Łączenie przemocy strukturalnej, konfliktów i szkód ekologicznych
Abstrakcyjny:
W artykule zbadano, w jaki sposób brak równowagi w systemach społecznych, politycznych, gospodarczych i kulturowych powoduje konflikty strukturalne, które zwiastują globalne konsekwencje. Jako społeczność globalna jesteśmy ze sobą powiązani bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Krajowe i globalne systemy społeczne, które tworzą instytucje i polityki marginalizujące większość, przynosząc korzyści mniejszości, nie są już trwałe. Erozja społeczna na skutek marginalizacji politycznej i gospodarczej prowadzi do przedłużających się konfliktów, masowych migracji i degradacji środowiska, których neoliberalny porządek polityczny nie potrafi rozwiązać. Koncentrując się na Afryce, artykuł omawia przyczyny przemocy strukturalnej i sugeruje, w jaki sposób można ją przekształcić w harmonijne współistnienie. Globalny trwały pokój wymaga zmiany paradygmatu w kierunku: (1) zastąpienia państwocentrycznych paradygmatów bezpieczeństwa wspólnym bezpieczeństwem, kładącym nacisk na integralny rozwój ludzki wszystkich ludzi, ideał wspólnej ludzkości i wspólnego przeznaczenia; (2) stworzyć gospodarki i systemy polityczne, w których priorytetem będą ludzie i dobrobyt planety ponad zysk.
Pobierz ten artykuł
Sugerowane cytowanie:
Mayanja, ENB (2022). Łączenie przemocy strukturalnej, konfliktów i szkód ekologicznych. Dziennik wspólnego życia, 7(1) 15-25.
Informacje o artykule:
@Artykuł{Mayanja2022}
Tytuł = {Łączenie przemocy strukturalnej, konfliktów i szkód ekologicznych}
Autor = {Evelyn Namakula B. Mayanja}
Adres URL = {https://icermediation.org/linking-structural-violence-confused-and-ecological-damages/
ISSN = {2373-6615 (druk); 2373-6631 (online)}
Rok = {2022}
Data = {2022-12-10}
Dziennik = {Dziennik wspólnego życia}
Głośność = {7}
liczba = {1}
Strony = {15-25}
Wydawca = {Międzynarodowe Centrum Mediacji Etno-Religijnych}
Adres = {White Plains, Nowy Jork}
Wydanie = {2022}.
Wprowadzenie
Niesprawiedliwości strukturalne są przyczyną wielu przedłużających się konfliktów wewnętrznych i międzynarodowych. Są osadzone w niesprawiedliwych systemach i podsystemach społeczno-politycznych i gospodarczych, które wzmacniają wyzysk i przymus ze strony elit politycznych, międzynarodowych korporacji (MNC) i potężnych państw (Jeong, 2000). Kolonizacja, globalizacja, kapitalizm i chciwość przyczyniły się do zniszczenia tradycyjnych instytucji kulturowych i wartości, które chroniły środowisko oraz zapobiegały konfliktom i je rozwiązywały. Rywalizacja o władzę polityczną, gospodarczą, militarną i technologiczną pozbawia słabych podstawowych potrzeb, powoduje dehumanizację oraz pogwałcenie ich godności i praw. Na arenie międzynarodowej źle funkcjonujące instytucje i polityki państw rdzenia wzmacniają wyzysk krajów peryferyjnych. Na poziomie narodowym dyktatura, destrukcyjny nacjonalizm i polityka brzucha, utrzymywana poprzez przymus i politykę przynoszącą korzyści jedynie elitom politycznym, rodzą frustrację, pozostawiając słabym jedynie użycie przemocy jako środka do powiedzenia prawdy moc.
Strukturalnych niesprawiedliwości i przemocy jest mnóstwo, ponieważ każdy poziom konfliktu obejmuje wymiary strukturalne osadzone w systemach i podsystemach, w których ustalana jest polityka. Maire Dugan (1996), badaczka i teoretyk pokoju, zaprojektowała model „zagnieżdżonego paradygmatu” i zidentyfikowała cztery poziomy konfliktu: kwestie konfliktu; zaangażowane relacje; podsystemy, w których umiejscowiony jest problem; i struktury systemowe. Dugan zauważa:
Konflikty na poziomie podsystemu często odzwierciedlają konflikty w szerszym systemie, przenosząc nierówności, takie jak rasizm, seksizm, klasizm i homofobia, do biur i fabryk, w których pracujemy, domów modlitwy, w których się modlimy, sądów i plaż, na których się bawimy , ulice, na których spotykamy naszych sąsiadów, nawet domy, w których mieszkamy. Problemy na poziomie podsystemu mogą również występować same, a nie spowodowane szerszą rzeczywistością społeczną. (s. 16)
Artykuł ten dotyczy międzynarodowych i krajowych niesprawiedliwości strukturalnych w Afryce. Walter Rodney (1981) zauważa dwa źródła przemocy strukturalnej w Afryce, która ogranicza postęp kontynentu: „działanie systemu imperialistycznego”, który wysysa bogactwo Afryki, uniemożliwiając kontynentowi szybszy rozwój swoich zasobów; oraz „ci, którzy manipulują systemem, oraz ci, którzy służą albo jako agenci, albo nieświadomi wspólnicy wspomnianego systemu. Kapitaliści z Europy Zachodniej byli tymi, którzy aktywnie rozszerzyli swój wyzysk z wnętrza Europy na całą Afrykę” (s. 27).
