przemocy strukturalnej i teoria konfliktów międzygrupowych dostarczają mocnego wyjaśnienia konfliktu w Sudanie Południowym. Badacze zajmujący się pokojem i konfliktami utrzymywali, że sprawiedliwość, ludzkie potrzeby, bezpieczeństwo i tożsamość są podstawowymi przyczynami konfliktów, jeśli się nimi nie zajęto (Galtung, 1996; Burton, 1990; Lederach, 1995). W Sudanie Południowym przemoc strukturalna przybiera formę powszechnej bezkarności, stosowania przemocy w celu utrzymania władzy, marginalizacji oraz braku dostępu do zasobów i możliwości. Wynikająca z tego nierównowaga wniknęła w struktury polityczne, gospodarcze i społeczne kraju.
Podstawowymi przyczynami konfliktu w Sudanie Południowym są marginalizacja ekonomiczna, rywalizacja etniczna o władzę, zasoby i kilkudziesięcioletnia przemoc. Naukowcy zajmujący się naukami społecznymi określili związek między tożsamościami grupowymi a konfliktami międzygrupowymi. Przywódcy polityczni często używają tożsamości grupowej jako hasła bojowego, aby zmobilizować swoich zwolenników, opisując siebie w przeciwieństwie do innych grup społecznych (Tajfel i Turner, 1979). Podsycanie w ten sposób podziałów etnicznych prowadzi do nasilenia rywalizacji o władzę polityczną i sprzyja mobilizacji grupowej, co utrudnia rozwiązywanie konfliktów i budowanie pokoju. Opierając się na kilku wydarzeniach w Sudanie Południowym, przywódcy polityczni z grup etnicznych Dinka i Nuer wykorzystali strach i niepewność do wywołania konfliktu między grupami.
Obecny rząd w Sudanie Południowym wywodzi się z inkluzywnego porozumienia pokojowego znanego jako Kompleksowe Porozumienie Pokojowe (CPA). Kompleksowe porozumienie pokojowe, podpisane 9 stycznia 2005 r. przez rząd Republiki Sudanu (GoS) i główną grupę opozycyjną na południu, Sudańską Armię Ludowo-Wyzwoleńczą (SPLM/A), zakończyło więcej ponad dwie dekady brutalnej wojny domowej w Sudanie (1983–2005). Gdy wojna domowa dobiegała końca, najwyżsi rangą członkowie Sudańskiego Ruchu Ludowo-Wyzwoleńczego/Armii Ludowej odłożyli na bok dzielące ich różnice, aby stworzyć jednolity front, a w niektórych przypadkach zająć pozycję polityczną (Okiech, 2016; Roach, 2016; de Vries & Schomerus, 2017). W 2011 roku, po dziesięcioleciach przedłużającej się wojny, mieszkańcy Sudanu Południowego głosowali za odłączeniem się od północy i uzyskaniem autonomii. Niemniej jednak, zaledwie dwa lata po odzyskaniu niepodległości, kraj powrócił do wojny domowej. Początkowo rozłam toczył się głównie między prezydentem Salvą Kiirem a byłym wiceprezydentem Riekiem Macharem, ale manewry polityczne przerodziły się w przemoc na tle etnicznym. Rząd Ludowego Ruchu Wyzwolenia Sudanu (SPLM) i jego armia, Ludowa Armia Wyzwolenia Sudanu (SPLA), podzieliły się po długotrwałym konflikcie politycznym. Gdy walki rozprzestrzeniły się poza Dżubę na inne obszary, przemoc zraziła wszystkie główne grupy etniczne (Aalen, 2013; Radon i Logan, 2014; de Vries i Schomerus, 2017).
W odpowiedzi Międzyrządowy Urząd ds. Rozwoju (IGAD) pośredniczył w zawarciu porozumienia pokojowego między walczącymi stronami. Kluczowe kraje członkowskie wykazały jednak brak zainteresowania znalezieniem trwałego rozwiązania w ramach procesu negocjacji pokojowych Międzyrządowego Urzędu ds. Rozwoju w celu zakończenia konfliktu. Próbując znaleźć pokojowe rozwiązanie trudnego konfliktu Północ-Południe w Sudanie, w ramach kompleksowego porozumienia pokojowego z 2005 r., oprócz porozumienia z sierpnia 2015 r. w sprawie rozwiązania kryzysu w Sudanie Południowym (ARCSS), opracowano wielowymiarowe podejście oparte na podziale władzy. która dotyczyła przedłużania się przemocy na południu (de Vries i Schomerus, 2017). Kilku uczonych i decydentów uznało konflikt w Sudanie Południowym za konflikt między społecznościami – ale opisywanie konfliktu głównie wzdłuż linii etnicznych nie odnosi się do innych głęboko zakorzenionych problemów.
