Złożoność w działaniu: dialog międzywyznaniowy i przywracanie pokoju w Birmie i Nowym Jorku
Wprowadzenie
Dla społeczności zajmującej się rozwiązywaniem konfliktów kluczowe znaczenie ma zrozumienie wzajemnego oddziaływania wielu czynników, które zbiegają się w celu wywołania konfliktu między wspólnotami wyznaniowymi i wewnątrz nich. Uproszczona analiza dotycząca roli religii przynosi efekt przeciwny do zamierzonego.
W USA ta błędna analiza znajduje odzwierciedlenie w dyskursie medialnym dotyczącym ISIS i jego prześladowań mniejszości religijnych. Widać to również w upolitycznionych przesłuchaniach (ostatnio w czerwcu 2016 r.), które dały pseudoekspertom możliwość zabrania głosu przed krajowymi ustawodawcami. Badania takie jak „Fear Inc.” [1] nadal pokazują, jak polityczna prawica rozwija sieć think tanków w celu promowania takiej „ekspertyzy” w mediach i kręgach politycznych, docierając nawet do Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Dyskurs publiczny jest coraz bardziej skażony poglądami reakcyjnymi i ksenofobicznymi, nie tylko w Europie i USA, ale także w innych częściach świata. Na przykład w Azji Południowej i Wschodniej islamofobia stała się szczególnie niszczycielską siłą polityczną w Mjanmie/Birmie, Sri Lance i Indiach. Ważne jest, aby badacze nie uprzywilejowywali „zachodniego” doświadczenia konfliktu, kontrowersji lub religii; równie ważne jest, aby nie uprzywilejowywać trzech religii abrahamowych z wyłączeniem innych tradycji religijnych, które również mogą zostać przejęte przez interesy nacjonalistyczne lub inne interesy polityczne.
Przy trwającym realnym i postrzeganym zagrożeniu konfliktem i terrorem sekurytyzacja dyskursu publicznego i polityki publicznej może prowadzić do zniekształconego obrazu wpływu ideologii religijnej. Niektórzy mediatorzy mogą świadomie lub nieświadomie opowiadać się za zderzeniem cywilizacji lub zasadniczą opozycją między świeckim i racjonalnym z jednej strony a religijnym i irracjonalnym z drugiej.
Jak możemy zbadać systemy przekonań – zarówno innych, jak i nasze własne – bez uciekania się do pomieszań i fałszywych binarności popularnego dyskursu binarnego, aby zrozumieć rolę wartości „religijnych” w kształtowaniu percepcji, komunikacji i procesie przywracania pokoju?
Jako współzałożyciel Flushing Interfaith Council, z wieloletnią pracą na rzecz sprawiedliwości społecznej w oddolnych partnerstwach międzywyznaniowych, proponuję zbadanie różnych modeli zaangażowania międzywyznaniowego w Nowym Jorku. Jako dyrektor programowy ONZ w grupie zadaniowej ds. Birmy proponuję zbadać, czy modele te można przenieść do innych kontekstów kulturowych, szczególnie w Birmie i Azji Południowej.
Złożoność w działaniu: dialog międzywyznaniowy i przywracanie pokoju w Birmie i Nowym Jorku
Dyskurs publiczny jest coraz bardziej skażony poglądami reakcyjnymi i ksenofobicznymi nie tylko w Europie i USA, ale także w wielu innych częściach świata. Na przykład, który zostanie omówiony w tym artykule, w Azji Południowo-Wschodniej islamofobia stała się szczególnie niszczycielską siłą w Mjanmie/Birmie. Tam zjadliwy islamofobiczny ruch kierowany przez ekstremistycznych mnichów buddyjskich w połączeniu z elementami dawnej dyktatury wojskowej uczynił muzułmańską mniejszość Rohingya bezpaństwowcem i kozłem ofiarnym.
Przez trzy lata pracowałem dla Birma Task Force jako dyrektor ds. programów ONZ w Nowym Jorku i ONZ. Birma Task Force to muzułmańska amerykańska inicjatywa praw człowieka, która opowiada się za prawami człowieka prześladowanych Rohingya poprzez mobilizację członków społeczności, angażowanie się w szeroko zakrojoną pracę w mediach i spotkania z decydentami[2]. Niniejszy artykuł jest próbą uchwycenia obecnego stanu zaangażowania międzywyznaniowego w Birmie i oceny jego potencjału dla stworzenia sprawiedliwego pokoju.
Wraz z powołaniem w kwietniu 2016 r. nowego rządu birmańskiego kierowanego przez radcę stanu Aung San Suu Kyi rzeczywiście pojawiły się nowe nadzieje na ostateczną reformę polityki. Jednak do października 2016 r. nie podjęto żadnych konkretnych kroków w celu przywrócenia jakichkolwiek praw obywatelskich 1 milionowi Rohingya, którym nadal zakazano podróżowania po Birmie, pobierania edukacji, swobodnego zakładania rodzin bez biurokratycznej ingerencji i głosowania. (Akbar, 2016) Setki tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci zostało przesiedlonych do obozów dla przesiedleńców wewnętrznych i uchodźców. W sierpniu 2016 r. zwołano Komisję Doradczą, której przewodniczył były Sekretarz Generalny ONZ Kofi Annan, aby zbadać tę „złożoną sytuację”, jak nazywa ją Daw Suu Kyi, ale w skład Komisji nie wchodzą członkowie Rohingya. Tymczasem narodowy proces pokojowy został zwołany w celu rozwiązania innych poważnych, długotrwałych konfliktów etnicznych w całym kraju – ale nie obejmuje mniejszości Rohingya. (Myint 2016)
Biorąc pod uwagę w szczególności Birmę, kiedy pluralizm jest oblężony, w jaki sposób stosunki międzywyznaniowe wpływają na poziom lokalny? Kiedy rząd zaczyna wykazywać oznaki demokratyzacji, jakie trendy się pojawiają? Które społeczności przodują w transformacji konfliktów? Czy dialog międzywyznaniowy ukierunkowany jest na zaprowadzanie pokoju, czy też istnieją inne modele budowania zaufania i współpracy?
Jedna uwaga dotycząca perspektywy: moje pochodzenie jako muzułmańskiego Amerykanina w Nowym Jorku wpływa na to, jak rozumiem i formułuję te pytania. Islamofobia wywarła niefortunny wpływ na dyskurs polityczny i medialny w Stanach Zjednoczonych po 9 września. Przy trwających rzeczywistych i postrzeganych zagrożeniach konfliktami i terrorem sekurytyzacja dyskursu publicznego i porządku publicznego może prowadzić do zniekształconej oceny wpływu ideologii religijnej. Ale zamiast jednej przyczyny – islamu – wiele czynników społecznych i kulturowych zbiega się, tworząc konflikt między wspólnotami wyznaniowymi i wewnątrz nich. Uproszczona analiza dotycząca roli nauk religijnych przynosi efekt przeciwny do zamierzonego, niezależnie od tego, czy dotyczy islamu, buddyzmu czy jakiejkolwiek innej religii. (Jerryson, 11)
W tym krótkim artykule proponuję rozpocząć od zbadania aktualnych trendów w birmańskim zaangażowaniu międzywyznaniowym, a następnie krótkie spojrzenie na oddolne modele zaangażowania międzywyznaniowego w Nowym Jorku, przedstawione jako ramy do porównań i refleksji.
Ponieważ obecnie dostępnych jest niewiele wymiernych danych z Birmy, to wstępne badanie opiera się głównie na rozmowach z różnymi kolegami potwierdzonymi artykułami i raportami internetowymi. Ci mężczyźni i kobiety, zarówno reprezentujący walczące społeczności birmańskie, jak i zaangażowani w nie, po cichu budują fundamenty przyszłego domu pokoju, w najbardziej inkluzywnym sensie.
Baptyści w Birmie: dwieście lat społeczności
W 1813 roku amerykańscy baptyści Adoniram i Ann Judson zostali pierwszymi zachodnimi misjonarzami, którzy osiedlili się i wywarli wpływ na Birmę. Adoniram opracował także słownik języka birmańskiego i przetłumaczył Biblię. Pomimo choroby, więzienia, wojny i braku zainteresowania większości buddyjskiej, w ciągu czterdziestu lat Judsonowie byli w stanie ustanowić trwałą obecność baptystów w Birmie. Trzydzieści lat po śmierci Adonirama Birma miała 63 kościoły chrześcijańskie, 163 misjonarzy i ponad 7,000 ochrzczonych nawróconych. Mjanma ma obecnie trzecią co do wielkości liczbę baptystów na świecie, po USA i Indiach.
Judsonowie oświadczyli, że zamierzają „głosić ewangelię, a nie anty-buddyzm”. Jednak większość wzrostu ich stada pochodziła z plemion animistycznych, a nie z buddyjskiej większości. W szczególności nawróceni pochodzili z ludu Karen, prześladowanej mniejszości z wieloma starożytnymi tradycjami, które zdawały się nawiązywać do Starego Testamentu. Ich tradycje wyroczni przygotowały ich na przyjęcie mesjasza przychodzącego z nauką, która ich ocali.[3]
Dziedzictwo Judsonów żyje w birmańskich stosunkach międzywyznaniowych. Dziś w Birmie Centrum Badawcze Judsona w Myanmar Theological Seminary służy jako platforma dla różnych uczonych, przywódców religijnych i studentów teologii „w celu rozwijania dialogu i działań w celu rozwiązania bieżących problemów dla dobra naszego społeczeństwa”. Od 2003 roku WCB zwołało serię forów skupiających buddystów, muzułmanów, hindusów i chrześcijan, „aby budować przyjaźń, wzajemne zrozumienie, wzajemne zaufanie i wzajemną współpracę”. (Wiadomości i działania, strona internetowa)
Fora często miały również aspekt praktyczny. Na przykład w 2014 r. Centrum zorganizowało szkolenie przygotowujące 19 działaczy wielowyznaniowych do roli dziennikarzy lub źródła informacji dla agencji medialnych. A 28 sierpnia 2015 ponad 160 nauczycieli i uczniów uczestniczyło w Dialogu Akademickim między ITBMU (Międzynarodowym Buddyjskim Uniwersytetem Misyjnym Theravada) a MIT (Myanmar Institute of Theology) na temat „Krytyczna ocena pojednania z buddyjskiej i chrześcijańskiej perspektywy”. Ten Dialog jest trzecim z serii, której celem jest pogłębienie wzajemnego zrozumienia między społecznościami.
Dla większości 20th Birma podążała za modelem edukacji wprowadzonym przez brytyjski rząd kolonialny iw dużej mierze funkcjonowała aż do uzyskania niepodległości w 1948 r. W ciągu następnych kilku dziesięcioleci w dużej mierze znacjonalizowany i zubożały system edukacji zraził niektórych Birmańczyków przez dyskredytowanie tożsamości etnicznych, ale udało mu się przetrwać, zwłaszcza w przypadku grup elitarnych. Jednak po Ruchu Demokratycznym z 1988 r. Krajowy system edukacji został w dużej mierze zniszczony podczas przedłużających się okresów represji studenckich. W latach 1990. uniwersytety były zamykane na okres co najmniej pięciu lat, a innym razem rok akademicki był skracany.