W tym wstępie artykuł analizuje niektóre teorie leżące u podstaw nierównowagi strukturalnej, po czym następuje analiza kluczowych problemów związanych z przemocą strukturalną, którymi należy się zająć. Artykuł kończy się sugestiami dotyczącymi transformacji przemocy strukturalnej.
Rozważania teoretyczne
Termin przemoc strukturalna został ukuty przez Johana Galtunga (1969) w odniesieniu do struktur społecznych: systemów politycznych, ekonomicznych, kulturowych, religijnych i prawnych, które uniemożliwiają jednostkom, społecznościom i społeczeństwom wykorzystanie ich pełnego potencjału. Przemoc strukturalna to „nieuniknione uszkodzenie podstawowych potrzeb człowieka lub… upośledzenie życia ludzkiego, które obniża faktyczny stopień, w jakim ktoś jest w stanie zaspokoić swoje potrzeby, poniżej poziomu, który byłby możliwy w innym przypadku” (Galtung, 1969, s. 58). . Być może Galtung (1969) zaczerpnął ten termin z teologii wyzwolenia z Ameryki Łacińskiej z lat 1960. XX wieku, gdzie „struktury grzechu” lub „grzech społeczny” były używane w odniesieniu do struktur powodujących niesprawiedliwość społeczną i marginalizację biednych. Do zwolenników teologii wyzwolenia zaliczają się arcybiskup Oscar Romero i ojciec Gustavo Gutiérrez. Gutiérrez (1985) napisał: „ubóstwo oznacza śmierć… nie tylko fizyczną, ale także psychiczną i kulturową” (s. 9).
Nierówne struktury są „przyczynami źródłowymi” konfliktów (Cousens, 2001, s. 8). Czasami przemoc strukturalna określana jest jako przemoc instytucjonalna wynikająca ze „struktur społecznych, politycznych i ekonomicznych”, które pozwalają na „nierówny podział władzy i zasobów” (Botes, 2003, s. 362). Przemoc strukturalna przynosi korzyść nielicznym uprzywilejowanym i uciska większość. Burton (1990) wiąże przemoc strukturalną ze społecznymi, instytucjonalnymi niesprawiedliwościami i polityką, która uniemożliwia ludziom zaspokajanie ich potrzeb ontologicznych. Struktury społeczne wynikają z „dialektyki, czyli wzajemnego oddziaływania pomiędzy bytami strukturalnymi a ludzkim przedsięwzięciem wytwarzania i kształtowania nowych rzeczywistości strukturalnych” (Botes, 2003, s. 360). Są one zagnieżdżone we „wszechobecnych strukturach społecznych, normalizowanych przez stabilne instytucje i regularne doświadczenia” (Galtung, 1969, s. 59). Ponieważ takie struktury wydają się zwyczajne i prawie niegroźne, pozostają prawie niewidoczne. Kolonializm, eksploatacja zasobów Afryki przez półkulę północną i w konsekwencji niedorozwój, degradacja środowiska, rasizm, biała supremacja, neokolonializm, przemysł wojenny czerpiący zyski tylko wtedy, gdy toczą się wojny, głównie na Globalnym Południu, wykluczenie Afryki z międzynarodowego procesu decyzyjnego i 14 Zachodu Kraje afrykańskie płacące podatki kolonialne Francji to tylko kilka przykładów. Na przykład eksploatacja zasobów powoduje szkody ekologiczne, konflikty i masowe migracje. Jednakże długi czas trwania eksploatacji zasobów Afryki nie jest uważana za podstawową przyczynę powszechnego kryzysu migracyjnego masowego ludzi, których życie zostało zniszczone przez wpływ globalnego kapitalizmu. Należy zauważyć, że handel niewolnikami i kolonializm wyczerpały kapitał ludzki i zasoby naturalne Afryki. Dlatego przemoc strukturalna w Afryce jest powiązana z niewolnictwem i systemowymi niesprawiedliwościami społecznymi w koloniach, kapitalizmem rasowym, wyzyskiem, uciskiem, rzeczowość i utowarowienie Czarnych.
Krytyczne problemy dotyczące przemocy strukturalnej
Kto, co i ile otrzymuje, był w historii ludzkości źródłem konfliktów (Ballard i in., 2005; Burchill i in., 2013). Czy istnieją zasoby, które zaspokoją potrzeby 7.7 miliarda ludzi na planecie? Jedna czwarta populacji Globalnej Północy zużywa 80% energii i metali oraz emituje duże ilości węgla (Trondheim, 2019). Na przykład Stany Zjednoczone, Niemcy, Chiny i Japonia wytwarzają ponad połowę produkcji gospodarczej planety, podczas gdy 75% populacji krajów mniej uprzemysłowionych konsumuje 20%, ale są one bardziej dotknięte globalnym ociepleniem (Bretthauer, 2018; Klein, 2014) oraz konflikty o zasoby spowodowane wyzyskiem kapitalistycznym. Obejmuje to eksploatację minerałów krytycznych reklamowanych jako czynniki zmieniające zasady gry w łagodzeniu zmiany klimatu (Bretthauer, 2018; Fjelde i Uexkull, 2012). Afryka, choć najmniejszy producent węgla, najbardziej dotknięta jest zmianami klimatycznymi (Bassey, 2012), a co za tym idzie wojnami i biedą, prowadzącą do masowych migracji. Morze Śródziemne stało się cmentarzem milionów afrykańskiej młodzieży. Ci, którzy czerpią korzyści ze struktur degradujących środowisko i wywołujących wojny, uważają zmiany klimatyczne za mistyfikację (Klein, 2014). Jednak rozwój, budowanie pokoju, polityka łagodzenia zmiany klimatu i leżące u jej podstaw badania są opracowywane na Globalnej Północy bez angażowania afrykańskich agencji, kultur i wartości, które podtrzymują społeczności od tysięcy lat. Jak twierdzi Faucault (1982, 1987), przemoc strukturalna jest powiązana z ośrodkami władzy-wiedzy.