Wrzesień 2018 Rożywiony Azieleń na Rrozwiązanie Ckonflikt w SOuth Sporozumienie Udan (R-ARCSS) miało na celu rewitalizację Porozumienia z sierpnia 2015 r. w sprawie rozwiązania kryzysu w Sudanie Południowym, które miało wiele braków i brakowało mu dobrze zdefiniowanych celów, wytycznych i ram dla budowania pokoju i rozbrojenia grup rebeliantów. Jednak zarówno Porozumienie w sprawie rozwiązania kryzysu w Sudanie Południowym, jak i tzw Rożywiony Azieleń na Rrozwiązanie Ckonflikt w SOuth Sudan kładł nacisk na podział władzy wśród elit politycznych i wojskowych. Ta wąska dystrybucja pogłębia polityczną, ekonomiczną i społeczną marginalizację, która napędza zbrojną przemoc w Sudanie Południowym. Żadne z tych dwóch porozumień pokojowych nie jest wystarczająco szczegółowe, aby odnieść się do głęboko zakorzenionych źródeł konfliktu ani zaproponować planu zjednoczenia bojówek w siły bezpieczeństwa przy jednoczesnym zarządzaniu transformacjami gospodarczymi i łagodzeniu skarg.
Niniejszy artykuł wykorzystuje ramy podziału władzy jako mechanizm budowania pokoju i rozwiązywania konfliktów w rozwiązywaniu konfliktów między społecznościami oraz w niwelowaniu ostrych podziałów w społeczeństwach rozdartych wojną. Niemniej jednak należy zauważyć, że podział władzy ma tendencję do wzmacniania podziałów prowadzących do rozpadu jedności narodowej i budowania pokoju. Dane zebrane na potrzeby tego badania uzyskano dzięki kompleksowej analizie tematycznej istniejącej literatury na temat konfliktu w Sudanie Południowym i innych pokonfliktowych ustaleń dotyczących podziału władzy w Afryce. Dane wykorzystano do wskazania zawiłych i złożonych przyczyn przemocy oraz zbadania Porozumienia w sprawie rozwiązania kryzysu w Sudanie Południowym z sierpnia 2015 r., a także porozumienia z września 2018 r. Rożywiony Azieleń na Rrozwiązanie Ckonflikt w SOuth SUdan, który wszedł w życie 22 lutegond, 2020. Ten artykuł jest próbą odpowiedzi na jedno pytanie: czy podział władzy jest najbardziej odpowiednim mechanizmem budowania pokoju i rozwiązywania konfliktów w Sudanie Południowym?
Aby odpowiedzieć na to pytanie, opisuję tło historyczne konfliktu. W przeglądzie literatury przeanalizowano przykłady wcześniejszych uzgodnień dotyczących podziału władzy w Afryce jako zasady przewodniej. Następnie wyjaśniam czynniki, które doprowadzą do sukcesu rządu jedności, argumentując, że ustanowienie pokoju i stabilności, zjednoczenie kraju i utworzenie rządu dzielącego się władzą będzie wymagało od przywódców odbudowy zaufania, równego podziału zasobów naturalnych i możliwości ekonomicznych między różnymi grup etnicznych, zreformować policję, rozbroić bojówki, promować aktywne i dynamiczne społeczeństwo obywatelskie oraz ustanowić ramy pojednania, aby uporać się z przeszłością.
Inicjatywy pokojowe
Porozumienie pokojowe z sierpnia 2015 r. w sprawie rozwiązania kryzysu w Sudanie Południowym, w którym pośredniczył Międzyrządowy Urząd ds. Rozwoju (IGAD), miało rozwiązać spór polityczny między prezydentem Kiirem a jego byłym wiceprezydentem Macharem. Wielokrotnie podczas negocjacji Kiir i Machar łamali szereg wcześniejszych umów z powodu nieporozumień dotyczących podziału władzy. Pod naciskiem Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (RB ONZ) i sankcji nałożonych przez Stany Zjednoczone, a także embarga na broń w celu zakończenia przemocy, obie strony podpisały porozumienie o podziale władzy, które tymczasowo zakończyło przemoc.
Postanowienia porozumienia pokojowego z sierpnia 2015 r. stworzyły 30 stanowisk ministerialnych podzielonych między Kiira, Machar i inne partie opozycyjne. Prezydent Kiir sprawował kontrolę nad gabinetem i większością członków opozycji w parlamencie narodowym, podczas gdy wiceprezydent Machar kontrolował obu członków opozycji w rządzie (Okiech, 2016). Porozumienie pokojowe z 2015 r. było chwalone za uwzględnienie różnorodnych obaw wszystkich zainteresowanych stron, ale brakowało w nim mechanizmu utrzymywania pokoju, który miałby zapobiegać przemocy w okresach przejściowych. Ponadto porozumienie pokojowe było krótkotrwałe z powodu wznowionych walk w lipcu 2016 r. między siłami rządowymi a lojalistami wiceprezydenta Machara, które zmusiły Machara do ucieczki z kraju. Jedną z kwestii spornych między prezydentem Kiirem a opozycją był jego plan podziału 10 państw kraju na 28. Według opozycji nowe granice zapewniają plemieniu Dinka prezydenta Kiira potężną większość parlamentarną i zmieniają równowagę etniczną kraju (Sperber, 2016). ). Wszystkie te czynniki doprowadziły do upadku Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej (TGNU).