Od swojego powstania w 1927 r. macierzysta organizacja JRC Myanmar Institute of Theology (MIT) oferowała wyłącznie programy studiów teologicznych. Jednak w 2000 roku, w odpowiedzi na wyzwania i potrzeby edukacyjne kraju, Seminarium uruchomiło program sztuk wyzwolonych o nazwie Bachelor of Arts in Religious Studies (BARS), który przyciągnął muzułmanów i buddystów, a także chrześcijan. Po tym programie nastąpiło wiele innych innowacyjnych programów, w tym MAID (Master of Arts in Interfaith Studies and Dialogue).
Wielebny Karyn Carlo jest emerytowanym kapitanem policji miasta Nowy Jork, który został kaznodzieją, nauczycielem i misjonarzem baptystą, który spędził kilka miesięcy w połowie 2016 roku, nauczając w seminarium teologicznym Pwo Karen niedaleko Rangunu w Birmie. (Carlo, 2016) W porównaniu z 1,000 studentów w Myanmar Theological Seminary, jej seminarium jest o jedną piątą mniejsze, ale również dobrze ugruntowane, ponieważ zostało założone w 1897 jako „Szkoła Biblijna Karen”. Oprócz teologii zajęcia obejmują język angielski, umiejętności obsługi komputera i kulturę Karen.[4]
Licząca około 7 milionów grupa etniczna Karen również bardzo ucierpiała z powodu konfliktów i wykluczenia w ramach polityki „birmanizacji” mającej na celu ich marginalizację. Cierpienie trwało ponad cztery dekady, co miało znaczny wpływ na socjalizację. Na przykład, wychowany przez swoją babcię w tym okresie niestabilności, obecny przewodniczący seminarium ks. dr Soe Thihan został nauczony szybkiego spożywania posiłków w przypadku ataku i zawsze noszenia ryżu w kieszeniach, aby mógł przetrwać w lasach jedząc kilka ziaren dziennie. (osobista komunikacja z K. Carlo)
W latach 1968-1988 obcokrajowcom nie wolno było przebywać w Birmie, a ta izolacja doprowadziła do zamrożenia w czasie teologii baptystów. Współczesne kontrowersje teologiczne, takie jak kwestie LGBT i teologia wyzwolenia, były nieznane. Jednak w ostatnich dziesięcioleciach seminarzyści wiele nadrobili, jeśli nie na poziomie lokalnych kościołów, które pozostają wysoce konserwatywne. Potwierdzając, że „dialog jest nierozerwalnie związany z wiarą chrześcijańską”, wielebny Carlo wprowadził do programu seminarium dyskurs na rzecz pokoju i dyskurs postkolonialny.
Wielebny Carlo rozpoznał kolonialne aspekty historii Adonirama Judsona, ale przyjął jego rolę w założeniu kościoła w Birmie. Powiedziała mi: „Powiedziałam moim studentom: Jezus był Azjatą. Możesz świętować Judsona – jednocześnie odzyskując azjatyckie korzenie wiary chrześcijańskiej”. Prowadziła również „dobrze przyjęte” zajęcia na temat pluralizmu religijnego, a pewna liczba uczniów wyraziła zainteresowanie dialogiem z muzułmanami. Na poziomie religijnym zgodzili się, że „jeśli Duch Święty nie może być związany religią, Duch Święty powinien również przemawiać do muzułmanów”.
Wielebny Carlo uczył jej także seminarzystów na podstawie prac wielebnego Daniela Buttry'ego, znanego pisarza i trenera związanego z międzynarodowymi ministerstwami, który podróżuje po całym świecie, aby szkolić społeczności w zakresie transformacji konfliktów, niestosowania przemocy i budowania pokoju. Co najmniej od 1989 r. wielebny Buttry odwiedza Birmę, aby oferować sesje grupowe poświęcone analizie konfliktów, zrozumieniu osobistych stylów konfliktów, zarządzaniu zmianami, zarządzaniu różnorodnością, dynamice władzy i leczeniu traum. Często wplata w rozmowę teksty Starego i Nowego Testamentu, takie jak 2 Sm 21, Est 4, Mt 21 i Dz 6:1-7. Jednak umiejętnie wykorzystuje teksty z różnych tradycji, jak w swoim opublikowanym dwutomowym zbiorze zatytułowanym „Międzywyznaniowe sprawiedliwe przywracanie pokoju” z 31 modelami przywództwa sprawiedliwości społecznej z całego świata. (Buttry, 2008)
Charakteryzując religie abrahamowe jako rodzeństwo w konflikcie, Daniel Buttry zaangażował się w społeczność muzułmańską od Nigerii po Indie i od Detroit po Birmę. W 2007 roku ponad 150 muzułmańskich uczonych wydało deklarację „Wspólne słowo między nami a wami”, mającą na celu zidentyfikowanie podobieństw do budowania pokojowych stosunków międzywyznaniowych.[5] Amerykański Kościół Baptystów zorganizował również serię konferencji muzułmańsko-baptystycznych wokół tego dokumentu. Oprócz włączenia tego materiału, Buttry dopasował chrześcijańskie i muzułmańskie teksty na temat przywracania pokoju podczas swojego szkolenia w grudniu 2015 r. W ciągu dziesięciu dni szkolenia różni Amerykanie, od Bangladeszu po Ukrainę, dzielili się tekstami, które koncentrowały się na sprawiedliwości społecznej, wliczając nawet „Kazanie na Górze” jako „Dżihad Jezusa”. (Buttry 2015A)
Podejście Buttry'ego do „międzywyznaniowego sprawiedliwego przywracania pokoju” jest wzorowane na 10 zasadach ruchu „sprawiedliwego przywracania pokoju” opracowanego przez jego kolegę baptystę, Glena Stassena, który sformułował konkretne praktyki, które mogą pomóc w budowaniu pokoju na solidnych podstawach, a nie tylko przeciwstawiać się wojnie. (Stassen, 1998)
Podczas swoich podróży jako konsultant Daniel Buttry pisze na blogu o swoich wysiłkach w różnych strefach konfliktów. Jedną z jego podróży w 2011 r. mogła być wizyta u Rohingya[6]; wszystkie szczegóły zostały usunięte z konta, chociaż opis wydaje się dość dobrze pasować. To jest spekulacja; ale w innych przypadkach jest bardziej konkretny w swoich publicznych raportach z Birmy. W rozdziale 23 („To, co mówisz, jest bezwartościowe”, w Jesteśmy skarpetkami) rozjemca opowiada historię sesji szkoleniowej w północnej Birmie, gdzie armia zabijała etnicznych powstańców (nienazwanej grupy etnicznej). W większości birmańscy studenci bardzo szanują swojego instruktora do tego stopnia, że nie ośmielają się wyrażać niezależnych opinii. Poza tym, jak pisze, „panował wielki strach przed wojskiem, więc większość ludzi wahała się, czy cokolwiek powiedzieć w warsztacie. Uczestnicy mieli bardzo małą „strefę komfortu” i niedaleko było do „strefy alarmowej”, w której jedynym zmartwieniem była samozachowawczość”. Jednak Buttry opowiada o jednym uczniu, który rzucił mu wyzwanie dość emocjonalnie i powiedział, że taktyki pokojowe doprowadzą tylko do ich śmierci. Po chwili zastanowienia trenerzy byli w stanie to odwrócić, zwracając uwagę na niezwykłą odwagę pytającego; „Co daje ci taką moc?” zapytali. Wzmacniały pytającego, łącząc się z jego gniewem z powodu niesprawiedliwości, a tym samym sięgając do głębokich motywacji. Kiedy kilka miesięcy później wrócili do regionu, okazało się, że niektóre taktyki pokojowe zostały faktycznie wypróbowane z powodzeniem z dowódcą armii, który zgodził się na pewne udogodnienia. Uczestnicy warsztatów powiedzieli, że po raz pierwszy odnieśli jakiekolwiek zwycięstwo z birmańską armią okupacyjną. (Maślany, 2015)
Pomimo oficjalnej polityki konflikty i ubóstwo mogły pomóc w utrzymaniu silnego poczucia współzależności, jeśli nie solidarności. Grupy potrzebują siebie nawzajem, aby przetrwać. Wszyscy przywódcy Rohingya, z którymi rozmawiałem, wspominają okres sprzed 30 lat, kiedy małżeństwa mieszane i interakcje były bardziej powszechne (Carroll, 2015). Karyn Carlo powiedziała mi, że tuż przy wejściu do Alone Township w Rangunie znajduje się meczet i że różne grupy nadal handlują i mieszają się na targowiskach pod gołym niebem. Stwierdziła również, że chrześcijańscy nauczyciele i studenci z seminarium będą odwiedzać lokalny ośrodek odosobnień buddyjskich, aby medytować. Było otwarte dla wszystkich.
Wręcz przeciwnie, stwierdziła, że koledzy obawiają się teraz, że wraz ze zmianami politycznymi zakłócenia globalizacji mogą zagrozić temu poczuciu wspólnotowej jedności, ponieważ zaburza to normę rodzinną wielopokoleniowych gospodarstw domowych. Po dziesięcioleciach ucisku rządowego i wojskowego równowaga między zachowaniem tradycji a otwarciem na szerszy świat wydaje się niepewna, a nawet przerażająca dla wielu Birmańczyków, zarówno w Birmie, jak iw diasporze.
Diaspora i zarządzanie zmianą
Od 1995 roku Myanmar Baptist Church [7] mieści się w przestronnym budynku Tudorów na zielonej ulicy w Glendale w stanie Nowy Jork. Ponad 2,000 rodzin Karen uczęszcza do Kościoła Baptystów Tabernacle (TBC) na północy stanu Utica, ale MBC z siedzibą w Nowym Jorku było pełne na niedzielne modlitwy w październiku 2016 r. W przeciwieństwie do kościoła Utica, kongregacja MBC jest zróżnicowana etnicznie, z Mon i Kachin a nawet rodziny birmańskie łatwo mieszają się z Karen. Pewien młody człowiek mówi mi, że jego ojciec jest buddystą, a matka chrześcijanką, i że mimo drobnych wątpliwości ojciec pogodził się z wyborem, jakiego dokonał, wybierając Kościół Baptystów. Członkowie kongregacji śpiewają „We Gather Together” i „Amazing Grace” w języku birmańskim, a ich długoletni pastor, wielebny U Myo Maw, zaczyna swoje kazanie przed aranżacją trzech białych storczyków.
Wyróżnienia w języku angielskim pozwoliły mi do pewnego stopnia śledzić kazanie, ale późniejszy członek kongregacji i sam proboszcz również wyjaśnili jego znaczenie. Tematem kazania był „Daniel i lwy”, którego Pastor Maw użył, aby wyjaśnić wyzwanie, jakim jest stanowcze trzymanie się kultury i wiary, czy to w ucisku wojskowym w Birmie, czy pogrążonym w rozproszeniu zglobalizowanej kultury zachodniej. Co ciekawe, wezwaniu do trzymania się tradycji towarzyszyło także wiele uwag wyrażających uznanie dla pluralizmu religijnego. Wielebny Maw opisał znaczenie „Qibla” w domach malezyjskich muzułmanów, aby przez cały czas przypominać im o kierunku, w jakim powinni kierować swoje modlitwy do Boga. Niejednokrotnie też chwalił Świadków Jehowy za ich publiczne oddanie się wierze. Niejawnym przesłaniem było to, że wszyscy możemy szanować się i uczyć się od siebie nawzajem.