Erozja kulturowa i wartości pogłębiona przez ideologie modernizacji i globalizacji przyczyniają się do konfliktów strukturalnych (Jeong, 2000). Instytucje nowoczesności wspierane przez kapitalizm, liberalne normy demokratyczne, industrializację i postęp naukowy tworzą styl życia i rozwój wzorowany na Zachodzie, ale niszczą kulturową, polityczną i gospodarczą oryginalność Afryki. Ogólne rozumienie nowoczesności i rozwoju wyraża się w kategoriach konsumpcjonizmu, kapitalizmu, urbanizacji i indywidualizmu (Jeong, 2000; Mac Ginty i Williams, 2009).
Struktury polityczne, społeczne i gospodarcze tworzą warunki dla nierównej dystrybucji bogactwa pomiędzy narodami i wewnątrz narodów (Green, 2008; Jeong, 2000; Mac Ginty i Williams, 2009). Globalne zarządzanie nie konkretyzuje rozważań, takich jak Porozumienie paryskie w sprawie zmian klimatycznych, nie sprawia, że ubóstwo staje się historią, uniwersalizacji edukacji ani nie zwiększa skuteczności milenijnych celów rozwoju i celów zrównoważonego rozwoju. Osoby korzystające z systemu prawie nie zauważają jego nieprawidłowego działania. Frustracja wynikająca z rosnącej przepaści między tym, co ludzie mają, a tym, na co według nich zasługują, w połączeniu z upadkiem gospodarczym i zmianami klimatycznymi, nasila marginalizację, masowe migracje, wojny i terroryzm. Jednostki, grupy i narody chcą być na szczycie hierarchii władzy społecznej, ekonomicznej, politycznej, technologicznej i militarnej, co utrwala brutalną konkurencję między narodami. Afryka, bogata w zasoby pożądane przez supermocarstwa, jest także żyznym rynkiem dla przemysłu wojennego do sprzedaży broni. Paradoksalnie żadna wojna nie oznacza braku zysków dla przemysłu zbrojeniowego, a jest to sytuacja, której nie mogą zaakceptować. Wojna jest modus operandi za dostęp do zasobów Afryki. Kiedy toczą się wojny, przemysł zbrojeniowy czerpie zyski. W tym procesie, od Mali po Republikę Środkowoafrykańską, Sudan Południowy i Demokratyczną Republikę Konga, zubożoną i bezrobotną młodzież łatwo daje się wabić do tworzenia grup zbrojnych i terrorystycznych lub przyłączania się do nich. Niezaspokojone podstawowe potrzeby, w połączeniu z łamaniem praw człowieka i pozbawieniem ich mocy, utrudniają ludziom realizację ich potencjału i prowadzą do konfliktów społecznych i wojen (Cook-Huffman, 2009; Maslow, 1943).
Grabieże i militaryzacja Afryki rozpoczęły się od handlu niewolnikami i kolonializmu i trwają do dziś. Międzynarodowy system gospodarczy oraz przekonanie, że rynek globalny, otwarty handel i inwestycje zagraniczne przebiegają demokratycznie, przynoszą korzyści krajom rdzenia i korporacjom, które eksploatują zasoby krajów peryferyjnych, uzależniając je od eksportu surowców i importu towarów przetworzonych (Carmody, 2016; Southall i Melber, 2009 ). Od lat 1980. XX w. w ramach globalizacji, reform wolnorynkowych i integracji Afryki z gospodarką światową Światowa Organizacja Handlu (WTO) i Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) narzuciły „programy dostosowań strukturalnych” (SAP) i zobowiązały Afrykę narodami do prywatyzacji, liberalizacji i deregulacji sektora wydobywczego (Carmody, 2016, s. 21). Ponad 30 krajów afrykańskich zostało zmuszonych do przeprojektowania swoich kodeksów wydobywczych, aby ułatwić bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) i wydobycie zasobów. „Jeśli poprzednie sposoby integracji Afryki z globalną ekonomią polityczną były szkodliwe, […] logicznie wynikałoby z tego, że należy zachować ostrożność przy analizowaniu, czy istnieje rozwojowy model integracji Afryki z globalną gospodarką, zamiast otwierać go dla dalsze grabieże” (Carmody, 2016, s. 24).