Porozumienie pokojowe z sierpnia 2015 r. i porozumienie o podziale władzy z września 2018 r. opierały się bardziej na pragnieniu społeczno-politycznej przebudowy instytucji niż na tworzeniu długoterminowych struktur politycznych i mechanizmów budowania pokoju. Na przykład Rożywiony Azieleń na Rrozwiązanie Ckonflikt w SOuth Sudan stworzył ramy dla nowego rządu przejściowego, które obejmowały wymogi włączenia dotyczące wyboru ministrów. The Rożywiony Azieleń na Rrozwiązanie Ckonflikt w SOuth Sudan stworzył także pięć partii politycznych i wyznaczył czterech wiceprezesów, a pierwszy wiceprezes Riek Machar miał kierować sektorem zarządzania. Poza pierwszym wiceprezesem nie byłoby żadnej hierarchii wśród wiceprezesów. To porozumienie o podziale władzy z września 2018 r. określało sposób funkcjonowania Tymczasowej Narodowej Legislatury (TNL), sposób ukonstytuowania Tymczasowego Narodowego Zgromadzenia Ustawodawczego (TNLA) i Rady Państw oraz sposób, w jaki Rada Ministrów i Wiceministrowie między różnymi partiami mieliby działać (Wuol, 2019). Porozumieniom o podziale władzy brakowało instrumentów wspierających instytucje państwowe i zapewniających trwałość układu przejściowego. Ponadto, ponieważ umowy zostały podpisane w kontekście toczącej się wojny domowej, żadna nie obejmowała wszystkich stron konfliktu, co prowokowało pojawienie się spoilerów i przedłużało stan wojenny.
Niemniej jednak 22 lutego 2020 r. Riek Machar i inni przywódcy opozycji zostali zaprzysiężeni jako wiceprezydenci nowego rządu jedności Sudanu Południowego. To porozumienie pokojowe przyznało amnestię rebeliantom podczas wojny domowej w Sudanie Południowym, w tym wiceprezydentowi Macharowi. Również prezydent Kiir potwierdził pierwotne dziesięć stanów, co było ważnym ustępstwem. Kolejnym punktem spornym było osobiste bezpieczeństwo Machara w Dżubie; jednak w ramach koncesji Kiira na granice 10 stanów Machar wrócił do Dżuby bez swoich sił bezpieczeństwa. Po rozwiązaniu tych dwóch spornych problemów strony przypieczętowały układ pokojowy, mimo że pozostawiły główne ważne kwestie – w tym sposób przyspieszenia uporczywego zjednoczenia sił bezpieczeństwa lojalnych Kiirowi lub Macharowi w jedną armię narodową – do rozwiązania po nowym rząd zaczął działać (International Crisis Group, 2019; British Broadcasting Corporation, 2020; Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych, 2020).
Przegląd literatury
Kilku naukowców rozwinęło teorię demokracji konsocjacyjnej, w tym Hans Daalder, Jorg Steiner i Gerhard Lehmbruch. Teoretyczna propozycja demokracji konsocjacyjnej głosi, że układy podziału władzy mają wiele znaczących dynamiki. Zwolennicy układów o podziale władzy skoncentrowali swoje argumenty na temat fundamentalnych zasad rozwiązywania konfliktów lub mechanizmów budowania pokoju w podzielonych społeczeństwach na pracy naukowej Arenda Lijpharta, którego przełomowe badania nad „demokracją konsocjacyjną i demokracją konsensusową” doprowadziły do przełomu w zrozumieniu mechanizmów demokracji w podzielonych społeczeństwach. Lijphart (2008) argumentował, że demokracja w podzielonych społeczeństwach jest możliwa do osiągnięcia, nawet gdy obywatele są podzieleni, jeśli przywódcy tworzą koalicję. W demokracji konsocjacyjnej koalicję tworzą interesariusze reprezentujący wszystkie główne grupy społeczne tego społeczeństwa i proporcjonalnie przydzieleni urzędy i zasoby (Lijphart 1996 i 2008; O'Flynn i Russell, 2005; Spears, 2000).
Esman (2004) zdefiniował podział władzy jako „z natury akomodacyjny zestaw postaw, procesów i instytucji, w których sztuka rządzenia staje się kwestią targowania się, pojednania i kompromisu w zakresie aspiracji i pretensji społeczności etnicznych” (s. 178). Jako taka, demokracja konsocjacyjna jest rodzajem demokracji z charakterystycznym zestawem ustaleń, praktyk i standardów podziału władzy. Na potrzeby tych badań termin „podział władzy” zastąpi termin „demokracja konsocjacyjna”, ponieważ podział władzy leży u podstaw konsocjacyjnych ram teoretycznych.