Chociaż wielebny Maw nie był w stanie opisać żadnych działań międzywyznaniowych, w które zaangażował się jego kongregacja, zgodził się, że w ciągu 15 lat spędzonych w Nowym Jorku postrzegał wzrost działań międzywyznaniowych jako odpowiedź na 9 września. Zgodził się, żebym przyprowadził niechrześcijan do kościoła. W odniesieniu do Birmy wyraził ostrożny optymizm. Zauważył, że Minister ds. Religii był tym samym wojskowym, który służył za poprzednich rządów, ale wydaje się, że ostatnio zmienił zdanie, dostosowując pracę swojego ministerstwa tak, aby ostatecznie obejmowała nie tylko buddystów, ale także inne religie w Birmie.
Baptyści i tendencje pokojowe
Wydaje się, że birmańskie szkoły teologiczne, zwłaszcza baptyści, stworzyły bardzo silny związek między budowaniem zaufania międzyreligijnego a przywracaniem pokoju. Silne nakładanie się tożsamości etnicznej i baptystycznej tożsamości religijnej mogło pomóc w połączeniu tych dwóch, z konstruktywnymi wynikami dla przywództwa opartego na wierze w procesie przywracania pokoju.
Kobiety stanowią zaledwie 13 procent Birmańczyków zaangażowanych w Narodowy Proces Pokojowy, co nie obejmuje również muzułmanów Rohingya. (Patrz Josephson, 2016, Win, 2015) Jednak przy wsparciu rządu australijskiego (w szczególności AUSAid) N Peace Network, wielokrajowa sieć orędowników pokoju, pracowała nad promowaniem przywództwa kobiet w całej Azji. (patrz N Peace Fellows w http://n-peace.net/videos ) W 2014 r. sieć uhonorowała stypendiami dwóch birmańskich aktywistów: Mi Kun Chan Non (etniczny Mon) i Wai Wai Nu (przywódca Rohingya). Następnie sieć uhonorowała etnicznego Rakhine doradzającego Armii Wyzwolenia Arakanu i kilku Kachin powiązanych z Kościołem, w tym dwie birmańskie kobiety kierujące grupami etnicznymi w narodowym procesie pokojowym i stowarzyszone z Fundacją Shalom, organizacją pozarządową z siedzibą w Birmie, założoną przez starszego pastora baptystów ks. Saboi Jum i częściowo finansowany przez Ambasadę Norwegii, UNICEF i Mercy Corps.
Po otwarciu Centrum Pokoju finansowanego przez rząd Japonii, Fundacja Shalom utworzyła w 2002 r. Stowarzyszenie Mediatorów Etnicznych Narodowości Myanmaru, aw 2006 r. zwołała Grupy Współpracy Międzywyznaniowej. Koncentrując się głównie na potrzebach stanu Kachin, w 2015 r. Fundacja przeniosła nacisk na cywilne Projekt Monitorowania zawieszenia broni, częściowo działający za pośrednictwem różnych przywódców religijnych, oraz projekt Przestrzeń dla Dialogu w celu stworzenia wsparcia dla procesu pokojowego. Inicjatywa ta obejmowała udział 400 różnych Birmańczyków w modlitwie międzywyznaniowej w dniu 8 września 2015 r. w prawie każdej części Birmy z wyjątkiem stanu Arakan. Roczny raport Fundacji za ten rok obejmuje 45 działań międzywyznaniowych, takich jak festiwale i inne imprezy towarzyskie, z łącznie 526 incydentami zaangażowania młodzieży buddyjskiej oraz odpowiednio 457 i 367 dla chrześcijan i muzułmanów, przy ścisłym parytecie płci. [8]
Jest przytłaczająco jasne, że baptyści odegrali wiodącą rolę w dialogu międzywyznaniowym i przywracaniu pokoju w Birmie. Jednak inne grupy wyznaniowe również robią krok do przodu.
Pluralizm czy globalizacja dialogu międzyreligijnego?
Odpowiadając z niepokojem na rosnącą ksenofobię i prześladowania religijne wymierzone w Rohingya w 2012 roku, wiele międzynarodowych grup skontaktowało się z lokalnymi przywódcami. W tym samym roku Religie dla Pokoju otworzyły swoje 92nd rozdział w Birmie.[9] To przyciągnęło uwagę i wsparcie również innych rozdziałów regionalnych, z niedawnymi konsultacjami w Japonii. „Światowa Konferencja ds Religie dla pokoju urodził się w Japonii” — powiedział dr William Vendley, Sekretarz Generalny ds ZU Międzynarodowy „Japonia ma wyjątkową spuściznę pomocy przywódcom religijnym w krajach dotkniętych kryzysem”. W delegacji byli nawet członkowie ekstremistycznej grupy buddyjskiej Ma Ba Tha. (ASG, 2016)
Członek-założyciel Al Haj U aye Lwin, powiązany z Islamic Center of Myanmar, opowiedział mi we wrześniu 2016 r. o wysiłkach prowadzonych przez RFP Myanmar Myint Swe; Muzułmanie i członkowie buddyzmu współpracują ze swoimi społecznościami, aby zapewnić pomoc humanitarną wrażliwym populacjom, zwłaszcza dzieciom dotkniętym konfliktem.
U Myint Swe, ogłosił, że „w odpowiedzi na rosnący nacjonalizm i napięcia społeczne w Mjanmie, RfP Myanmar uruchomił nowy projekt„ witając innych ”w docelowych regionach”. Uczestnicy przygotowali działania związane z rozwiązywaniem konfliktów i budowaniem mostów społeczności. W dniach 28-29 marca 2016 r. U Myint Swe, prezes RfP Myanmar i wielebny Kyoichi Sugino, zastępca sekretarza generalnego RfP International, odwiedzili Sittwe w stanie Arakan w Mjanmie, „miejscu wielkiej przemocy między społecznościami”.
Bezbarwny język dotyczący „przemocy społecznej” zwykle nie jest popierany przez birmańskich muzułmanów, pamiętających o umyślnym prześladowaniu przez ekstremistycznych buddystów mniejszości Rohingya. Al Haj U Aye Lwin dodał, że „ZU Mjanma rozumie, że Rohingya zasługują na traktowanie nie tylko ze względów humanitarnych, ale także uczciwie i sprawiedliwie, zgodnie z prawem, które jest na równi z międzynarodowymi normami i standardami. ZU Mjanma będzie wspierać rząd Daw Aung San Suu Kyi w ustanowieniu praworządności i praw człowieka. Stopniowo, w konsekwencji, nastąpią prawa człowieka i niedyskryminacja ze względu na rasę i religię”.
Takie różnice perspektywy i przesłania nie powstrzymały Religii dla Pokoju w Myanmarze. Z jednym płatnym członkiem personelu, ale bez wsparcia rządowego, w 2014 r. skrzydło wzmocnienia pozycji kobiet uruchomiło „Sieć Kobiet Wiary” powiązaną z Globalną Siecią Kobiet Wiary. W 2015 roku grupy młodzieżowe i kobiece zorganizowały wolontariat w odpowiedzi na powódź w Mektila, w spolaryzowanym etnicznie stanie Rakhine. Członkowie prowadzili warsztaty zorganizowane przez Myanmar Institute of Theology, a także uczestniczyli we wzajemnych uroczystościach religijnych, w tym w obchodach urodzin Proroka i hinduskim Diwali.
Wraz ze swoim kolegą U Myint Swe, Al Haj U Aye Lwin został poproszony o dołączenie do kontrowersyjnej nowej Komisji Doradczej, której zadaniem jest ocena „kwestii Rakhine”, w tym kwestii Rohingya” i został przez niektórych obwiniony za to, że nie naciskał na kwestię problematyczne prawa dotyczące rasy i religii, które dotyczą praw Rohingya. (Akbar 2016) Jednak Aye Lwin powiedział mi, że napisał i rozprowadził na własny koszt książkę obalającą problematyczne prawa rasowe i religijne. Aby obalić niektóre przekonania leżące u podstaw wzrostu islamofobii, starał się uspokoić swoich buddyjskich kolegów. Kwestionując powszechnie podzielaną historyczną perspektywę, że muzułmanie nieuchronnie podbijają narody buddyjskie, wykazał, że właściwie rozumiana islamska „dawah” lub działalność misyjna nie może obejmować przymusu.
Uczestnicy Religie for Peace pomogli również zakotwiczyć szereg partnerstw. Na przykład w 2013 roku w imieniu Międzynarodowej Sieci Zaangażowanych Buddystów (INEB), Międzynarodowego Ruchu na rzecz Sprawiedliwego Świata (JUST) i Religii dla Pokoju (RfP) pan Aye Lwin pomógł zwołać koalicję przywódców muzułmańskich i buddyjskich z całego regionu, którzy spotykają się, aby zatwierdzić Deklarację Dusit z 2006 roku. Deklaracja wezwała polityków, media i wychowawców do sprawiedliwego myślenia i szacunku dla różnic religijnych. (Blog parlamentarny 2013)
W 2014 r. organizacja Interfaith for Children zjednoczyła się, wspierając ochronę dzieci, przetrwanie i edukację. Przy wsparciu partnera Religion for Peace, Organizacji Ratana Metta (RMO), buddyjscy, chrześcijańscy, hinduistyczni i muzułmańscy członkowie tej grupy również złożyli oświadczenie przed wyborami w 2015 roku, przewidując tolerancyjne społeczeństwo szanujące różnorodność religijną i etniczną. Bertrand Bainvel z UNICEF skomentował: „Przyszłość Mjanmy w dużej mierze zależy od tego, co społeczeństwo Mjanmy będzie w stanie teraz zrobić dla dzieci. Zbliżające się wybory to doskonały moment nie tylko na zaangażowanie się w nową politykę, cele i zasoby dla dzieci, ale także na podkreślenie wartości pokoju i tolerancji, które są tak istotne dla ich harmonijnego rozwoju”.
Młodzież birmańska zaangażowała się w Religie dla Pokoju „Global Interfaith Youth Network”, wzywając do tworzenia Parków Pokoju, edukacji w zakresie praw człowieka, a także możliwości wymiany młodzieży jako narzędzia globalnego zaangażowania i mobilności społecznej. Młodzi azjatyccy zaproponowali utworzenie „Centrum Badań Porównawczych Religii i Kultur Azji”. [10]
Być może zwłaszcza dla młodych, otwarcie społeczeństwa birmańskiego oferuje czas nadziei. Ale w odpowiedzi różni przywódcy religijni również przedstawiają swoje wizje pokoju, sprawiedliwości i rozwoju. Wiele z nich wnosi globalne perspektywy wraz z zasobami do inwestowania w walczącą moralnie gospodarkę Birmy. Oto kilka przykładów.
