Rola dyplomacji, rozwoju i obrony w zapewnianiu pokoju i bezpieczeństwa w państwach wieloetnicznych i religijnych: studium przypadku Nigerii

Abstrakcyjny

Jest wysoce zbadanym i dobrze udokumentowanym faktem, że władza i władza mają swoje domeny w sferze publicznej i rządach. Grupy i wpływowe jednostki walczą o kontrolę nad sferą publiczną, aby uzyskać dostęp do władzy i autorytetu. Wgląd w zarządzanie w Nigerii pokazuje, że walka o władzę i autorytet ma na celu zapewnienie manipulacji władzami rządowymi i zasobami gospodarczymi państwa w celu uzyskania korzyści przekrojowych, etnicznych i osobistych. W efekcie tylko nielicznym ludziom powodzi się dobrze, podczas gdy rozwój polityczny i gospodarczy państwa ulega stagnacji. Nie jest to jednak cecha charakterystyczna państwa nigeryjskiego. Główną przyczyną kryzysu na świecie jest dążenie jednostek i grup do dominacji lub przeciwstawienie się próbom zdominowania ich przez innych. Staje się to bardziej oczywiste w społeczeństwach wieloetnicznych i religijnych, gdzie różne grupy etniczne i religijne rywalizują o dominację polityczną i gospodarczą. Grupy sprawujące władzę używają siły przymusu, aby utrwalić swoją dominację, podczas gdy grupy zmarginalizowane również stosują przemoc, aby potwierdzić swoją niezależność, a także szukać lepszego dostępu do władzy politycznej i zasobów gospodarczych. To dążenie do dominacji przez większe i mniejsze grupy rodzi zatem cykl przemocy, z którego wydaje się, że nie ma ucieczki. Różne próby rządów mające na celu zapewnienie trwałego pokoju i bezpieczeństwa przy użyciu podejścia „laski” (siły) lub „marchewki” (dyplomacja) często nie dają wytchnienia. Jednakże propagowanie podejścia „3D” do rozwiązywania konfliktów przyniosło w ostatnim czasie zachęcające rezultaty, zgodnie z którymi konflikty można rozwiązywać bez zamrażania, a rozwiązanie konfliktów może prowadzić do trwałego pokoju. Opierając się na licznych przykładach z państwa nigeryjskiego, niniejsze badanie potwierdza, że ​​jedynie rozsądne połączenie dyplomacji, rozwoju i obrony w ramach podejścia „3D” może naprawdę zagwarantować trwały pokój i bezpieczeństwo w państwach wieloetnicznych.

Wprowadzenie

Tradycyjnie wojny i konflikty często kończą się, gdy jedna ze stron konfliktu lub niektóre strony konfliktu zyskają przewagę i zmuszą inne strony do zaakceptowania warunków kapitulacji, które zwykle mają na celu ich upokorzenie i uczynienie ich militarnie bezsilnymi i ekonomicznie zależnymi od zwycięzców. Jednak podróż przez historię ujawni, że upokorzeni wrogowie często przegrupowują się, aby przeprowadzić bardziej zaciekłe ataki, a jeśli wygrają lub przegrają, błędne koło wojny i konfliktu trwa. Zatem wygranie wojny lub użycie przemocy w celu zakończenia konfliktu nie jest wystarczającym warunkiem pokoju lub rozwiązania konfliktu. Wymownym przykładem jest pierwsza wojna światowa z lat 1914–1919. Niemcy zostały całkowicie pokonane w wojnie, a inne narody europejskie narzuciły im warunki mające na celu upokorzenie ich i uczynienie ich bezsilnymi przed angażowaniem się w jakikolwiek akt agresji. Jednak w ciągu dwudziestu lat Niemcy stały się głównym agresorem w innej wojnie, która była bardziej intensywna pod względem zasięgu oraz strat ludzkich i materialnych niż pierwsza wojna światowa.