W rozwiązywaniu konfliktów i studiach nad pokojem podział władzy jest postrzegany jako mechanizm rozwiązywania konfliktów lub budowania pokoju, który może rozwiązywać złożone konflikty między społecznościami, spory wielopartyjne, a co najważniejsze, łagodzić promowanie pokojowych i demokratycznych struktur instytucjonalnych, inkluzywności, i budowanie konsensusu (Cheeseman, 2011; Aeby, 2018; Hartzell i Hoddie, 2019). W ostatnich dziesięcioleciach wdrażanie ustaleń dotyczących podziału władzy było centralnym elementem rozstrzygania konfliktów między społecznościami w Afryce. Na przykład poprzednie ramy podziału władzy zostały opracowane w 1994 r. w Afryce Południowej; 1999 w Sierra Leone; 1994, 2000 i 2004 w Burundi; 1993 w Rwandzie; 2008 w Kenii; i 2009 w Zimbabwe. W Sudanie Południowym wielopłaszczyznowe porozumienie o podziale władzy miało kluczowe znaczenie dla mechanizmów rozwiązywania konfliktów zarówno w ramach kompleksowego porozumienia pokojowego (CPA) z 2005 r., porozumienia pokojowego w sprawie rozwiązania kryzysu w Sudanie Południowym (ARCSS) z 2015 r., jak i porozumienia pokojowego dotyczącego rewitalizacji z września 2018 r. Porozumienie pokojowe w sprawie rozwiązania konfliktu w Sudanie Południowym (R-ARCSS). Teoretycznie koncepcja podziału władzy obejmuje kompleksową organizację systemu politycznego lub koalicji, które potencjalnie mogą zasypać ostre podziały w społeczeństwach rozdartych wojną. Na przykład w Kenii porozumienia o podziale władzy między Mwai Kibakim a Railą Odingą służyły jako instrument walki z przemocą polityczną i odniosły sukces, częściowo dzięki wdrożeniu struktur instytucjonalnych, które obejmowały organizacje społeczeństwa obywatelskiego, oraz ograniczeniu ingerencji politycznej o wielką koalicja (Cheeseman i Tendi, 2010; Kingsley, 2008). W Afryce Południowej podział władzy był używany jako przejściowy układ instytucjonalny, mający na celu zbliżenie różnych partii po zakończeniu apartheidu (Lijphart, 2004).
Przeciwnicy podziału władzy, tacy jak Finkeldey (2011), twierdzili, że podział władzy ma „ogromną lukę między uogólniającą teorią a praktyką polityczną” (s. 12). Tymczasem Tull i Mehler (2005) ostrzegali przed „ukrytymi kosztami podziału władzy”, z których jednym jest włączenie nielegalnych grup stosujących przemoc w poszukiwaniu zasobów i władzy politycznej. Co więcej, krytycy podziału władzy sugerują, że „tam, gdzie władza jest przydzielana elitom zdefiniowanym etnicznie, podział władzy może umocnić podziały etniczne w społeczeństwie” (Aeby, 2018, s. 857).
Krytycy dalej argumentowali, że wzmacnia uśpione tożsamości etniczne i zapewnia jedynie krótkotrwały pokój i stabilność, a tym samym nie umożliwia konsolidacji demokratycznej. W kontekście Sudanu Południowego uznano, że konsocjacyjny podział władzy zapewnia archityp rozwiązywania konfliktów, ale to odgórne podejście do podziału władzy nie zapewniło trwałego pokoju. Poza tym stopień, w jakim porozumienia o podziale władzy mogą sprzyjać pokojowi i stabilności, zależy częściowo od strony konfliktu, w tym od potencjalnej roli „spoilerów”. Jak zauważył Stedman (1997), największe zagrożenie dla budowania pokoju w sytuacjach pokonfliktowych stwarzają „spojlery”: ci przywódcy i partie, które są w stanie i chcą uciekać się do przemocy w celu zakłócenia procesów pokojowych przy użyciu siły. Ze względu na rozprzestrzenianie się licznych odłamów w całym Sudanie Południowym, grupy zbrojne, które nie były stronami porozumienia pokojowego z sierpnia 2015 r., przyczyniły się do wykolejenia układu o podziale władzy.
Oczywiste jest, że aby porozumienia o podziale władzy odniosły sukces, powinny zostać rozszerzone na członków innych grup poza głównymi sygnatariuszami. W Sudanie Południowym skupienie się na rywalizacji między prezydentem Kiirem a Macharem przyćmiło pretensje zwykłych obywateli, co utrwaliło walki między ugrupowaniami zbrojnymi. Zasadniczo lekcja płynąca z takich doświadczeń jest taka, że podział władzy musi być równoważony realistycznymi, ale nieortodoksyjnymi środkami gwarantującymi polityczną równość między grupami, jeśli mają one mieć szansę na rozkwit. W przypadku Sudanu Południowego podziały etniczne znajdują się w centrum konfliktu i są głównym motorem przemocy, i nadal są dziką kartą w polityce Sudanu Południowego. Polityka etniczności oparta na historycznej rywalizacji i powiązaniach międzypokoleniowych ukształtowała skład walczących stron w Sudanie Południowym.
Roeder i Rothchild (2005) argumentowali, że układy podziału władzy mogą mieć korzystne skutki w początkowym okresie przejścia od wojny do pokoju, ale bardziej problematyczne skutki w okresie konsolidacji. Na przykład poprzednie porozumienie o podziale władzy w Sudanie Południowym koncentrowało się na procedurze konsolidacji wspólnej władzy, ale mniej uwagi poświęcano wieloaspektowym graczom w Sudanie Południowym. Na poziomie koncepcyjnym naukowcy i decydenci argumentowali, że brak dialogu między programami badawczymi i analitycznymi był odpowiedzialny za martwe punkty w literaturze, która miała tendencję do zaniedbywania potencjalnie wpływowych aktorów i dynamiki.