Przedsiębiorcy Pokoju: inicjatywy buddyjskie i muzułmańskie
Mistrz Dharmy Hsin Tao
Mistrz Hsin Tao urodził się w rodzinie etnicznych Chińczyków w Górnej Birmie, ale jako chłopiec przeniósł się na Tajwan. Gdy został mistrzem buddyjskim, którego podstawową praktyką jest Chan, utrzymywał związek z tradycjami Theravāda i Vajrayāna, uznanymi zarówno przez Najwyższego Patriarchę Birmy, jak i linię Nyingma Kathok buddyzmu tybetańskiego. Podkreśla wspólną płaszczyznę wszystkich szkół buddyjskich, formę praktyki, którą nazywa „jednością trzech pojazdów”.
Od czasu wyjścia z przedłużonego odosobnienia w 1985 roku, Mistrz Tao nie tylko założył klasztor, ale także zainicjował szereg wizjonerskich projektów budowania pokoju, mających na celu promowanie harmonii między społecznościami. Jak stwierdza na swojej stronie internetowej: „Dorastając w strefie działań wojennych, muszę poświęcić się eliminacji cierpienia spowodowanego konfliktem. Wojna nigdy nie przyniesie pokoju; tylko wielki pokój jest w stanie rozwiązać wielkie konflikty”. [11]
Emanujący spokojem, pewnością siebie i współczuciem, Mistrz Tao wydaje się pracować po prostu po to, by nawiązywać przyjaźnie. Wiele podróżuje jako ambasador jedności międzywyznaniowej i jest związany z Instytutem Eliasza. Założona przez rabina dr Alona Goshena-Gottsteina w 1997 r. Elijah „podchodzi do pracy międzywyznaniowej z platformy akademickiej”, z odgórnym podejściem do sprawiedliwości społecznej, „zaczynając od przywódców religii, kontynuując uczonych i docierając do ogółu społeczności. ” Mistrz Tao prowadził również dyskusje panelowe na konferencjach Światowego Parlamentu Religii. Spotkałem go w ONZ podczas serii rozmów międzywyznaniowych późnym latem 2016 roku.
Zainicjował serię dialogów muzułmańsko-buddyjskich, które według jego strony internetowej „odbywały się dziesięć razy w dziewięciu różnych miastach”. [12] Uważa muzułmanów za „łagodnych ludzi, jeśli nie upolitycznionych” i ma przyjaciół w Turcji. Przedstawił w Stambule „Pięć Wskazań Buddyzmu”. Mistrz Tao zauważył, że wszystkie religie mogą zostać skażone zewnętrznymi formami. Dodał, że dla Birmańczyków nacjonalizm jest mniej ważny niż tożsamość etniczna.
W 2001 roku Mistrz Tao otworzył „Muzeum Religii Świata” na Tajwanie z obszernymi programami nauczania promującymi „naukę życia”. Rozwinął także działalność charytatywną; jego Globalna Rodzina Miłości i Pokoju założyła sierociniec w Birmie, a także „międzynarodową farmę ekologiczną” w stanie Shan w Birmie, która uprawia tak wartościowe rośliny, jak cytronella i wetyweria, używając wyłącznie nasion i roślin niemodyfikowanych genetycznie. [13]
Mistrz Hsin Tao obecnie proponuje międzywyznaniowy „Uniwersytet Religii Świata”, aby nauczać społecznej i duchowej harmonii w teorii i praktyce. Jak mi powiedział: „Teraz technologia i zachodnie wpływy są wszędzie. Wszyscy cały czas w telefonach komórkowych. Jeśli mamy dobrą jakość kultury, to oczyści umysły. Jeśli tracą kulturę, tracą moralność, a także współczucie. Dlatego będziemy uczyć wszystkich świętych tekstów w szkole Uniwersytetu Pokoju”.
Pod wieloma względami projekty Mistrza Dharmy przebiegają równolegle z pracą Centrum Badawczego Judson Seminarium Teologicznego Myanmar, z dodatkowym wyzwaniem polegającym na rozpoczynaniu wszystkiego od zera.
Imama Malika Mujahida
Imam Malik Mujahid jest prezesem-założycielem Soundvision. Założona w 1988 roku w Chicago, jest organizacją non-profit, która rozwija islamskie treści medialne, w tym programy Radia Islam, jednocześnie promując pokój i sprawiedliwość. Imam Mujahid postrzegał dialog i współpracę jako narzędzia pozytywnego działania. W Chicago przyłączył się do kościołów, meczetów i synagog, współpracując na rzecz zmiany obywatelskiej. Zauważył, że „Illinois zajmowało kiedyś 47. miejsce wśród stanów pod względem opieki zdrowotnej. Dziś zajmuje drugie miejsce w kraju dzięki sile dialogu międzywyznaniowego… w działaniu”. (Mudżahedin 2011)
Równolegle z tymi lokalnymi wysiłkami Imam Mudżahid przewodniczy grupie zadaniowej ds. Birmy, która jest głównym programem organizacji pozarządowej „Sprawiedliwość dla wszystkich”. Opracował kampanie wspierające mniejszości muzułmańskie w Birmie, wzorując się na swoich wcześniejszych wysiłkach na rzecz Bośniaków podczas „czystki etnicznej” w 1994 roku.
Odnośnie praw mniejszości w Birmie i krytykując działania nowego rządu z kwietnia 2016 r. skierowane do ekstremistycznych mnichów, imam Malik wezwał do pełnego poparcia dla pluralizmu i wolności religijnej; „Nadszedł czas, aby Birma była otwarta dla wszystkich Birmańczyków”. (Mudżahedin 2016)
Imam Mujahid był aktywny w międzynarodowym ruchu międzywyznaniowym od czasu reaktywowania Parlamentu Religii Świata w 1993 roku. Pełnił funkcję Przewodniczącego Parlamentu przez pięć lat, do stycznia 2016 r. Parlament działa na rzecz „opieki nad religiami i narodami współpracującymi w harmonii dla dobra ludzkości”, a odbywające się co dwa lata konferencje przyciągają około 10,000 XNUMX różnorodnych uczestników, w tym Mistrza Hsina Tao, jak wspomniano powyżej.
W maju 2015 r. Parlament uhonorował trzech birmańskich mnichów podczas trzydniowej konferencji w Oslo w celu zakończenia prześladowań Rohingya w Mjanmie”. Celem organizatorów nagrody World Harmony Award było pozytywne wsparcie buddystów i zachęcenie ich do odrzucenia antymuzułmańskiego ruchu Ma Ba Tha mnicha U Wirathu. Mnichami byli U Seindita, założyciel Asia Light Foundation, U Zawtikka i U Withudda, który udzielił schronienia setkom muzułmańskich mężczyzn, kobiet i dzieci w swoim klasztorze podczas ataków w marcu 2013 roku.
Po latach pracy za kulisami, aby przywódcy buddyjscy, tacy jak Dalajlama, wypowiadali się przeciwko wypaczaniu buddyzmu i prześladowaniom Rohingya, w lipcu 2016 r. i wyparł się ekstremistów Ma Ba Tha.
Jak zauważył podczas ceremonii wręczenia nagród, „Budda ogłosił, że musimy kochać i troszczyć się o wszystkie stworzenia. Prorok Mahomet, niech spoczywa w pokoju, powiedział, że nikt z was nie jest naprawdę wierzący, jeśli nie życzy innym tego, czego pragnie dla siebie. Nauki te leżą u podstaw wszystkich naszych wyznań, gdzie zakorzenione jest piękno religii”. (Wiadomości Mizzimy 4 czerwca 2015)
kardynała Charlesa Maung Bo
14 lutego 2015 Charles Maung Bo został pierwszym kardynałem Birmy z polecenia papieża Franciszka. Wkrótce potem powiedział Wall Street Journal, że chce być „głosem dla tych, którzy nie mają głosu”. Publicznie sprzeciwił się ustawom rasowym i religijnym, które zostały uchwalone w 2015 roku, stwierdzając: „Potrzebujemy pokoju. Potrzebujemy pojednania. Potrzebujemy wspólnej i pewnej tożsamości jako obywatele narodu nadziei… ale wydawało się, że te cztery prawa zabiły tę nadzieję”.
Nieco ponad rok później kardynał Bo odbył międzynarodową podróż latem 2016 r., aby zwrócić uwagę na nadzieje i możliwości po wyborze nowego rządu NLD. Miał dobre wieści: powiedział, że pośród ucisku Kościół katolicki w Mjanmie stał się „młodym i żywym kościołem”. „Kościół rozrósł się z zaledwie trzech diecezji do 16 diecezji” – powiedział kardynał Bo. „Z 100,000 800,000 osób jest nas ponad 160 800 wiernych, ze 300 księży do 2,200 księży, z 60 zakonników jest nas teraz 40 zakonników, a XNUMX procent z nich ma mniej niż XNUMX lat”.
Jednakże, choć nie powoduje to takiego samego poziomu cierpień jak prześladowania Rohingya, niektóre grupy chrześcijańskie w Birmie stały się celem ataków, a kościoły spalono w ciągu ostatnich kilku lat. W swoim raporcie rocznym za 2016 r. Amerykańska Komisja ds. Międzynarodowej Wolności Religijnej zgłosiła kilka przypadków nękania, zwłaszcza w stanie Kachin, oraz politykę mającą na celu wznoszenie krzyży na kościołach. USCIRF zauważyło również, że długotrwałe konflikty etniczne, „chociaż nie mają charakteru religijnego, głęboko wpłynęły na społeczności chrześcijańskie i wyznawców innych wyznań, w tym poprzez ograniczenie ich dostępu do czystej wody, opieki zdrowotnej, odpowiedniej higieny i warunków sanitarnych oraz innych podstawowych potrzeb”. Kardynał Bo również potępił korupcję.
Bo dodał w kazaniu w 2016 roku: „Mój kraj wychodzi z długiej nocy łez i smutku w nowy świt. Po cierpieniu ukrzyżowania jako naród, zaczynamy nasze zmartwychwstanie. Ale nasza młoda demokracja jest krucha, a prawa człowieka nadal są nadużywane i łamane. Jesteśmy zranionym narodem, krwawiącym narodem. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku mniejszości etnicznych i religijnych i dlatego kończę podkreślając, że żadne społeczeństwo nie może być prawdziwie demokratyczne, wolne i pokojowe, jeśli nie szanuje – a nawet nie celebruje – różnorodności politycznej, rasowej i religijnej, a także chronić podstawowe prawa człowieka każdej osoby, bez względu na rasę, religię czy płeć… Naprawdę wierzę, że kluczem do międzyreligijnej harmonii i pokoju jest najbardziej podstawowe z praw człowieka, wolność religii lub przekonań dla wszystkich”. (WorldWatch, maj 2016)
Kardynał Bo jest współzałożycielem organizacji Religion for Peace Myanmar. Jesienią 2016 roku dołączył do Alissy Wahid, córki byłego prezydenta Indonezji, aby współautorem mocnej Op Ed opublikowanej w Wall Street Journal (9) wzywającej do wolności religijnej zarówno w Birmie, jak iw Indonezji. Ostrzegali przed interesami wojskowymi dążącymi do kontrolowania ich krajów i wzywali do usunięcia słowa „religia” z dokumentów tożsamości. Jako partnerstwo chrześcijańsko-muzułmańskie wezwali do zreformowania obu ministerstw ds. Religii, aby jednakowo chronić wszystkie tradycje. Co więcej, dodali, że „organy ścigania nadały priorytet harmonii społecznej, nawet jeśli oznacza to prześladowanie mniejszości. Pogląd ten powinien zostać zastąpiony nowym priorytetem ochrony wolności religijnej jako prawa człowieka…” (Wall Street Journal, 27 września 2016 r.)