Chronione przez globalną politykę, która zmusza narody afrykańskie do bezpośrednich inwestycji zagranicznych i wspierane przez swoje krajowe rządy, międzynarodowe korporacje (MNC) eksploatujące minerały, ropę naftową i inne zasoby naturalne Afryki bezkarnie plądrują te zasoby. . Przekupują rodzime elity polityczne, aby ułatwić uchylanie się od płacenia podatków, tuszować swoje przestępstwa, szkodzić środowisku, fałszować faktury i informacje. W 2017 r. wypływy środków z Afryki wyniosły 203 miliardy dolarów, z czego 32.4 miliarda dolarów wynikało z oszustw dokonywanych przez międzynarodowe korporacje (Curtis, 2017). W 2010 roku międzynarodowe korporacje uniknęły 40 miliardów dolarów i oszukały 11 miliardów dolarów w wyniku błędnych cen handlowych (Oxfam, 2015). Poziom degradacji środowiska powodowany przez międzynarodowe korporacje w procesie eksploatacji zasobów naturalnych zaostrza wojny ekologiczne w Afryce (Akiwumi i Butler, 2008; Bassey, 2012; Edwards i in., 2014). Korporacje międzynarodowe powodują także ubóstwo poprzez zawłaszczanie ziemi, wysiedlanie społeczności i górników-rzemieślników z terenów objętych koncesjami, gdzie na przykład wydobywają minerały, ropę i gaz. Wszystkie te czynniki zmieniają Afrykę w pułapkę konfliktu. Osoby pozbawione praw wyborczych nie mają innego wyjścia, jak tylko utworzyć grupy zbrojne lub dołączyć do nich, aby przetrwać.
In Doktryna szoku, Naomi Klein (2007) ukazuje, jak od lat pięćdziesiątych XX wieku w świecie dominuje polityka wolnorynkowa, wywołując wstrząsy związane z katastrofami. Po 1950 września globalna wojna z terroryzmem w Stanach Zjednoczonych doprowadziła do inwazji na Irak, której kulminacją była polityka, która pozwoliła Shell i BP zmonopolizować eksploatację irackiej ropy, a amerykańskiemu przemysłowi wojennemu czerpać zyski ze sprzedaży broni. Tę samą doktrynę szoku zastosowano w 11 r., kiedy utworzono Dowództwo USA w Afryce (AFRICOM) do walki z terroryzmem i konfliktami na kontynencie. Czy terroryzm i konflikty zbrojne wzrosły czy zmniejszyły się od 2007 r.? Sojusznicy i wrogowie Stanów Zjednoczonych ścigają się gwałtownie, by przejąć kontrolę nad Afryką, jej zasobami i rynkiem. W Africompublicaffairs (2007) w następujący sposób uznano wyzwanie stojące przed Chinami i Rosją:
Inne kraje w dalszym ciągu inwestują w krajach afrykańskich, aby realizować własne cele, Chiny skupiają się na pozyskiwaniu zasobów naturalnych i niezbędnej infrastruktury w celu wsparcia produkcji, podczas gdy zarówno Chiny, jak i Rosja sprzedają systemy uzbrojenia i starają się zawrzeć umowy handlowe i obronne w Afryce. W miarę jak Chiny i Rosja rozszerzają swoje wpływy w Afryce, oba kraje dążą do zdobycia „miękkiej siły” w Afryce, aby wzmocnić swoją władzę w organizacjach międzynarodowych. (s. 12)
Konkurencja Stanów Zjednoczonych o zasoby Afryki została podkreślona, gdy administracja prezydenta Clintona ustanowiła ustawę Africa Growth and Opportunity Act (AGOA), reklamowaną jako zapewniająca Afryce dostęp do rynku amerykańskiego. Realistycznie rzecz biorąc, Afryka eksportuje ropę, minerały i inne zasoby do USA i służy jako rynek dla amerykańskich produktów. W 2014 roku amerykańska federacja związkowa podała, że „ropa i gaz stanowią od 80% do 90% całego eksportu w ramach AGOA” (Centrum Solidarności AFL-CIO, 2014, s. 2).
Wydobywanie zasobów Afryki wiąże się z wysokimi kosztami. Międzynarodowe traktaty regulujące poszukiwania minerałów i ropy naftowej nigdy nie są stosowane w krajach rozwijających się. Wojna, wysiedlenia, zniszczenie ekologiczne oraz nadużywanie praw i godności ludzi to modus operandi. Narody bogate w zasoby naturalne, takie jak Angola, Demokratyczna Republika Konga, Republika Środkowoafrykańska, Sierra Leone, Sudan Południowy, Mali i niektóre kraje Sahary Zachodniej, są uwikłane w wojny, które grasujący watażkowie często nazywają „etnicznymi”. Słoweński filozof i socjolog Slavoj Žižek (2010) zauważył, że:
Pod fasadą wojen etnicznych… dostrzegamy działanie globalnego kapitalizmu… Każdy z watażków ma powiązania biznesowe z zagraniczną firmą lub korporacją, eksploatującą głównie bogactwa górnicze w regionie. Takie rozwiązanie odpowiada obu stronom: korporacje uzyskują prawa do wydobycia bez podatków i innych komplikacji, podczas gdy watażkowie bogacą się. …zapomnij o dzikim zachowaniu miejscowej ludności, po prostu usuń z równania zagraniczne firmy z branży zaawansowanych technologii, a cały gmach wojny etnicznej napędzanej starymi namiętnościami legnie w gruzach… W gęstej kongijskiej dżungli jest dużo ciemności, ale jej przyczyny leżą gdzie indziej, w jasnych biurach dyrektorów naszych banków i firm z branży zaawansowanych technologii. (s. 163-164)
Wojna i eksploatacja zasobów pogłębiają zmiany klimatyczne. Wydobywanie minerałów i ropy, szkolenia wojskowe oraz zanieczyszczenia bronią niszczą różnorodność biologiczną, zanieczyszczają wodę, ziemię i powietrze (Dudka i Adriano, 1997; Lawrence i in., 2015; Le Billon, 2001). Ekologiczne niszczenie nasila wojny o zasoby i masowe migracje, ponieważ zasoby środków do życia stają się coraz rzadsze. Najnowsze szacunki Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa wskazują, że 795 milionów ludzi głoduje z powodu wojen światowych i zmian klimatycznych (Światowy Program Żywnościowy, 2019). Globalni decydenci nigdy nie pociągnęli do odpowiedzialności przedsiębiorstw wydobywczych i przemysłu wojennego. Nie uważają eksploatacji zasobów za przemoc. W Porozumieniu paryskim i Protokole z Kioto nawet nie wspomniano o wpływie wojen i wydobyciu zasobów.