Chociaż literatura na temat podziału władzy przyniosła rozbieżne punkty widzenia na temat jego skuteczności, dyskurs na temat tej koncepcji został przeanalizowany wyłącznie przez pryzmat wewnątrzelitarny, a między teorią a praktyką istnieje wiele luk. We wspomnianych krajach, w których utworzono rządy z podziałem władzy, wielokrotnie kładziono nacisk na stabilność krótkoterminową, a nie długoterminową. Prawdopodobnie w przypadku Sudanu Południowego poprzednie ustalenia dotyczące podziału władzy zawiodły, ponieważ przewidywały rozwiązanie tylko na poziomie elit, bez uwzględnienia pojednania na poziomie mas. Jednym ważnym zastrzeżeniem jest to, że chociaż ustalenia dotyczące podziału władzy dotyczą budowania pokoju, rozstrzygania sporów i zapobiegania ponownemu wystąpieniu wojny, pomijają koncepcję budowania państwa.
Czynniki, które doprowadzą do sukcesu rządu jedności
Zasadniczo każdy układ podziału władzy wymaga zgromadzenia wszystkich głównych części społeczeństwa i zaoferowania im udziału we władzy. Tak więc, aby jakiekolwiek porozumienie o podziale władzy mogło zapanować w Sudanie Południowym, musi odbudować zaufanie wśród wszystkich zainteresowanych stron konfliktu, od rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji (DDR) różnych frakcji po rywalizujące siły bezpieczeństwa, a także egzekwować sprawiedliwość i rozliczalność , ożywić grupy społeczeństwa obywatelskiego i równomiernie rozdzielić zasoby naturalne między wszystkie grupy. Budowanie zaufania jest niezbędne w każdej inicjatywie budowania pokoju. Bez silnej relacji zaufania, w szczególności między Kiirem i Macharem, ale także między odłamami, układ o podziale władzy zawiedzie i może nawet rozprzestrzenić większą niepewność, jak miało to miejsce w przypadku porozumienia o podziale władzy z sierpnia 2015 roku. Umowa się nie powiodła, ponieważ wiceprezydent Machar został usunięty po ogłoszeniu przez prezydenta Kiira, że Machar próbował dokonać zamachu stanu. To postawiło grupę etniczną Dinka sprzymierzoną z Kiirem i grupą etniczną Nuer, która wspierała Machara przeciwko sobie (Roach, 2016; Sperber, 2016). Kolejnym czynnikiem, który może przyczynić się do sukcesu układu podziału władzy, jest budowanie zaufania wśród nowych członków gabinetu. Aby porozumienie o podziale władzy funkcjonowało skutecznie, zarówno prezydent Kiir, jak i wiceprezydent Machar muszą stworzyć atmosferę zaufania po obu stronach w okresie przejściowym. Długoterminowy pokój zależy od intencji i działań wszystkich stron umowy o podziale władzy, a głównym wyzwaniem będzie przejście od słów pełnych dobrych intencji do skutecznych działań.
Ponadto pokój i bezpieczeństwo zależą od rozbrojenia różnych grup rebeliantów w kraju. W związku z tym należy wdrożyć reformy sektora bezpieczeństwa jako narzędzie budowania pokoju, które pomoże w integracji różnych grup zbrojnych. Reforma sektora bezpieczeństwa musi kłaść nacisk na reorganizację byłych kombatantów w armię narodową, policję i inne siły bezpieczeństwa. Potrzebne są środki realnej odpowiedzialności wobec rebeliantów i ich wykorzystania do wzniecania nowych konfliktów, tak aby byli bojownicy, nowo zintegrowani, nie utrudniali już pokoju i stabilności kraju. Jeśli zostanie to przeprowadzone właściwie, takie rozbrojenie, demobilizacja i reintegracja (DDR) wzmocniłyby pokój, wzmacniając wzajemne zaufanie między byłymi przeciwnikami i zachęcając do dalszego rozbrojenia wraz z przejściem wielu walczących do życia cywilnego. Reforma sektora bezpieczeństwa powinna zatem obejmować odpolitycznienie sił bezpieczeństwa Sudanu Południowego. Udany program rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji (DDR) utorowałby również drogę do przyszłej stabilności i rozwoju. Konwencjonalna mądrość głosi, że integracja byłych rebeliantów lub bojowników w nową siłę może być wykorzystana do zbudowania zjednoczonego charakteru narodowego (Lamb i Stainer, 2018). Rząd jedności, we współpracy z Organizacją Narodów Zjednoczonych (ONZ), Unią Afrykańską (UA), Międzyrządowym Urzędem ds. Rozwoju (IGAD) i innymi agencjami, powinien podjąć się zadania rozbrojenia i reintegracji byłych bojowników do życia mając na celu bezpieczeństwo oparte na społeczności i podejście odgórne.