Partnerstwo i wsparcie
Założone przez Austrię, Hiszpanię i Arabię Saudyjską Międzynarodowe Centrum Dialogu Międzyreligijnego i Międzykulturowego Króla Abdullaha Bin Abdulaziza (KAICIID) wspiera programy organizowane przez Parlament Religii Świata i Religie dla Pokoju. Wspierali także „Trzymiesięczny program szkoleniowy dla młodzieży w Myanmarze, który obejmuje wizyty w miejscach kultu religijnego” oraz liczne konferencje, takie jak Dialog między muzułmanami i chrześcijanami w Grecji we wrześniu 2015 r. We współpracy z Arya Samaj, KAICIID przedstawił konferencję na temat „Obrazu Innego” w Indiach, która zaleciła integrację programowania międzywyznaniowego z edukacją i rozwojem pokoju, aby uniknąć „konkurencyjnych ram”. Uczestnicy wezwali również do stworzenia glosariusza terminów religijnych, aby ułatwić komunikację oraz więcej tłumaczeń i szkoleń dla nauczycieli.
W kwietniu 2015 KAICIID współorganizował spotkanie ASEAN i innych organizacji międzyrządowych, regionalnych organizacji humanitarnych i praw człowieka, regionalnej społeczności biznesowej i regionalnych przywódców wyznaniowych, gromadzących się w Malezji w celu „omówienia sposobów, w jaki organizacje społeczeństwa obywatelskiego i przywódcy religijni mogą przyczynić się do poprawa stosunków buddyjsko-muzułmańskich w Mjanmie i regionie… W oświadczeniu Okrągły Stół przypomniał, że skoro „Deklaracja Praw Człowieka ASEAN obejmuje ochronę prawa do wolności wyznania, istnieje ciągła potrzeba ułatwiania zaangażowania i dialogu międzywyznaniowego w Mjanmie i szerszym regionie”. (KAIICID, 17 kwietnia 2015)
KAICIID wspiera społecznie zaangażowanych przywódców religijnych poprzez stypendia i nagrody. W przypadku Birmy oznaczało to uznanie młodych przywódców buddyjskich gotowych do promowania pluralizmu religijnego[14]. (Na przykład stypendium przyznano birmańskiemu mnichowi buddyjskiemu Ven Acinnie, przygotowującemu się do doktoratu w Podyplomowym Instytucie Studiów Buddyjskich i Palijskich Uniwersytetu Kelaniya na Sri Lance. „Podczas studiów brał udział w kilku warsztatach związanych z uzdrawiania i dobrego samopoczucia.Jest bardzo zaangażowany w prace społeczno-religijne i tworzenie pokojowego środowiska w swojej społeczności, w której większość buddyjska i duża część muzułmańskiej populacji Myanmaru mieszkają razem.
Kolejne stypendium otrzymał Ashin Mandalarlankara, młody buddysta nauczający w klasztorze w Birmie. Po wzięciu udziału w seminarium poświęconym islamowi, które prowadził ks. Tom Michael, katolicki ksiądz i naukowiec islamistyki z USA, spotkał przywódców muzułmańskich i „zbudował wiele przyjaźni. Wziął również udział w kursie iPACE dotyczącym transformacji konfliktów i języka angielskiego w Jefferson Center w Mandalay”. (stypendyści KAIICID)
Jeszcze jedno stypendium otrzymał założyciel Theravada Dhamma Society of America, Czcigodny Ashin Nyanissara. Nauczyciel buddyzmu i humanitarysta, jest „założycielem BBM College w Dolnym Myanmarze i był odpowiedzialny za budowę systemu zaopatrzenia w wodę który obecnie zapewnia czystą wodę pitną ponad ośmiu tysiącom mieszkańców, a także w pełni zmodernizowany szpital w Birmie, który obsługuje ponad 250 osób dziennie”.
Ponieważ KAICIID oferuje wiele stypendiów muzułmanom z innych krajów, jego priorytetem mogło być poszukiwanie obiecujących buddystów osiągających wysokie wyniki w Birmie. Można jednak oczekiwać, że w przyszłości więcej birmańskich muzułmanów zostanie uznanych przez to kierowane przez Arabię Saudyjską Centrum.
Poza kilkoma wspomnianymi wyjątkami, zaangażowanie muzułmanów birmańskich w działalność międzywyznaniową nie jest silne. Istnieje wiele powodów, które mogą się do tego przyczynić. Muzułmanom Rohingya zakazano podróżowania po Birmie, a inni muzułmanie pragną zachować dyskrecję. Nawet w kosmopolitycznym Rangunie podczas Ramadanu 2016 spalono meczet. Muzułmańskie organizacje charytatywne od dawna mają zakaz działania w Birmie, a do chwili pisania tego tekstu umowa o zezwoleniu na otwarcie biura Organizacji Współpracy Islamskiej (OIC) nie została wdrożona, chociaż to oczekuje się, że ulegnie zmianie. Organizacje charytatywne, które chcą pomóc muzułmanom Rohingya, muszą dyskretnie współpracować z innymi organizacjami charytatywnymi, którym udzielono dostępu. Ponadto w stanie Rakhine służba społeczności Rakhine jest politycznie konieczna. Wszystko to zabiera środki na budowanie instytucji muzułmańskich.
Dokument, który wyciekł z programów OSF George'a Sorosa, które zapewniły fundusze Centrum Pomocy w Birmie na tworzenie sieci między etnicznym społeczeństwem obywatelskim, wskazuje na ostrożne zaangażowanie w zwalczanie uprzedzeń poprzez szkolenie profesjonalistów mediów i promowanie bardziej integracyjnego systemu edukacyjnego; oraz monitorowanie antymuzułmańskich kampanii w mediach społecznościowych i usuwanie ich, gdy to możliwe. W dokumencie czytamy dalej: „Ryzykujemy zarówno naszą pozycję organizacyjną w Birmie, jak i bezpieczeństwo naszego personelu, realizując tę koncepcję (przeciwko mowie nienawiści). Nie lekceważymy tego ryzyka i będziemy wdrażać tę koncepcję z dużą ostrożnością”. (OSF, 2014) Czy biorąc pod uwagę Sorosa, Luce, Global Human Rights, bardzo niewiele funduszy trafiło bezpośrednio do grup społeczeństwa obywatelskiego Rohingya. Główny wyjątek, godna podziwu Women Peace Network-Arakan Wai Wai Nu, służy Rohingya, ale może być również sklasyfikowana jako sieć praw kobiet.
Istnieje wiele powodów, dla których międzynarodowi darczyńcy nie potraktowali priorytetowo wzmocnienia muzułmańskich birmańskich instytucji ani nie mieli dostępu do muzułmańskich przywódców. Przede wszystkim trauma wysiedlenia powoduje, że nie można prowadzić ewidencji ani pisać raportów dla grantodawców. Po drugie, życie w konflikcie nie zawsze sprzyja budowaniu zaufania nawet w grupie prześladowanej. Opresję można zinternalizować. I jak zaobserwowałem przez ostatnie trzy lata, przywódcy Rohingya często ze sobą konkurują. Ich tożsamość pozostaje oficjalnie nie do zaakceptowania lub przynajmniej zbyt kontrowersyjna w dyskursie publicznym. Pomimo prawa do samoidentyfikacji, Aung San Suu Kyi sama poprosiła agencje pomocowe i zagraniczne rządy, aby nawet nie używały ich imienia. Pozostają nie-osobami.
A w roku wyborczym zaraza rozprzestrzeniła się na wszystkich birmańskich muzułmanów. Jak ujął to USCIRF, w 2015 r. „buddyjscy nacjonaliści zwodniczo określali kandydatów i partie polityczne mianem „pro-muzułmańskich”, aby zszargać ich reputację i możliwość wyboru”. W rezultacie nawet zwycięska w wyborach partia NLD w ogóle odmówiła wystawienia jakichkolwiek muzułmańskich kandydatów. Dlatego nawet wśród muzułmanów spoza Rohingya istniało poczucie oblężenia, które mogło sprawić, że wielu muzułmańskich przywódców zachowywało bardziej ostrożną i pasywną rolę. (USCIRF, 2016)
W rozmowie osobistej (4 października 2016 r.) Mana Tun, kolega, który wykłada w Myanmar Theological Seminary, stwierdza, że ich program sztuk wyzwolonych przyjmuje studentów bez względu na religię, pochodzenie etniczne i płeć, i ma dość dużą liczbę studentów buddyjskich – może wynosić 10-20% studentów – ale bardzo niewielu studentów muzułmańskich, 3-5 studentów na 1300 studentów.
Dlaczego tak mało? Niektórych muzułmanów nauczono unikać sytuacji towarzyskich, które mogłyby zagrozić pojęciu skromności lub czystości. Niektórzy mogą unikać zapisania się do chrześcijańskiej szkoły ze strachu przed „utratą religii”. Muzułmańska wyspiarskość może rzeczywiście czasami wynikać ze szczególnych interpretacji islamu. Ponieważ jednak społeczność muzułmańska w Birmie sama w sobie jest bardzo zróżnicowana, nie tylko etnicznie, ale i religijnie, być może lepiej będzie uznać poważne wyzwania społeczne, gospodarcze i polityczne za bardziej decydujące.
Porównanie Nowego Jorku
Zakończę ten artykuł analizą porównawczą pracy międzywyznaniowej w Nowym Jorku, z naciskiem na zaangażowanie muzułmanów w oparciu o osobiste doświadczenia. Celem jest rzucenie światła na wpływ islamofobii w jej różnych formach, a także na inne czynniki, takie jak kultura i technologia.
Od czasu ataków terrorystycznych z 11 września 2001 r. w Nowym Jorku rozszerzyło się międzywyznaniowe partnerstwo i współpraca, zarówno na szczeblu przywódczym, jak i jako ruch oddolny związany z wolontariatem i inicjatywami na rzecz sprawiedliwości społecznej. Wielu uczestników ma tendencję do bycia postępowymi politycznie, przynajmniej w niektórych kwestiach, a społeczności ewangelików, ortodoksyjnych Żydów i salafickich muzułmanów generalnie rezygnują.
Islamofobiczny sprzeciw nie ustał, a nawet nasilił się w ostatnich latach, podsycany i finansowany przez określone media i polityczne grupy interesu. Reakcja jest podtrzymywana przez napięcia geopolityczne i oburzenie z powodu powstania ISIS, powstania reakcyjnego prawicowego populizmu i powszechnego niezrozumienia norm islamskich. (CAIR, 2016)
Postrzeganie islamu jako egzystencjalnego zagrożenia rozprzestrzeniło się w Europie, a także w Stanach Zjednoczonych, kształtując represyjną i reakcyjną reakcję na obecność dużej mniejszości muzułmańskiej. Ruchy antymuzułmańskie rozprzestrzeniły się także w Indiach, ojczyźnie największej na świecie mniejszości muzułmańskiej liczącej 150 milionów, a także w Tajlandii i na Sri Lance. Ten ksenofobiczny trend jest również widoczny na niektórych obszarach byłego Związku Radzieckiego iw Chinach. Przywódcy polityczni robią kozły ofiarne z mniejszości muzułmańskich w imię czystości religijnej, niepluralistycznego rozumienia tożsamości narodowej i roszczeń związanych z bezpieczeństwem narodowym.