W następstwie ataku terrorystycznego na Stany Zjednoczone 11 września 2001 r. rząd amerykański wypowiedział globalną wojnę z terroryzmem, a następnie wysłał swoje wojska, aby walczyły z talibskim rządem Afganistanu, gospodarzem grupy Al-Kaida, oskarżanej o odpowiedzialny za atak terrorystyczny na USA Talibowie i Al-Kaida zostali pokonani, a później Osama bin Laden, przywódca Al-Kaidy, został zatrzymany i zabity przez siły specjalne USA w Pakistanie, najbliższym sąsiadu Afganistanu. Jednak pomimo tych zwycięstw terroryzm w dalszym ciągu zyskuje na popularności wraz z pojawieniem się innych śmiercionośnych grup terrorystycznych, w tym Islamskiego Państwa Iraku i Syrii (ISIS), śmiercionośnej algierskiej grupy salafickiej znanej jako Al-Kaida w Islamskim Maghrebie (AQIM) oraz Grupa Boko Haram z główną bazą w północnej Nigerii. Warto zauważyć, że grupy terrorystyczne często zlokalizowane są w krajach rozwijających się, ale ich działalność wpływa na każdą część świata (Adenuga, 2003). W tych lokalizacjach endemiczne ubóstwo, brak wrażliwości rządu, panujące przekonania kulturowe i religijne, wysoki poziom analfabetyzmu oraz inne czynniki ekonomiczne, społeczne i religijne sprzyjają terroryzmowi, powstańcom i innym formom przemocy, a także sprawiają, że wojny są droższe i nużące, oraz często odwracają zdobycze zwycięstw militarnych.

Aby rozwiązać problem zidentyfikowany powyżej, większość organizacji międzynarodowych, w tym Organizacja Narodów Zjednoczonych oraz inne organizacje i kraje ponadnarodowe, w tym Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Holandia i Kanada, przyjęła „3D” jako swoje podejście do rozwiązywania konfliktów na całym świecie . Podejście „3D” obejmuje wykorzystanie dyplomacji, rozwoju i obrony w celu zapewnienia, że ​​konflikty nie tylko zostaną zakończone, ale także rozwiązane w sposób uwzględniający podstawowe czynniki, które mogą przyspieszyć kolejną rundę konfliktów. Zatem wzajemne oddziaływanie negocjacji i współpracy stron zaangażowanych w konflikt (dyplomacja), zajmowanie się czynnikami gospodarczymi, społecznymi, a nawet religijnymi przyczyniającymi się do konfliktu (rozwój) oraz zapewnienie odpowiedniego bezpieczeństwa (obrona) stały się modusem USA działania mające na celu rozwiązanie konfliktu. Studium historii potwierdzi również podejście „3D” do rozwiązywania konfliktów. Niemcy i USA są przykładami. Chociaż Niemcy zostały pokonane w drugiej wojnie światowej, kraj ten nie został upokorzony, raczej Stany Zjednoczone poprzez Plan Marshalla, a inne narody pomogły zapewnić Niemcom dźwignię dyplomatyczną i finansową, aby stać się nie tylko gigantem gospodarczym i przemysłowym na świecie, ale także także głównym orędownikiem międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Północne i południowe części Stanów Zjednoczonych również toczyły zaciętą wojnę domową w latach 1861–1865, ale zabiegi dyplomatyczne kolejnych rządów amerykańskich, odbudowa obszarów dotkniętych wojną i użycie zdecydowanej siły w celu powstrzymania działań dzielących grup bojowników doprowadziły do zapewniły jedność i ogólny rozwój Stanów Zjednoczonych. Pouczające jest również odnotowanie, że Stany Zjednoczone wykorzystały także pewną formę podejścia „3D”, aby ograniczyć zagrożenie ze strony Związku Radzieckiego w Europie po drugiej wojnie światowej poprzez ustanowienie Organizacji Traktatu Sojuszu Północnego (NATO), która reprezentowała zarówno strategię dyplomatyczną, jak i wojskową mającą na celu ograniczenie i cofnięcie granic komunizmu, ideologię polityczną i gospodarczą Związku Radzieckiego oraz odsłonięcie Planu Marshalla zapewniającego odbudowę obszarach, które zostały spustoszone przez szkodliwe skutki wojny (Kapstein, 2010).