Inne badania wykazały, że należy również zreformować system sądowniczy, aby wiarygodnie zapewnić rządy prawa, przywrócić zaufanie do instytucji rządowych i wzmocnić demokrację. Argumentowano, że wykorzystanie przejściowych reform wymiaru sprawiedliwości w społeczeństwach pokonfliktowych, w szczególności Komisji Prawdy i Pojednania (TRC), może wykoleić oczekujące porozumienia pokojowe. Chociaż może tak być w przypadku ofiar, pokonfliktowe programy sprawiedliwości okresu przejściowego mogą odkryć prawdę o niesprawiedliwościach z przeszłości, zbadać ich przyczyny, ścigać sprawców, restrukturyzować instytucje i wspierać pojednanie (Van Zyl, 2005). Zasadniczo prawda i pojednanie pomogłyby odbudować zaufanie w Sudanie Południowym i uniknąć ponownego wybuchu konfliktu. Utworzenie przejściowego trybunału konstytucyjnego, reforma sądownictwa i tzw doraźnie Komitet ds. Reformy Sądownictwa (JRC) do składania sprawozdań i przedstawiania sugestii w okresie przejściowym, jak określono w porozumieniu dotyczącym rewitalizowanego porozumienia w sprawie rozwiązania konfliktu w Sudanie Południowym (R-ARCSS), zapewniłoby przestrzeń do uzdrowienia głęboko zakorzenionych podziałów społecznych i urazów . Ze względu na odpowiedzialność niektórych stron konfliktu realizacja tych inicjatyw będzie jednak problematyczna. Solidna Komisja Prawdy i Pojednania (TRC) może z pewnością znacząco przyczynić się do pojednania i stabilności, ale musi postrzegać wprowadzanie sprawiedliwości jako proces, który może zająć dziesięciolecia lub pokolenia. Kluczowe znaczenie ma ustanowienie i utrzymanie rządów prawa oraz wdrożenie zasad i procedur, które ograniczają uprawnienia wszystkich stron i pociągają je do odpowiedzialności za swoje działania. Może to pomóc złagodzić napięcia, stworzyć stabilność i zmniejszyć prawdopodobieństwo dalszych konfliktów. Niemniej jednak, jeśli taka prowizja zostanie utworzona, należy zachować ostrożność, aby uniknąć działań odwetowych.
Ponieważ inicjatywy budowania pokoju obejmują wiele warstw aktorów i są ukierunkowane na wszystkie aspekty struktury państwa, ich pomyślna realizacja wymaga wszechstronnego wysiłku. Rząd przejściowy musi włączyć kilka grup zarówno oddolnych, jak i elitarnych do odbudowy pokonfliktowej i wysiłków na rzecz budowania pokoju w Sudanie Południowym. Integracja, głównie grup społeczeństwa obywatelskiego, jest niezbędna do wzmocnienia krajowych procesów pokojowych. Aktywne i prężne społeczeństwo obywatelskie – w tym przywódcy wyznaniowi, liderzy kobiet, liderzy młodzieżowi, liderzy biznesu, naukowcy i sieci prawnicze – może odgrywać kluczową rolę w przedsięwzięciach budowania pokoju, wspierając jednocześnie powstawanie partycypacyjnego społeczeństwa obywatelskiego i demokratycznego systemu politycznego (Quinn, 2009). Aby powstrzymać dalszą intensyfikację konfliktu, wysiłki tych różnych aktorów muszą dotyczyć zarówno funkcjonalnego, jak i emocjonalnego wymiaru obecnych napięć, a obie strony muszą wdrożyć politykę, która uwzględnia kwestie inkluzywności podczas procesu pokojowego, zapewniając, że wybór przedstawicieli jest przezroczysty.
Wreszcie, jednym z motorów nieustannych konfliktów w Sudanie Południowym jest wieloletnia rywalizacja między elitami Dinka i Nuer o kontrolę nad władzą polityczną i ogromnymi zasobami ropy naftowej w regionie. Skargi dotyczące nierówności, marginalizacji, korupcji, nepotyzmu i polityki plemiennej należą do wielu czynników charakteryzujących obecny konflikt. Korupcja i rywalizacja o władzę polityczną są synonimami, a sieci kleptokratycznego wyzysku ułatwiają wykorzystywanie zasobów publicznych dla osobistych korzyści. Dochody z wydobycia ropy muszą być przeznaczone na zrównoważony rozwój gospodarczy, taki jak inwestycje w kapitał społeczny, ludzki i instytucjonalny. Można to osiągnąć poprzez ustanowienie skutecznego mechanizmu nadzoru, który kontroluje korupcję, pobór dochodów, budżetowanie, alokację dochodów i wydatki. Ponadto darczyńcy muszą nie tylko pomóc rządowi jedności w odbudowie gospodarki i infrastruktury kraju, ale także ustanowić punkt odniesienia, aby uniknąć rozległej korupcji. W związku z tym bezpośrednia dystrybucja bogactwa, której domagają się niektóre grupy rebeliantów, nie pomoże Sudanowi Południowemu w zrównoważonym rozwiązaniu problemu ubóstwa. Zamiast tego budowa długoterminowego pokoju w Sudanie Południowym musi uwzględniać realistyczne skargi, takie jak równa reprezentacja we wszystkich sferach politycznych, społecznych i ekonomicznych. Podczas gdy zewnętrzni mediatorzy i darczyńcy mogą ułatwiać i wspierać budowanie pokoju, transformacja demokratyczna musi ostatecznie być napędzana siłami wewnętrznymi.
Odpowiedzi na pytania badawcze leżą w tym, w jaki sposób rząd dzielący się władzą radzi sobie z lokalnymi skargami, odbudowuje zaufanie między stronami konfliktu, tworzy skuteczne programy rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji (DDR), wymierza sprawiedliwość, pociąga sprawców do odpowiedzialności, zachęca do solidne społeczeństwo obywatelskie, które rozlicza rząd dzielący się władzą i zapewnia równą dystrybucję zasobów naturalnych między wszystkimi grupami. Aby uniknąć powtórki, nowy rząd jedności musi zostać odpolityczniony, zreformować sektory bezpieczeństwa i zająć się podziałami etnicznymi między Kiirem a Macharem. Wszystkie te środki mają kluczowe znaczenie dla powodzenia podziału władzy i budowania pokoju w Sudanie Południowym. Sukces nowego rządu jedności zależy jednak od woli politycznej, zaangażowania politycznego i współpracy wszystkich stron konfliktu.