W Nowym Jorku obawy dotyczące bezpieczeństwa „zwyciężyły” inne linie ataku, chociaż podjęto również równoległe wysiłki, aby przeformułować tradycyjne standardy skromności jako ucisk ze względu na płeć i zniewagę dla wolności. Meczety i inne organizacje muzułmańskie musiały stawić czoła kampaniom oszczerstw w mediach społecznościowych i prasie tabloidowej, a także szeroko zakrojonej inwigilacji ze strony konkurencyjnych organów ścigania.
W tym kontekście dialog i współpraca międzywyznaniowa zapewniły ważne otwarcie na akceptację społeczną, pozwalając przywódcom i aktywistom muzułmańskim wyjść z przymusowej izolacji i przynajmniej od czasu do czasu przekroczyć status „ofiary” poprzez wspólne działania obywatelskie. Działania międzywyznaniowe obejmują wysiłki na rzecz budowania zaufania poprzez dyskusje tekstowe na temat wspólnych wartości; spotkania towarzyskie podczas świąt religijnych; tworzenie bezpiecznych, neutralnych przestrzeni, takich jak stowarzyszenia dla wzajemnego wsparcia różnych sąsiadów; oraz projekty usługowe, aby nakarmić głodnych, bronić pokoju, ochrony środowiska i innych kwestii sprawiedliwości społecznej.
Aby zilustrować (jeśli nie zobrazować) lokalny krajobraz zaangażowania międzywyznaniowego, krótko opiszę dwa projekty, z którymi byłem związany. Oba można rozumieć jako odpowiedzi na ataki z 9 września.
Pierwszy projekt to międzywyznaniowa współpraca w zakresie reagowania na katastrofy z 9 września, początkowo znana jako partnerstwo NYDRI powiązane z Radą Kościołów Miasta Nowego Jorku, a następnie zastąpiona przez New York Disaster Interfaith Services (NYDIS) [11]. Jednym z problemów związanych z początkową iteracją było niezrozumienie zróżnicowanej i zdecentralizowanej natury przywództwa muzułmańskiego, co doprowadziło do pewnych niepotrzebnych wykluczeń. Druga wersja, prowadzona przez Petera Gudaitisa z Kościoła episkopalnego i charakteryzująca się wysokim stopniem profesjonalizmu, okazała się znacznie bardziej inkluzywna. NYDIS nawiązał współpracę z agencjami miejskimi, aby zapewnić, że osoby i grupy znajdujące się w trudnej sytuacji (w tym nieudokumentowani imigranci) nie przejdą przez luki w usługach humanitarnych. NYDIS zwołał „okrągły stół ds. niezaspokojonych potrzeb”, który zapewnił pomoc w wysokości 15 milionów dolarów różnym członkom społeczności, których potrzeby zostały przedstawione przez pracowników społecznych z różnych wspólnot wyznaniowych. NYDIS wspierał również usługi duszpasterskie i zajął się „reakcjami związanymi z katastrofami”. Po zmniejszeniu liczby personelu ponownie ożywił usługi po huraganie Sandy w 5 r., udzielając pomocy w wysokości ponad 2012 mln.
Byłem członkiem zarządu NYDIS od samego początku, reprezentując Koło Islamskie (ICNA Relief USA) z długą historią niesienia pomocy ofiarom katastrof. Po odejściu z ICNA pod koniec 2005 roku przez kilka lat reprezentowałem Muslim Consultative Network i krótko asystowałem przy projektach danych społeczności NYDIS po huraganie Sandy. Przez cały ten okres widziałem pozytywny wpływ włączenia wraz z przywódcami religijnymi z bardziej zorganizowanych tradycji religijnych i bogatszych programów krajowych. Pomimo nacisków wywieranych na niektórych partnerów, zwłaszcza organizacje żydowsko-amerykańskie, aby wycofali się z grup muzułmańskich, budowanie zaufania i dobre praktyki zarządzania pozwoliły na kontynuację współpracy.
W latach 2005-2007 „Livingroom Project”, próba zacieśnienia stosunków między wiodącymi żydowskimi organizacjami establishmentu a muzułmańskim społeczeństwem obywatelskim Nowego Jorku, zakończyła się rozczarowaniem, a nawet pewną goryczą. Takie luki pogłębiły się w 2007 r. podczas ataków medialnych na bliskich muzułmańskich kolegów, takich jak Debbie Almontaser, założycielka szkoły Kahlil Gibran, kiedy partnerzy dialogu nie stanęli w jej publicznej obronie ani nie zakwestionowali otwarcie kłamstw i fałszywych informacji. Reakcja międzywyznaniowa na ataki w 2010 r. na Park 51 (tak zwany „meczet w strefie zero”) była lepsza, ale wciąż mieszana. Po raportach z 2007 roku dotyczących błędnych i przesadnych policyjnych analiz radykalizacji muzułmańskiej, w latach 2011-12 pojawiły się rewelacje dotyczące zakresu policyjnej inwigilacji przywódców muzułmańskich i instytucji społecznych w Nowym Jorku. Ucierpiały na tym stosunki z arbitrami władzy politycznej i kulturalnej Nowego Jorku.
W obliczu tej dynamiki muzułmańskie przywództwo w Nowym Jorku podzieliło się na dwa obozy. Obóz bardziej przychylny politycznie kładzie nacisk na zaangażowanie, podczas gdy obóz bardziej aktywistyczny stawia na pierwszym miejscu zasady. Można by dostrzec zbieżność afroamerykańskich imamów i arabskich aktywistów nastawionych na sprawiedliwość społeczną z jednej strony i różnorodnych walczących imigrantów z drugiej. Jednak różnice polityczne i osobowościowe nie są zgrabnymi przeciwieństwami. Żaden obóz nie jest też bardziej konserwatywny pod względem społecznym czy religijnym niż drugi. Niemniej jednak, przynajmniej na poziomie przywództwa, muzułmańskie relacje wewnątrzwyznaniowe potknęły się o strategiczny wybór między „mówieniem prawdy władzy” a tradycją okazywania szacunku i budowania sojuszy po obu stronach politycznego korytarza. Pięć lat później ten zamek nie został wyleczony.
Różnice osobowości odegrały rolę w tym rozłamie. Jednak pojawiły się rzeczywiste różnice w opiniach i ideologii dotyczące właściwego stosunku do władzy rządu USA. Pojawiła się nieufność co do motywów tych, którzy stanęli blisko policji i wydawali się zgadzać z potrzebą powszechnej inwigilacji. W 2012 roku jedna z partii zorganizowała bojkot dorocznego międzywyznaniowego śniadania burmistrza Nowego Jorku Bloomberga[16], aby zaprotestować przeciwko jego poparciu dla problematycznej polityki NYDP. Chociaż wzbudziło to zainteresowanie mediów, zwłaszcza w pierwszym roku bojkotu, inne obozy nadal uczestniczyły w wydarzeniu, podobnie jak przytłaczająca większość przywódców wielowyznaniowych z całego miasta.
Niektórzy muzułmańscy przywódcy i aktywiści rozumieją, że ich tradycje zasadniczo stoją w opozycji do światowej władzy i władzy świeckiej, a także do wyborów polityki zagranicznej Zachodu. To postrzeganie zaowocowało strategią utrzymywania granic z innymi społecznościami, a także skupieniem się na przestępstwach z nienawiści i obronie interesów muzułmańskich w czasie ataku. Współpraca międzywyznaniowa nie jest wykluczona, ale jest preferowana, jeśli służy celom sprawiedliwości społecznej.
Jestem także członkiem Rady Międzywyznaniowej Flushing [17], która rozwinęła się jako następstwo Spaceru Jedności Międzywyznaniowej Flushing. Sam spacer opiera się na międzywyznaniowym marszu pokoju dzieci Abrahama, założonym w 2004 roku przez rabina Ellen Lippman i Debbie Almontaser w celu budowania mostów zrozumienia między mieszkańcami Brooklynu w różnych dzielnicach. Koncepcja jest adaptacją modelu dni otwartych, z wizytami, dyskusjami i poczęstunkiem w różnych domach modlitwy na trasie. W 2010 roku Marsz na Brooklynie zakończył się w miejscu planowanego meczetu w Sheepshead Bay, który przyciągnął antymuzułmańskich protestujących, a uczestnicy Marszu rozdali kwiaty rozwścieczonemu tłumowi. Aby służyć gminie Queens, Flushing Walk rozpoczął się w 2009 roku i w dużej mierze uniknął kontrowersji, ponieważ dostosowuje model międzywyznaniowy, aby obejmował bardziej zróżnicowaną i głównie azjatycką społeczność, w tym wielu hindusów, sikhów i buddystów z Flushing. Chociaż Rada sięgała do tej różnorodności w ramach Marszu i innych działań, jednocześnie Rada pozostała zakorzeniona w udziale członków „kościoła pokoju” — kwakrów i unitarian.
W dzielnicy Queens w Flushing w stanie Nowy Jork znajduje się również Flushing Remonstrance z 1657 r. , dokument założycielski wolności religijnej w Stanach Zjednoczonych. W tamtym czasie Peter Stuyvesant, ówczesny gubernator ówczesnej Nowej Holandii, formalnie zakazał praktykowania wszystkich religii poza Holenderskim Kościołem Reformowanym. Baptyści i kwakrzy zostali aresztowani za swoje praktyki religijne w rejonie Flushing. W odpowiedzi grupa angielskich mieszkańców zebrała się, by podpisać Remonstrance, wezwanie do tolerancji nie tylko kwakrów, ale także „Żydów, Turków i Egipcjan, ponieważ są uważani za synów Adama”. Zwolennicy byli następnie więzieni w surowych warunkach a jeden Anglik, John Bowne, został zesłany do Holandii, chociaż nie mówił po holendersku. Represje ostatecznie obróciły się przeciwko Stuyvesantowi, gdy Holenderska Kompania Zachodnioindyjska stanęła po stronie dysydentów.
