Radzenie sobie z historią i pamięcią zbiorową w rozwiązywaniu konfliktów
Radzenie sobie z historią i pamięcią zbiorową w rozwiązywaniu konfliktów w radiu ICERM wyemitowano w sobotę, 25 czerwca 2016 r. o godzinie 2:XNUMX czasu wschodniego (Nowy Jork).
Wywiad/dyskusja skupia się na tym, „jak radzić sobie z historią i pamięcią zbiorową w rozwiązywaniu konfliktów”.
Po doświadczeniu przerażającego lub traumatycznego zdarzenia, takiego jak „cztery skoordynowane ataki terrorystyczne, które miały miejsce w Stanach Zjednoczonych rankiem 11 września 2001 r., w wyniku których zginęło prawie 3,000 osób z 93 krajów, a tysiące zostało rannych”, według strona internetowa poświęcona pamięci o 9 września; lub ludobójstwo w Rwandzie w 11 r., podczas którego ekstremista Hutu zabił szacunkowo osiemset tysięcy do miliona Tutsi i umiarkowanych Hutu w ciągu stu dni, a także około stu tysięcy do dwustu pięćdziesięciu tysięcy kobiet, które zostały zgwałcone podczas te trzy miesiące ludobójstwa, a także tysiące ludzi, którzy odnieśli rany i miliony uchodźców zmuszonych do ucieczki, a także niewymierne straty w mieniu oraz urazy psychiczne i kryzysy zdrowotne, według Departamentu Informacji Publicznej ONZ, Outreach Program on the Ludobójstwo w Rwandzie i Organizacja Narodów Zjednoczonych; lub masakry Biafrans w Nigerii w latach 1994–1966 przed wojną między Nigerią a Biafrą i w jej trakcie, trzyletnią krwawą wojną, w wyniku której zginęło ponad milion ludzi, a także miliony cywilów, w tym dzieci i kobiet z głodu podczas wojny; po wystąpieniu takich traumatycznych wydarzeń decydenci zazwyczaj decydują, czy opowiedzieć i przekazać historię o tym, co się wydarzyło.
W przypadku 9 września panuje zgoda co do tego, że w szkołach w USA należy uczyć o 11 września. Ale pytanie, które przychodzi na myśl, brzmi: jaka narracja lub historia o tym, co się wydarzyło, jest przekazywana uczniom? A jak tej narracji uczy się w amerykańskich szkołach?
W przypadku ludobójstwa w Rwandzie polityka edukacyjna rządu Rwandy pod przewodnictwem Paula Kagame ma na celu „zniesienie klasyfikacji uczniów i nauczycieli według przynależności do Hutu, Tutsi lub Twa”, jak wynika z raportu kierowanego przez UNESCO, „ Nigdy więcej: Rekonstrukcja edukacji w Rwandzie, Anna Obura. Ponadto rząd Paula Kagame waha się, czy pozwolić na nauczanie w szkołach historii ludobójstwa w Rwandzie.
Podobnie wielu Nigeryjczyków urodzonych po wojnie Nigeryjsko-Biafra, zwłaszcza ci z południowo-wschodniej części Nigerii, z ziemi Biafran, zadaje sobie pytanie, dlaczego nie uczono ich w szkole historii wojny Nigeryjsko-Biafra? Dlaczego opowieść o wojnie w Nigerii z Biafrą została ukryta przed opinią publiczną, w szkolnym programie nauczania?
Podchodząc do tego tematu z perspektywy edukacji pokojowej, wywiad skupia się na najważniejszych tematach poruszonych w książce dr Duckwortha: Nauczanie o terrorze: 9 września i pamięć zbiorowa w klasach w USA, i stosuje wyciągnięte wnioski w kontekście międzynarodowym – zwłaszcza w odniesieniu do rekonstrukcji edukacyjnej ludobójstwa w Rwandzie po 1994 r. oraz nigeryjskiej polityki zapomnienia dotyczącej wojny domowej w Nigerii (znanej również jako wojna między Nigerią a Biafrą).
Nauczanie i badania dr Duckwortha koncentrują się na przekształcaniu społecznych, kulturowych, politycznych i ekonomicznych przyczyn wojen i przemocy. Regularnie wykłada i prowadzi warsztaty z zakresu pamięci historycznej, edukacji pokojowej, rozwiązywania konfliktów i jakościowych metod badawczych.
Wśród jej ostatnich publikacji znajdują się m.in Rozwiązywanie konfliktów i stypendium za zaangażowanie, Nauczanie o terrorze: 9 września i pamięć zbiorowa w klasach w USA, w którym przeanalizowano narrację, jaką dzisiejsi uczniowie otrzymują na temat wydarzeń z 9 września, oraz jej konsekwencje dla globalnego pokoju i konfliktów.
Dr Duckworth jest obecnie redaktorem naczelnym Dziennik studiów nad pokojem i konfliktami.