Wnioski
Dotychczasowe badania wykazały, że przyczyny konfliktu w Sudanie Południowym są złożone i wielowymiarowe. U podstaw konfliktu między Kiirem a Macharem leżą również głęboko zakorzenione fundamentalne kwestie, takie jak złe rządy, walka o władzę, korupcja, nepotyzm i podziały etniczne. Nowy rząd jedności musi odpowiednio zająć się naturą podziałów etnicznych między Kiirem a Macharem. Wykorzystując istniejące podziały etniczne i atmosferę strachu, obie strony skutecznie zmobilizowały zwolenników w całym Sudanie Południowym. Stojące przed przejściowym rządem jedności zadanie polega na systematycznym ustanawianiu ram zmiany podstawowych aparatów i procesów inkluzywnego dialogu narodowego, zajęciu się podziałami etnicznymi, wpływaniu na reformę sektora bezpieczeństwa, walce z korupcją, zapewnianiu sprawiedliwości okresu przejściowego i pomocy w przesiedlaniu przesiedleńcy. Rząd jedności musi realizować zarówno długoterminowe, jak i krótkoterminowe cele, które odnoszą się do tych destabilizujących czynników, które są często wykorzystywane do awansu politycznego i wzmocnienia pozycji przez obie strony.
Rząd Sudanu Południowego i jego partnerzy na rzecz rozwoju położyli zbyt duży nacisk na budowanie państwowości, a niewystarczająco skupili się na budowaniu pokoju. Sam układ o podziale władzy nie może zapewnić trwałego pokoju i bezpieczeństwa. Pokój i stabilność mogą wymagać dodatkowego etapu oddzielenia polityki od etniczności. To, co pomoże zaprowadzić pokój w Sudanie Południowym, to radzenie sobie z lokalnymi konfliktami i umożliwienie wyrażania wielopoziomowych pretensji różnych grup i jednostek. Historycznie elity udowodniły, że nie dążą do pokoju, dlatego należy zwrócić uwagę na tych ludzi, którzy pragną pokojowego i bardziej sprawiedliwego Sudanu Południowego. Tylko proces pokojowy uwzględniający różne grupy, ich przeżyte doświadczenia i wspólne żale może zapewnić pokój, za którym tęskni Sudan Południowy. Wreszcie, aby kompleksowe porozumienie o podziale władzy odniosło sukces w Sudanie Południowym, mediatorzy muszą dokładnie skoncentrować się na pierwotnych przyczynach i skargach wojny domowej. Jeśli te kwestie nie zostaną odpowiednio rozwiązane, nowy rząd jedności prawdopodobnie upadnie, a Sudan Południowy pozostanie krajem w stanie wojny z samym sobą.
Referencje
Aalen, L. (2013). Uczynienie jedności nieatrakcyjną: sprzeczne cele kompleksowego porozumienia pokojowego w Sudanie. Wojny domowe, 15(2), 173-191.
Aeby, M. (2018). Wewnątrz inkluzywnego rządu: dynamika międzypartyjna we władzach wykonawczych Zimbabwe. Journal of Studiów Afryki Południowej, 44(5), 855-877. https://doi.org/10.1080/03057070.2018.1497122
British Broadcasting Corporation. (2020, 22 lutego). Rywale z Sudanu Południowego Salva Kiir i Riek Machar zawarli porozumienie o jedności. Pobrane z: https://www.bbc.com/news/world-africa-51562367
Burton, JW (red.). (1990). Konflikt: teoria potrzeb człowieka. Londyn: Macmillan i Nowy Jork: St. Martin's Press.
Sernik, N. i Tendi, B. (2010). Podział władzy w perspektywie porównawczej: dynamika „rządu jedności” w Kenii i Zimbabwe. Journal of Modern African Studies, 48(2) 203-229.
Sernik, N. (2011). Wewnętrzna dynamika podziału władzy w Afryce. Demokratyzacja, 18(2), 336-365.
de Vries, L. i Schomerus, M. (2017). Wojna domowa w Sudanie Południowym nie zakończy się porozumieniem pokojowym. Przegląd pokoju, 29(3), 333-340.
Esman, M. (2004). Wprowadzenie do konfliktu etnicznego. Cambridge: Polityka Press.
Finkeldey, J. (2011). Zimbabwe: Podział władzy jako „przeszkoda” w transformacji czy na drodze do demokracji? Analiza rządu wielkiej koalicji Zanu-PF – MDC po globalnym porozumieniu politycznym z 2009 roku. Wydawnictwo GRIN (1st Wydanie).
Galtung, J. (1996). Pokój za pomocą pokojowych środków (wyd. 1). Publikacje SAGE. Pobrane z https://www.perlego.com/book/861961/peace-by-peaceful-means-pdf
Hartzell, Kalifornia i Hoddie, M. (2019). Podział władzy i rządy prawa w następstwie wojny domowej. Kwartalnik studiów międzynarodowych, 63(3) 641-653.