Świętując to dziedzictwo, w 2013 r. Rada Międzywyznaniowa Flushing zaktualizowała Remonstrance, aby zająć się antyislamską i antylewicową polityką inwigilacji w Nowym Jorku. Przetłumaczony na 11 lokalnych języków, nowy dokument skierowany był bezpośrednio do burmistrza Michaela Bloomberga w sprawie skarg związanych z inwigilacją oraz polityką zatrzymania i rewizji[19]. Rada nadal okazuje solidarność z muzułmanami z Queens, którzy w 2016 roku stali się celem przestępstw z nienawiści, a nawet morderstw. Latem 2016 roku Rada sponsorowała wykłady muzułmańskich pisarzy i grupę czytelniczą. Projekt Pluralism na Harvardzie docenił „obiecujące praktyki” Rady Międzywyznaniowej Flushing za ich innowacyjne powiązanie z ważnym dziedzictwem pluralizmu Flushing.[20]
Oprócz tych dwóch przykładów, nowojorski krajobraz zaangażowania międzywyznaniowego obejmuje agencje i programy powiązane z Organizacją Narodów Zjednoczonych (takie jak Sojusz Cywilizacji, Religie dla Pokoju, Świątynia Zrozumienia), jak również lokalne sojusze między domami modlitwy, a nawet klubami studenckimi. Przede wszystkim, od powstania w 1997 r. z natchnionego programu międzywyznaniowego ks. , dostawców usług społecznych i każdego, kto odgrywa rolę przywódczą, służąc swoim wspólnotom wyznaniowym”.
W Nowym Jorku, Union Theological i inne seminaria, Tanenbaum Centre of Interreligious Understanding, Foundation for Ethnic Understanding (FFEU), Centre for Ethnic, Religious and Racial Understanding (CERRU) Interfaith Worker Justice i Intersections International – wszystkie te programy przecinają się w programowaniu ze wspólnotą wyznaniową członkowie.
Kilka z tych organizacji pozarządowych sprzeciwiło się rozprzestrzenianiu się islamofobii, wspierając krajowe inicjatywy, takie jak „Ramię w ramię”. [21] Odbyło się również wiele kampanii rzeczniczych organizowanych nie tylko przez organizacje muzułmańskie, takie jak CAIR i MPAC oraz Soundvision, ale produkcja zestawów zasobów, takich jak Mój sąsiad jest muzułmaninem, siedmioczęściowy przewodnik do nauki wyprodukowany na poziomie krajowym przez Lutheran Social Service of Minnesota oraz programy nauczania Peace and Unity Bridge przygotowane przez Unitarian Universalist Church of Vermont. We wrześniu 22 r. Unitarian Universalist Church (UUSC) włączył również „Wydarzenie Solidarności Muzułmańskiej” do swojego projektu akcji dołączonego do filmu Kena Burnsa o wysiłkach unitarnych na rzecz ratowania ludzi przed nazistami. Niejawne powiązanie było historycznie rezonujące. Jest zbyt wcześnie, aby wiedzieć, ilu z nich skorzysta z tych zasobów.
Pomimo napiętej atmosfery utrzymującej się przez cały sezon wyborczy 2016 r., wśród wspólnot wyznaniowych wyraźnie trwa solidarność z muzułmanami, zarówno powierzchowna, jak i głęboka. Ale znowu, podobnie jak w Birmie, muzułmanom brakuje środków i organizacji, a być może także chęci do odgrywania wiodącej roli w stosunkach międzywyznaniowych. Muzułmański styl przywództwa jest nadal w dużej mierze typu „charyzmatycznego”, który buduje osobiste powiązania, ale nie deleguje ani nie rozwija trwałych zdolności instytucjonalnych. Wiele z tych samych osób jest mocno zaangażowanych w dialog międzywyznaniowy, ale nie może lub nie może pozyskać nowych uczestników. Jest sporo więcej dobrych mówców muzułmańskich niż dobrych administratorów, którzy mogą otrzymać dotacje i podtrzymać zaangażowanie. Frekwencja w meczetach nie jest wysoka i nawet jeśli silnie przyjmują tożsamość religijną, młodzi imigranci szczególnie odrzucają sposób postępowania swoich rodziców.
Ludzka tożsamość jest złożona i wielowarstwowa, ale polityczny i popularny dyskurs na temat rasy, ekonomii, religii i płci często nadmiernie upraszcza. Finansowanie podąża za trendami cieszącymi się powszechnym zainteresowaniem, takimi jak Black Lives Matter, ale nie zawsze bezpośrednio wspiera tych, których to dotyczy.
W 2008 roku Kusumita Pederson zauważył: „Z pewnością najbardziej uderzającą i ważną cechą dzisiejszego ruchu międzywyznaniowego… jest wzrost aktywności międzywyznaniowej na poziomie lokalnym. Jest to największy kontrast z wczesnymi dziesięcioleciami ruchu i wydaje się sygnalizować nową fazę”. Tak było w Nowym Jorku, co widać w wielu lokalnych inicjatywach od 9 września. Niektóre lokalne działania są bardziej „widoczne” niż inne. W każdym razie ten oddolny aspekt komplikują teraz społeczne zniekształcenia nowych technologii. Wraz z rozwojem mediów społecznościowych tak wiele „dialogów” odbywa się teraz online, z milionem nieznajomych w izolacji. Życie społeczne Nowego Jorku jest teraz bardzo mocno zapośredniczone, a sprzedawanie historii, narracji, roszczenia do władzy jest częścią konkurencyjnej gospodarki kapitalistycznej. (Pederson, 11)
Oczywiście smartfony rozprzestrzeniają się również w Birmie. Czy oparte na Facebooku projekty mediów społecznościowych, takie jak nowa kampania My Friend[23], która celebruje przyjaźnie między Birmańczykami z różnych grup etnicznych, odniosą sukces w budowaniu kultury, która celebruje wszystkich jednakowo? Czy to jest „budowanie pokoju międzywyznaniowego” przyszłości? A może telefony komórkowe staną się bronią w rękach motłochów nastawionych na przemoc, jak to już się stało? (Baker, 2016, Holandia 2014)
Ksenofobia i masowe wysiedlenia tworzą błędne koło. Podczas gdy w USA dyskutuje się o masowych łapankach „nielegalnych”, aw Birmie wprowadza się je w życie, niepewność promowana przez ten dyskurs dotyczy wszystkich. Wraz z szukaniem kozła ofiarnego na wrażliwych grupach społecznych, obecne wyzwanie dla pluralizmu religijnego i etnicznego jest symptomem większego kulturowego i duchowego przemieszczenia związanego z globalnym kapitalizmem.
W roku 2000 Mark Gopin zauważył: „Jeśli odważysz się przenieść kulturę religijną lub inną kulturę do zupełnie nowej konstrukcji ekonomicznej lub politycznej, takiej jak demokracja lub wolny rynek, nie ruszaj szczytu bez dno, dno bez góry, a nawet sam środek, chyba że jesteś przygotowany na rozlew krwi… Kultura religijna nie jest prowadzona z góry na dół. W rzeczywistości istnieje niezwykła władza, która jest rozproszona i właśnie dlatego przywódcy są tak ograniczeni”. (Gopin, 2000, s. 211)
Następnie Gopin dodaje również do swojego ostrzeżenia – przyjąć szeroko zakrojony proces zmian; nie przenosić jednej grupy religijnej lub etnicznej bez drugiej; i nigdy nie pogarszaj konfliktu, wzmacniając jedną grupę religijną lub kulturową kosztem innej, „zwłaszcza za pomocą inwestycji finansowych”.
Niestety Stany Zjednoczone – a także społeczność międzynarodowa – robiły dokładnie to w ramach polityki zagranicznej od wielu pokoleń iz pewnością kontynuowały to przez lata, odkąd Gopin napisał te słowa. Jedną z pozostałości po tych zagranicznych interwencjach jest głęboka nieufność, która nadal ma duży wpływ na stosunki międzywyznaniowe w Nowym Jorku, szczególnie w relacjach między organizacjami muzułmańskimi i żydowskimi, które twierdzą, że reprezentują interesy szerszej społeczności. Muzułmańsko-arabskie obawy przed kooptacją, a nawet integracją są głębokie. Czynnikami komplikującymi są również żydowska niepewność i problemy egzystencjalne. A doświadczenie Afroamerykanów związane z niewolnictwem i marginalizacją staje się coraz większe. Wszechobecne media wokół nas pozwalają na obszerne omawianie tych kwestii. Ale jak zauważono, może równie łatwo ponownie wywołać traumę, zmarginalizować i upolitycznić.
Ale co robimy, kiedy „robimy międzywyznaniowe”? Czy zawsze jest to część rozwiązania, a nie problem? Mana Tun zauważył, że w Birmie uczestnicy dialogu międzywyznaniowego używają angielskiego słowa „interfaith” jako zapożyczenia. Czy to sugeruje, że baptystyczni rozjemcy w Birmie importują i narzucają teorie dialogu, które wynikają z orientalizującego, neokolonialnego spojrzenia zachodnich misjonarzy? Czy to sugeruje, że birmańscy (lub lokalni nowojorscy) przywódcy, którzy wykorzystują możliwości zaprowadzenia pokoju, są oportunistami? Nie; można pamiętać o ostrzeżeniach Gopina o ingerencji w dynamikę społeczności w dobrych intencjach, ale wziąć sobie do serca twórczą i kluczową wymianę międzyludzką, która ma miejsce w dialogu, gdy odrzuca się etykiety i uprzedzenia.
W rzeczywistości w Nowym Jorku większość oddolnych związków międzywyznaniowych była całkowicie wolna od teorii. Wartość teorii może przyjść później, kiedy drugie pokolenie jest szkolone do prowadzenia dialogu, co pozwala nowym trenerom być bardziej świadomymi dynamiki grupy i teorii zmiany.
Partnerzy otwierają się na nowe możliwości. Pomimo napiętego charakteru moich doświadczeń z żydowsko-muzułmańskim dialogiem w Nowym Jorku, jeden z tych partnerów dialogu pozostał moim przyjacielem i niedawno utworzył żydowską koalicję, by bronić praw muzułmanów Rohingya w Birmie. Ze względu na empatię wobec wysiedlonej i demonizowanej mniejszości, której doświadczenia odzwierciedlają koszmar Żydów w Europie lat 1930. XX wieku, Jewish Alliance of Concern Over Birma (JACOB) podpisało kontrakt z prawie 20 głównymi organizacjami żydowskimi, by bronić prześladowanych muzułmanów.
Możemy patrzeć w przyszłość globalizacji (i jej niezadowolenia) z nadzieją lub głębokimi obawami. Tak czy inaczej, siła tkwi we wspólnym działaniu dla wspólnej sprawy. Wraz ze współczuciem dla obcego i innych bezbronnych istot ludzkich, partnerzy religijni podzielają głębokie przerażenie widocznym nihilizmem ataków terrorystycznych wymierzonych w ludność cywilną, w tym w te kategorie bliźnich, które nie zawsze są w pełni akceptowane przez wspólnoty religijne, takie jak mężczyźni i kobiety LGBT . Ponieważ różne wspólnoty religijne stoją teraz w obliczu pilnej potrzeby wielu wewnątrzwyznaniowych dostosowań i porozumień między „górą” a dołem przywództwa, wraz z porozumieniami dotyczącymi niezgody i podziału na takie kwestie społeczne, zapowiada się następna faza zaangażowania międzyreligijnego bardzo złożone – ale z nowymi możliwościami wspólnego współczucia.