Afryka to także wysypisko śmieci i konsument zachodnich odrzutów. W 2018 r., kiedy Rwanda odmówiła importu używanej odzieży z USA, doszło do konfliktu (John, 2018). Stany Zjednoczone twierdzą, że AGOA przynosi korzyści Afryce, jednak stosunki handlowe służą interesom USA i ograniczają potencjał postępu Afryki (Melber, 2009). Na mocy AGOA narody afrykańskie są zobowiązane do nieangażowania się w działania podważające interesy USA. Deficyt handlowy i odpływ kapitału prowadzą do nierównowagi gospodarczej i nadwyrężania poziomu życia biednych (Carmody, 2016; Mac Ginty i Williams, 2009). Dyktatorzy stosunków handlowych na Globalnej Północy robią wszystko w ich interesie i uspokajają swoje sumienia pomocą zagraniczną, nazwaną przez Easterly'ego (2006) ciężarem białego człowieka.
Podobnie jak w epoce kolonialnej, kapitalizm i wyzysk gospodarczy Afryki w dalszym ciągu podważają rodzime kultury i wartości. Przykładowo afrykańskie Ubuntu (człowieczeństwo) i troska o dobro wspólne, w tym o środowisko, zostało zastąpione kapitalistyczną chciwością. Przywódcy polityczni dążą do osobistego wywyższenia, a nie do służenia ludziom (Utas, 2012; Van Wyk, 2007). Ali Mazrui (2007) zauważa, że nawet nasiona powszechnych wojen „leżą w socjologicznym bałaganie, który kolonializm stworzył w Afryce, niszcząc” wartości kulturowe, w tym „stare metody rozwiązywania konfliktów bez tworzenia skutecznych [substytutów] w ich miejsce” (s. 480). Podobnie tradycyjne podejście do ochrony środowiska uznano za animistyczne i diabelskie i zniszczono w imię oddawania czci jednemu Bogu. Kiedy instytucje i wartości kulturalne upadają, a wraz z tym dochodzi do zubożenia, konflikt jest nieunikniony.
Na poziomie krajowym przemoc strukturalna w Afryce jest osadzona w tym, co Laurie Nathan (2000) nazwała „czterema jeźdźcami apokalipsy” (s. 189) – rządach autorytarnych, wykluczeniu ludzi z rządzenia swoimi krajami, zubożeniu społeczno-ekonomicznym i nierówności wzmocnionej przez korupcja i nepotyzm oraz nieskuteczne państwa ze słabymi instytucjami, które nie wzmacniają praworządności. Niepowodzenie przywództwa jest winne wzmocnieniu „czterech jeźdźców”. W większości krajów afrykańskich urząd publiczny jest sposobem na osobiste wywyższenie. Narodowa kasa, zasoby, a nawet pomoc zagraniczna służą wyłącznie elitom politycznym.
Lista krytycznych niesprawiedliwości strukturalnych na poziomie krajowym i międzynarodowym jest nieskończona. Rosnące nierówności społeczno-polityczne i gospodarcze nieuchronnie zaostrzą konflikty i szkody ekologiczne. Nikt nie chce być na dole, a uprzywilejowani nie chcą dzielić najwyższego szczebla hierarchii społecznej dla dobra wspólnego. Zmarginalizowani chcą zdobyć więcej władzy i odwrócić tę relację. Jak można przekształcić przemoc strukturalną, aby stworzyć pokój narodowy i globalny?
Transformacja strukturalna
Konwencjonalne podejścia do zarządzania konfliktami, budowania pokoju i łagodzenia skutków dla środowiska na makro- i mikropoziomie społeczeństwa zawodzą, ponieważ nie zajmują się strukturalnymi formami przemocy. Postawy, rezolucje ONZ, instrumenty międzynarodowe, podpisane porozumienia pokojowe i konstytucje krajowe powstają bez żadnych rzeczywistych zmian. Struktury się nie zmieniają. Transformacja strukturalna (ST) „uwydatnia horyzont, ku któremu zmierzamy – budowanie zdrowych relacji i społeczności, lokalnie i globalnie. Cel ten wymaga realnej zmiany w naszych obecnych sposobach relacji” (Lederach, 2003, s. 5). Transformacja postrzega i reaguje na „przypływy i odpływy konfliktów społecznych jako życiodajne możliwości tworzenia procesów konstruktywnych zmian, które redukują przemoc, zwiększają sprawiedliwość w bezpośrednich interakcjach i strukturach społecznych oraz odpowiadają na rzeczywiste problemy życiowe w relacjach międzyludzkich” (Lederach, 2003, s.14).
Dugan (1996) sugeruje zagnieżdżony model paradygmatu zmian strukturalnych poprzez zajęcie się problemami, relacjami, systemami i podsystemami. Körppen i Ropers (2011) sugerują „podejście oparte na całych systemach” i „myślenie złożone jako metarama” (s. 15) w celu zmiany opresyjnych i dysfunkcyjnych struktur i systemów. Transformacja strukturalna ma na celu ograniczenie przemocy strukturalnej i zwiększenie sprawiedliwości w odniesieniu do kwestii, relacji, systemów i podsystemów, które powodują biedę, nierówności i cierpienie. Umożliwia także ludziom realizację ich potencjału.