Międzynarodowa Grupa Kryzysowa. (2019, 13 marca). Ratowanie kruchego porozumienia pokojowego z Sudanem Południowym. Afryka Raport nr 270. Pobrane z https://www.crisisgroup.org/africa/horn-africa/southsudan/270-salvaging-south-sudans-fragile-peace-deal
Baranek, G. i Stainer, T. (2018). Zagadka koordynacji DDR: przypadek Sudanu Południowego. Stabilność: International Journal of Security and Development, 7(1), 9. http://doi.org/10.5334/sta.628
Lederach, JP (1995). Przygotowanie do pokoju: transformacja konfliktów w różnych kulturach. Syracuse, NY: Syracuse University Press.
Lijphart, A. (1996). Zagadka indyjskiej demokracji: interpretacja konsocjacyjna. Połączenia Amerykański przegląd nauk politycznych, 90(2) 258-268.
Lijphart, A. (2008). Rozwój teorii i praktyki podziału władzy. w A. Lijphart, Myślący o demokracji: Podział władzy i rządy większości w teorii i praktyce (s. 3-22). Nowy Jork: Routledge.
Lijphart, A. (2004). Projekt konstytucji dla podzielonych społeczeństw. Dziennik Demokracji, 15(2), 96-109. doi:10.1353/jod.2004.0029.
Moghalu, K. (2008). Konflikty wyborcze w Afryce: czy podział władzy to nowa demokracja? Trendy konfliktów, 2008(. https://hdl.handle.net/10520/EJC16028
O'Flynn, I. i Russell, D. (red.). (2005). Podział władzy: nowe wyzwania dla podzielonych społeczeństw. Londyn: Pluto Press.
Okiech, Pensylwania (2016). Wojny domowe w Sudanie Południowym: komentarz historyczny i polityczny. Antropolog Stosowany, 36(1/2), 7–11.
Quinn, JR (2009). Wprowadzenie. w JR Quinn, Pojednanie (a): Sprawiedliwość okresu przejściowego w społeczeństwa pokonfliktowe (s. 3-14). Wydawnictwo uniwersyteckie McGill-Queen. Pobrane z https://www.jstor.org/stable/j.ctt80jzv
Radon, J. i Logan, S. (2014). Sudan Południowy: ustalenia dotyczące zarządzania, wojna i pokój. Czasopismo Spraw Międzynarodowych, 68(1) 149-167.
Roach, SC (2016). Sudan Południowy: niestabilna dynamika odpowiedzialności i pokoju. na świecie sprawy, 92(6) 1343-1359.
Roeder, PG i Rothchild, DS (red.). (2005). Trwały pokój: władza i demokracja po wojny domowe. Ithaca: Cornell University Press.
Stedman, SJ (1997). Problemy spoilerów w procesach pokojowych. Bezpieczeństwo międzynarodowe, 22(2): 5-53. https://doi.org/10.2307/2539366
Włócznie, IS (2000). Zrozumienie integracyjnych porozumień pokojowych w Afryce: problemy dzielenia się władzą. Kwartalnik Trzeciego Świata, 21(1) 105-118.
Sperber, A. (2016, 22 stycznia). Rozpoczyna się kolejna wojna domowa w Sudanie Południowym. Polityka zagraniczna. Pobrane z https://foreignpolicy.com/2016/01/22/south-sudan-next-civil-war-is-starting-shilluk-army/
Tajfel, H. i Turner, JC (1979). Integracyjna teoria konfliktu międzygrupowego. W WG Austin i S. Worchel (red.), Społeczny psychologia stosunków międzygrupowych (s. 33-48). Monterey, Kalifornia: Brooks/Cole.
Tull, D. i Mehler, A. (2005). Ukryte koszty podziału władzy: reprodukcja powstańczej przemocy w Afryce. Sprawy Afrykańskie, 104(416) 375-398.
Rada Bezpieczeństwa ONZ. (2020, 4 marca). Rada Bezpieczeństwa z zadowoleniem przyjmuje nową umowę o podziale władzy z Sudanem Południowym, ponieważ specjalny przedstawiciel informuje o ostatnich wydarzeniach. Pobrane z: https://www.un.org/press/en/2020/sc14135.doc.htm
Uvin, P. (1999). Pochodzenie etniczne i władza w Burundi i Rwandzie: różne drogi do masowej przemocy. polityka porównawcza, 31(3) 253-271.
Van Zyl, P. (2005). Promowanie sprawiedliwości okresu przejściowego w społeczeństwach pokonfliktowych. W A. Bryden i H. Hänggi (red.). Zarządzanie bezpieczeństwem w budowaniu pokoju po zakończeniu konfliktu (s. 209-231). Genewa: Genewskie Centrum Demokratycznej Kontroli Sił Zbrojnych (DCAF).
Wuol, JM (2019). Perspektywy i wyzwania przywracania pokoju: przypadek rewitalizacji porozumienia w sprawie uregulowania konfliktu w Republice Sudanu Południowego. Połączenia Zambakari Advisory, wydanie specjalne, 31-35. Pobrane z http://www.zambakari.org/special-issue-2019.html