Referencje
Akbar, T. (2016, 31 sierpnia) Chicagowski monitor. Pobrane z http://chicagomonitor.com/2016/08/will-burmas-new-kofi-annan-led-commission-on-rohingya-make-a-difference/
Ali, Wajahat i in. (2011, 26 sierpnia) Fear Incorporated Centrum Amerykańskiego Postępu. Retrieved from: https://www.americanprogress.org/issues/religion/report/2015/02/11/106394/fear-inc-2-0/
ASG, (2016, 8 kwietnia) RFP Myanmar Leaders Visit Japan, Religis for Peace Asia. http://rfp-asia.org/rfp-myanmar-religious-leaders-visit-japan-to-strengthen-partnership-on-peacebuilding-and-reconciliation/#more-1541
Bo, CM i Wahid, A. (2016, 27 września) Odrzucanie nietolerancji religijnej w Azji Południowo-Wschodniej; Dziennik "Wall Street. Pobrane z: http://www.wsj.com/articles/rejecting-religious-intolerance-in-southeast-asia-1474992874?tesla=y&mod=vocus
Baker, Nick (2016, 5 sierpnia) Jak media społecznościowe stały się megafonem mowy nienawiści w Mjanmie Czasy Myanmaru. Pobrane z: http://www.mmtimes.com/index.php/national-news/21787-how-social-media-became-myanmar-s-hate-speech-megaphone.html
BBC News (2011, 30 grudnia) Muzułmanie bojkotują międzywyznaniowe śniadanie burmistrza Bloomberga. Pobrane z: http://www.bbc.com/news/world-us-canada-16366971
Buttry, D. (2015A, 15 grudnia) Misjonarz baptysta w meczecie, Dziennik ministerstw międzynarodowych . Pobrane z: https://www.internationalministries.org/read/60665
Buttry, D. (2008, 8 kwietnia) Czytaj w Duchu. Film pobrany z: https://www.youtube.com/watch?v=A2pUb2mVAFY
Buttry, D. 2013 Legacy of Children of Abraham z interaktywnego bloga paszportowego Dana. Pobrane z: http://dbuttry.blogspot.com/2013/01/legacy-of-children-of-abraham.html
Buttry, D. Jesteśmy skarpetkami 2015 Czytaj duchowe książki (1760)
Carlo, K. (2016, 21 lipca) Dziennik ministerstw międzynarodowych . Pobrane z https://www.internationalministries.org/read/62643
Carroll, PA (2015, 7 listopada) 7 rzeczy, które powinieneś wiedzieć o kryzysie w Birmie, Miesięcznik Islamski. Pobrane z: http://theislamicmonthly.com/7-things-you-should-know-about-the-crisis-in-burma/
Carroll, PA (2015) The Nobility of Leadership: The Life and Struggles of Rohingya Refugees in the USA, opublikowane w Winter/Spring Issue Miesięcznik Islamski. Pobrane z: https://table32discussion.files.wordpress.com/2014/07/islamic-monthly-rohingya.pdf
Rada Stosunków Islamskich Ameryki (CAIR) (wrzesień 2016) Incydenty w meczetach. Pobrane z http://www.cair.com/images/pdf/Sept_2016_Mosque_Incidents.pdf
Eltahir, Nafisa (2016, 25 września) Muzułmanie powinni odrzucić politykę normalności; Atlantycki. Pobrane z: http://www.theatlantic.com/politics/archive/2016/09/muslim-americans-should-reject-respectability-politics/501452/
Płukanie napomnienia, Flushing Spotkanie Religijne Towarzystwo Przyjaciół. Zobacz http://flushingfriends.org/history/flushing-remonstrance/
Freeman, Joe (2015, 9 listopada) Żydowskie głosowanie w Birmie. Tablet. Pobrane z: http://www.tabletmag.com/scroll/194863/myanmars-jewish-vote
Gopina, Marc Między Edenem a Armageddonem, przyszłość światowych religii, przemoc i przywracanie pokoju Oksford 2000
Globalne prawa człowieka: ostatnie granty http://globalhumanrights.org/grants/recent-grants/
Holland, Hereward 2014 14 czerwca Facebook w Mjanmie: wzmacnianie mowy nienawiści? Al Jazeera Bangladesz. Pobrane z: http://www.aljazeera.com/indepth/features/2014/06/facebook-myanmar-rohingya-amplifying-hate-speech-2014612112834290144.html
Jerryson, M. Tom 4, wydanie 2, 2016 Buddyzm, bluźnierstwo i przemoc Strony 119-127
Zestawienie informacyjne Centrum Dialogu KAIICID, lato 2015 r. http://www.kaiciid.org/file/11241/download?token=8bmqjB4_
KAIICID Dialogue Center Filmy na Youtube https://www.youtube.com/channel/UC1OLXWr_zK71qC6bv6wa8-Q/videos)
KAIICID News KAIICID współpracuje z partnerami w celu poprawy stosunków buddyjsko-muzułmańskich w Mjanmie. http://www.kaiciid.org/news-events/news/kaiciid-cooperates-partners-improve-buddhist-muslim-relations-myanmar
Stypendyści KAIICID www.kaiciid.org/file/3801/download?token=Xqr5IcIb
Strony „Dialog” i „Pochodzenie” Towarzystwa Buddyjskiego Ling Jiou Mount. Pobrane z: http://www.093ljm.org/index.asp?catid=136
Oraz „Uniwersytet Religii Świata” http://www.093ljm.org/index.asp?catid=155
Johnson, V. (2016, 15 września) Proces pokojowy w Birmie, styl Suu Kyi. Publikacje USIP Instytut Pokoju Stanów Zjednoczonych (USIP). Pobrane z: http://www.usip.org/publications/2016/09/15/qa-myanmar-s-peace-process-suu-kyi-style
Judson Research Center 2016, 5 lipca Początek dialogu kampusowego. Pobrane z: http://judsonresearch.center/category/news-activities/
Mizzima News (2015, 4 czerwca) Parlament Religii Świata przyznaje trzem czołowym mnichom Birmy. Pobrane z: http://www.mizzima.com/news-international/parliament-world%E2%80%99s-religions-awards-three-myanmar%E2%80%99s-leading-monks
Mujahid, Abdul Malik (2016, 6 kwietnia) Worlds of Birma's Religion Minister Zbyt poważny, by ignorować Huffington Post. http://www.huffingtonpost.com/abdul-malik-mujahid/words-of-burmas-religious_b_9619896.html
Mujahid, Abdul Malik (2011, listopad) Dlaczego dialog międzywyznaniowy? Światowy Tydzień Harmonii Międzyreligijnej. Pobrane z: http://worldinterfaithharmonyweek.com/wp-content/uploads/2010/11/abdul_malik_mujahid.pdf
Myint, M. (2016, 25 sierpnia) ANP domaga się anulowania Komisji Stanu Arakan kierowanej przez Kofiego Annana. Irrawaddy. Pobrane z: http://www.irrawaddy.com/burma/anp-demands-cancellation-of-kofi-annan-led-arakan-state-commission.html
Open Society Foundation Birma Project 2014-2017. dcleaks.com/wp-content/uploads/…/birma-project-revised-2014-2017-strategy.pdf
Blog Parlamentu Religii Świata 2013, 18 lipca. https://parliamentofreligions.org/content/southeast-asian-buddhist-muslim-coalition-strengthens-peace-efforts
Parlamentarny Blog 2015, 1 lipca Nagrody Parlamentu dla Trzech Mnichów. https://parliamentofreligions.org/content/parliament-world%E2%80%99s-religions-awards-three-burma%E2%80%99s-leading-monks-norway%E2%80%99s-nobel-institute
Pederson, Kusumita P. (czerwiec 2008) Stan ruchu międzyreligijnego: ocena niepełna, Parlament Religii Świata. Pobrane z: https://parliamentofreligions.org/sites/default/files/www.parliamentofreligions.org__includes_FCKcontent_File_State_of_the_Interreligious_Movement_Report_June_2008.pdf
Projekt Pluralism (2012) Raport podsumowujący badanie infrastruktury międzywyznaniowej. Pobrane z: http://pluralism.org/interfaith/report/
Prashad, Prem Calvin (2013, 13 grudnia) New Remonstrance Targets NYPD Tactics, Księga czasów Queens. http://www.timesledger.com/stories/2013/50/flushingremonstrance_bt_2013_12_13_q.html
Religie dla pokoju Azja: Oświadczenia: Oświadczenie paryskie, listopad 2015 r. http://rfp-asia.org/statements/statements-from-rfp-international/rfp-iyc-2015-paris-statement/
Raport roczny Fundacji Shalom. Pobrane z: http://nyeinfoundationmyanmar.org/Annual-Report)
Stassen, G. (1998) Po prostu wprowadzanie pokoju; Prasa pielgrzyma. Zobacz także Podsumowanie: http://www.ldausa.org/lda/wp-content/uploads/2012/01/Ten-Practices-for-Just-Peacemaking-by-Stassen.pdf
Raport roczny USCIRF 2016, rozdział dotyczący Birmy. www.uscirf.gov/sites/default/files/USCIRF_AR_2016_Burma.pdf
Centrum medialne UNICEF Myanmar 2015, 21 października. Pobrane z: http://www.unicef.org/myanmar/media_24789.html
Win, TL (2015, 31 grudnia) Gdzie są teraz kobiety biorące udział w procesie pokojowym w Mjanmie? Birma teraz. Retrieved from: http://www.myanmar-now.org/news/i/?id=39992fb7-e466-4d26-9eac-1d08c44299b5
Worldwatch Monitor 2016, 25 maja Wolność wyznania jest jednym z największych wyzwań w Mjanmie. https://www.worldwatchmonitor.org/2016/05/4479490/
Uwagi
[1] Patrz odnośniki Ali, W. (2011) For Fear Inc. 2.0 patrz www.americanprogress.org
[2] www.BurmaTaskForce.org
[3] https://en.wikipedia.org/wiki/Adoniram_Judson
[4] Patrz strona internetowa Seminarium http://www.pkts.org/activities.html
[5] Patrz http://www.acommonword.org
[6] Patrz wpis w blogu z 1 kwietnia 2011 r. http://dbuttry.blogspot.com/2011/04/from-undisclosed-place-and-time-2.html
[7] www.mbcnewyork.org
[8] Patrz Raport Roczny dla Fundacji Shalom
[9] Patrz http://rfp-asia.org/
[10] Zob. odniesienia do zapytania ofertowego dotyczące oświadczenia paryskiego. Aby uzyskać linki do wszystkich działań młodzieżowych RFP, zobacz http://www.religionsforpeace.org/
[11] „Dialogi” http://www.093ljm.org/index.asp?catid=136
[12] Np. Pakistan: http://www.gflp.org/WeekofDialogue/Pakistan.html
[13] Zobacz www.mwr.org.tw i http://www.gflp.org/
[14] KAIICID Video Documentation https://www.youtube.com/channel/UC1OLXWr_zK71qC6bv6wa8-Q/videos)
[15] www.nydis.org
[16] BBC 30 grudnia 2011
[17] https://flushinginterfaithcouncil.wordpress.com/
[18] http://flushingfriends.org/history/flushing-remonstrance/
[19] http://www.timesledger.com/stories/2013/50/flushingremonstrance_bt_2013_12_13_q.html
[20] Badanie infrastruktury międzywyznaniowej http://pluralism.org/interfaith/report/
[21] http://www.shouldertoshouldercampaign.org/
[22] http://www.peaceandunitybridge.org/programs/curricula/
[23] Zobacz https://www.facebook.com/myfriendcampaign/