W przypadku Afryki sugeruję edukację jako rdzeń transformacji strukturalnej (ST). Kształcenie ludzi o zdolnościach analitycznych oraz wiedzy o ich prawach i godności umożliwi im rozwinięcie krytycznej świadomości i świadomości sytuacji niesprawiedliwości. Osoby uciskane wyzwalają się poprzez sumienie w poszukiwaniu wolności i samoafirmacji (Freire, 1998). Transformacja strukturalna nie jest techniką, ale zmianą paradygmatu „aby spojrzeć i zobaczyć… poza obecnymi problemami w kierunku głębszego wzorca relacji,… podstawowych wzorców i kontekstu… oraz ram pojęciowych (Lederach, 2003, s. 8-9). Na przykład Afrykanie muszą mieć świadomość opresyjnych wzorców i zależności między Globalną Północą a Globalnym Południem, wyzysku kolonialnego i neokolonialnego, rasizmu, ciągłego wyzysku i marginalizacji, która wyklucza ich z kształtowania globalnej polityki. Jeśli Afrykanie na całym kontynencie będą świadomi niebezpieczeństw związanych z wyzyskiem korporacyjnym i militaryzacją przez mocarstwa zachodnie i zorganizują protesty na całym kontynencie, nadużycia te ustaną.
Ważne jest, aby obywatele znali swoje prawa i obowiązki jako członkowie społeczności globalnej. Znajomość międzynarodowych i kontynentalnych instrumentów i instytucji, takich jak Organizacja Narodów Zjednoczonych, Unia Afrykańska, Karta Narodów Zjednoczonych, Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (UDHR) i Afrykańska Karta Praw Człowieka powinna stać się wiedzą ogólną, umożliwiającą ludziom żądanie ich równego stosowania . Podobnie edukacja w zakresie przywództwa i troski o dobro wspólne powinna być obowiązkowa. Słabe przywództwo jest odzwierciedleniem tego, czym stały się społeczeństwa afrykańskie. Ubuntuizm (człowieczeństwo) i dbałość o dobro wspólne zostały zastąpione przez kapitalistyczną chciwość, indywidualizm i całkowity brak docenienia i celebrowania afrykanizmu oraz lokalnej architektury kulturowej, która umożliwiła społeczeństwom Afryki szczęśliwe życie przez tysiące lat.
Ważne jest także wychowanie serca, „ośrodka emocji, intuicji i życia duchowego… miejsca, z którego wychodzimy i do którego wracamy po przewodnictwo, pożywienie i kierunek” (Lederach, 2003, s. 17). Serce ma kluczowe znaczenie dla transformacji relacji, zmian klimatycznych i plagi wojny. Ludzie próbują zmienić społeczeństwo poprzez brutalne rewolucje i wojny, czego przykładem są wojny światowe i domowe oraz powstania, takie jak w Sudanie i Algierii. Połączenie głowy i serca zilustrowałoby nieistotność przemocy nie tylko dlatego, że jest niemoralna, ale także dlatego, że przemoc rodzi więcej przemocy. Brak przemocy wypływa z serca kierowanego współczuciem i empatią. Wielcy przywódcy, tacy jak Nelson Mandela, połączyli głowę i serce, aby spowodować zmiany. Jednak na całym świecie borykamy się z próżnią w zakresie przywództwa, dobrych systemów edukacji i wzorców do naśladowania. Edukację należy więc uzupełniać restrukturyzacją wszystkich aspektów życia (kultury, stosunków społecznych, polityki, ekonomii, sposobu myślenia i życia w rodzinach i społecznościach).
Dążenie do pokoju musi być traktowane priorytetowo na wszystkich poziomach społeczeństwa. Budowanie dobrych relacji międzyludzkich jest warunkiem wstępnym budowania pokoju w perspektywie transformacji instytucjonalnej i społecznej. Ponieważ konflikty zdarzają się w społeczeństwach ludzkich, od dzieciństwa należy kształtować umiejętność dialogu, promowanie wzajemnego zrozumienia i nastawienie, w którym wygrywają obie strony, w zarządzaniu konfliktami i ich rozwiązywaniu. Aby zaradzić problemom społecznym dominujących instytucji i wartości, pilnie potrzebne są zmiany strukturalne na makro i mikro poziomie społeczeństwa. „Stworzenie świata pozbawionego przemocy zależałoby od wyeliminowania niesprawiedliwości społecznych i ekonomicznych oraz nadużyć ekologicznych” (Jeong, 2000, s. 370).
Sama zmiana struktur nie prowadzi do pokoju, jeśli nie następuje po niej lub nie jest poprzedzona osobista przemiana i przemiana serc. Tylko zmiana osobista może spowodować transformację strukturalną niezbędną dla trwałego pokoju i bezpieczeństwa na szczeblu krajowym i globalnym. Zmiana z kapitalistycznej chciwości, konkurencji, indywidualizmu i rasizmu w sercu polityk, systemów i podsystemów, które wyzyskują i odczłowieczają tych, którzy znajdują się na marginesie narodowym i wewnętrznym, jest wynikiem trwałej i satysfakcjonującej dyscypliny badania wewnętrznego ja i rzeczywistości zewnętrznej. W przeciwnym razie instytucje i systemy będą w dalszym ciągu nieść i wzmacniać nasze choroby.
Podsumowując, dążenie do globalnego pokoju i bezpieczeństwa odbija się echem w obliczu kapitalistycznej konkurencji, kryzysu ekologicznego, wojen, grabieży zasobów przez międzynarodowe korporacje i rosnącego nacjonalizmu. Osoby marginalizowane nie mają innego wyjścia niż migracja, angażowanie się w konflikty zbrojne i terroryzm. Sytuacja wymaga, aby ruchy na rzecz sprawiedliwości społecznej zażądały położenia kresu tym okropnościom. Wymaga także działań, które zapewnią zaspokojenie podstawowych potrzeb każdego człowieka, w tym równości i umożliwienia wszystkim ludziom wykorzystania ich potencjału. Wobec braku przywództwa na poziomie globalnym i krajowym, osoby oddolne dotknięte przemocą strukturalną (SV) muszą zostać wykształcone, aby przewodzić procesowi transformacji. Wykorzenienie chciwości zrodzonej przez kapitalizm i globalną politykę wzmacniającą wyzysk i marginalizację Afryki przyspieszy walkę o alternatywny porządek świata, który dba o potrzeby i dobrobyt wszystkich ludzi oraz środowisko.
Referencje
Centrum Solidarności AFL-CIO. (2014). Budowanie strategii na rzecz praw pracowniczych i włączającej wzrost gospodarczy – nowa wizja afrykańskiego aktu na rzecz wzrostu i możliwości (AGOA). Pobrano z https://aflcio.org/sites/default/files/2017-03/AGOA%2Bno%2Bbug.pdf
Sprawy publiczne Afryki. (2016). Gen. Rodriguez przedstawia oświadczenie dotyczące postawy w 2016 r. United States Dowództwo Afryki. Pobrano z https://www.africom.mil/media-room/photo/28038/gen-rodriguez-delivers-2016-posture-statement
Akiwumi, Fa i Butler, Dr. (2008). Górnictwo i zmiany środowiskowe w Sierra Leone w Afryce Zachodniej: badanie teledetekcyjne i hydrogeomorfologiczne. Monitoring i ocena środowiska, 142(1-3), 309-318. https://doi.org/10.1007/s10661-007-9930-9
Ballard, R., Habib, A., Valodia, I. i Zuern, E. (2005). Globalizacja, marginalizacja i współczesne ruchy społeczne w Republice Południowej Afryki. Sprawy Afrykańskie, 104(417), 615-634. https://doi.org/10.1093/afraf/adi069
Bassey, N. (2012). Ugotować kontynent: niszczycielska ekstrakcja i kryzys klimatyczny w Afryce. Kapsztad: Pambazuka Press.
Botes, JM (2003). Transformacja strukturalna. W: S. Cheldeline, D. Druckman i L. Fast (red.), Konflikt: od analizy do interwencji (s. 358-379). Nowy Jork: kontinuum.
Bretthauera, JM (2018). Zmiana klimatu i konflikt zasobów: rola niedoboru. Nowy Jork, NY: Routledge.
Burchill, S., Linklater, A., Devetak, R., Donnelly, J., Nardin T., Paterson M., Reus-Smit, C. i True, J. (2013). Teorie stosunków międzynarodowych (wyd. 5). Nowy Jork: Palgrave Macmillan.
Burton, JW (1990). Konflikt: teoria potrzeb człowieka. Nowy Jork: St. Martin's Press.
Carmody, P. (2016). Nowa walka o Afrykę. Malden, MA: Polity Press.
Cook-Huffman, C. (2009). Rola tożsamości w konflikcie. W: D. Sandole, S. Byrne, I. Sandole Staroste i J. Senehi (red.), Podręcznik analizy i rozwiązywania konfliktów (s. 19-31). Nowy Jork: Routledge.
Cousens, EM (2001). Wstęp. W EM Cousens, C. Kumar i K. Wermester (red.), Budowanie pokoju jako polityka: kultywowanie pokoju w niestabilnych społeczeństwach (s. 1-20). Londyn: Lynne Rienner.
Curtis, M. i Jones, T. (2017). Uczciwe rachunki 2017: Jak świat korzysta z Afryki bogactwo. Pobrano z http://curtisresearch.org/wp-content/uploads/honest_accounts_2017_web_final.pdf
Edwards, DP, Sloan, S., Weng, L., Dirks, P., Sayer, J. i Laurance, WF (2014). Górnictwo i środowisko Afryki. Listy konserwatorskie, 7(3). 302-311. https://doi.org/10.1111/conl.12076
Dudka, S. i Adriano, DC (1997). Wpływ na środowisko wydobycia i przetwarzania rud metali: przegląd. Dziennik Jakości Środowiska, 26(3), 590-602. doi:10.2134/jeq1997.00472425002600030003x
Dugan, MA (1996). Zagnieżdżona teoria konfliktu. Dziennik przywódczy: Kobiety w przywództwie, 1(1) 9-20.
Easterly, W. (2006). Brzemię białego człowieka: dlaczego wysiłki Zachodu, by pomóc reszcie, przyniosły taki efekt bardzo źle i tak mało dobrze. Nowy Jork: Pingwin.
Fjelde, H. i Uexkull, N. (2012). Czynniki klimatyczne: anomalie w opadach deszczu, wrażliwość i konflikty społeczne w Afryce Subsaharyjskiej. Geografia polityczna, 31(7), 444-453. https://doi.org/10.1016/j.polgeo.2012.08.004
Foucault, M. (1982). Podmiot i moc. Krytyczne zapytanie, 8(4) 777-795.
Freire, P. (1998). Pedagogika wolności: etyka, demokracja i odwaga obywatelska. Lanham, Maryland: wydawcy Rowman & Littlefield.
Galtung, J. (1969). Badania nad przemocą, pokojem i pokojem. Dziennik badań pokojowych, 6(3), 167-191 https://doi.org/10.1177/002234336900600301
Zielony, D. (2008). Od biedy do władzy: jak mogą zmienić się aktywni obywatele i skuteczne państwa świat. Oksford: Oxfam International.
Gutierrez, G. (1985). Pijemy z własnych studni (wyd. 4). Nowy Jork: Orbis.
Jeong, HW (2000). Studia nad pokojem i konfliktami: wprowadzenie. Aldershot: Ashgate.
Keenan, T. (1987). I. „Paradoks” wiedzy i władzy: stronnicze czytanie Foucaulta. Teoria polityczna, 15(1) 5-37.
Kleina, N. (2007). Doktryna szoku: powstanie kapitalizmu katastroficznego. Toronto: Alfred A. Knopf Kanada.
Kleina, N. (2014). To zmienia wszystko: Kapitalizm kontra klimat. Nowy Jork: Simon & Schuster.
Körppen, D. i Ropers, N. (2011). Wprowadzenie: Zajęcie się złożoną dynamiką transformacji konfliktu. W: D. Körppen, P. Nobert i HJ Giessmann (red.), Nieliniowość procesów pokojowych: teoria i praktyka systematycznej transformacji konfliktów (s. 11-23). Opladen: Wydawnictwo Barbara Budrich.
Lawrence, MJ, Stemberger, HLJ, Zolderdo, AJ, Struthers, DP i Cooke, SJ (2015). Wpływ współczesnych wojen i działań wojskowych na różnorodność biologiczną i środowisko. Recenzje środowiskowe, 23(4), 443-460. https://doi.org/10.1139/er-2015-0039
Le Billon, P. (2001). Ekologia polityczna wojny: zasoby naturalne i konflikty zbrojne. Geografia polityczna, 20(5), 561–584. https://doi.org/10.1016/S0962-6298(01)00015-4
Lederach, JP (2003). Mała księga transformacji konfliktu. Stosunek płciowy, PA: Good Books.
Mac Ginty, R. i Williams, A. (2009). Konflikt i rozwój. Nowy Jork: Routledge.
Maslow, AH (1943). Konflikt, frustracja i teoria zagrożenia. Dziennik nienormalności i Psychologia Społeczna, 38(1), 81–86. https://doi.org/10.1037/h0054634
Mazrui, AA (2007). Nacjonalizm, pochodzenie etniczne i przemoc. W WE Abraham, A. Irele, I. Menkiti i K. Wiredu (red.), Towarzysz filozofii afrykańskiej (s. 472-482). Malden: Blackwell Publishing Ltd.
Melber, H. (2009). Globalne reżimy handlowe i wielobiegunowość. W: R. Southhall i H. Melber (red.), Nowa walka o Afrykę: imperializm, inwestycje i rozwój (s. 56-82). Scottsville: UKZN Press.
Nathan, L. (2000). „Czterej jeźdźcy apokalipsy”: strukturalne przyczyny kryzysu i przemocy w Afryce. Pokój i zmiana, 25(2), 188-207. https://doi.org/10.1111/0149-0508.00150
Oxfam. (2015). Afryka: Powstanie dla nielicznych. Pobrano z https://policy-practice.oxfam.org.uk/publications/africa-rising-for-the-few-556037
Rodney, W. (1981). Jak Europa słabo rozwinęła Afrykę (Wyd. wyd.). Waszyngton, DC: Howard University Press.
Southall, R. i Melber, H. (2009). Nowa walka o Afrykę? Imperializm, inwestycje i rozwój. Scottsville, Republika Południowej Afryki: University of KwaZulu-Natal Press.
John, T. (2018, 28 maja). Jak Stany Zjednoczone i Rwanda pokłóciły się w sprawie odzieży używanej. BBC News. Pobrano z https://www.bbc.com/news/world-africa-44252655
Trondheim. (2019). Zwiększanie znaczenia różnorodności biologicznej: wiedza i know-how na okres po 2020 r globalne ramy różnorodności biologicznej [Sprawozdanie współprzewodniczących z dziewiątej konferencji w Trondheim]. Pobrano z https://trondheimconference.org/conference-reports
Utas, M. (2012). Wprowadzenie: Bigmanity i zarządzanie sieciowe w konfliktach afrykańskich. W M. Utas (red.), Konflikty afrykańskie i nieformalna władza: wielcy ludzie i sieci (s. 1-34). Londyn/Nowy Jork: Zed Books.
Van Wyk, J.-A. (2007). Przywódcy polityczni w Afryce: prezydenci, mecenasi czy spekulanci? Afrykanin Seria okazjonalnych artykułów Centrum Konstruktywnego Rozwiązywania Sporów (ACCORD), 2(1), 1-38. Pobrano z https://www.accord.org.za/publication/political-leaders-africa/.
Światowy Program Żywnościowy. (2019). 2019 – Mapa Głodu. Pobrano z https://www.wfp.org/publications/2019-hunger-map
Žižek, S. (2010). Życie w czasach ostatecznych. Nowy Jork: Verso.