Celem tego badania jest zwiększenie wiarygodności podejścia „3D” jako najlepszej opcji rozwiązywania konfliktów poprzez umieszczenie państwa nigeryjskiego w świetle reflektorów badawczych. Nigeria jest państwem wieloetnicznym i wieloreligijnym, które było świadkiem i przetrwało wiele konfliktów, które rzuciłyby na kolana wiele innych podobnych państw o ​​zróżnicowanej populacji etnicznej i religijnej. Konflikty te obejmują wojnę domową w Nigerii w latach 1967–70, bojówkę w Delcie Nigru i powstanie Boko Haram. Jednakże połączenie dyplomacji, rozwoju i obrony często zapewnia środki do polubownego rozwiązania tych konfliktów.

Podstawy teoretyczne

W niniejszym opracowaniu za swoje przesłanki teoretyczne przyjęto teorię konfliktu oraz teorię frustracji i agresji. Teoria konfliktu wyraża opinię, że rywalizacja grup o kontrolę nad zasobami politycznymi i gospodarczymi w społeczeństwie zawsze będzie prowadzić do konfliktów (Myrdal, 1944; Oyeneye i Adenuga, 2014). Teoria frustracji i agresji dowodzi, że gdy istnieje rozbieżność między oczekiwaniami a doświadczeniami, jednostki, ludzie i grupy popadają w frustrację i dają upust swojej frustracji, stając się agresywni (Adenuga, 2003; Ilo i Adenuga, 2013). Teorie te potwierdzają, że konflikty mają podłoże polityczne, gospodarcze i społeczne i dopóki kwestie te nie zostaną rozwiązane w sposób zadowalający, konfliktów nie można skutecznie rozwiązać.

Przegląd koncepcyjny „3D”

Jak wspomniano wcześniej, podejście „3Ds”, czyli połączenie dyplomacji, obronności i rozwoju, nie jest stosunkowo nową metodą rozwiązywania konfliktów. Jak zauważa Grandia (2009), najbardziej zintegrowane podejście do operacji utrzymywania i budowania pokoju mających na celu stabilizację i rekonstrukcję stanów pokonfliktowych przez inne niezależne państwa i organizacje zawsze wykorzystywało podejście „3D”, aczkolwiek w różnej terminologii. Van der Lljn (2011) wskazuje również, że przejście od tradycyjnego stosowania podejścia wojskowego do przyjęcia różnych form podejścia „3D” stało się konieczne wraz ze świadomością, że bez odpowiedniego rozwiązania czynników odpowiedzialnych za konflikt na drodze dyplomacji i rozwoju, operacje budowania pokoju często okażą się daremnymi ćwiczeniami. Schnaubelt (2011) twierdzi również, że NATO (a co za tym idzie, wszystkie inne organizacje międzynarodowe) uznało, że aby współczesne misje zakończyły się sukcesem, musi nastąpić przejście od tradycyjnego podejścia wojskowego do podejścia wielowymiarowego obejmującego elementy dyplomacji, rozwoju i obrony. uskuteczniać się.

W następstwie ataku terrorystycznego grupy Al-Kaida na Stany Zjednoczone w dniu 11 września 2001 r. i wynikającego z niego wypowiedzenia wojny światowemu terroryzmowi przez Stany Zjednoczone, rząd amerykański opracował narodową strategię zwalczania terroryzmu, mającą następujące cele:

• Pokonaj terrorystów i ich organizacje;

• Odmawiaj sponsorowania, wsparcia i schronienia terrorystom;

• Zmniejsz podstawowe warunki, które terroryści chcą wykorzystać; I

• Broń obywateli i interesów USA w kraju i za granicą

(Departament Stanu USA, 2008)

Krytyczna analiza powyższych celów strategii ujawni, że jest ona pochodną podejścia „3D”. Cel pierwszy kładzie nacisk na wykorzenienie globalnego terroryzmu przy użyciu siły militarnej (obrona). Drugi cel dotyczy wykorzystania dyplomacji w celu zapewnienia, że ​​terroryści i ich organizacje nie będą miały bezpiecznego schronienia nigdzie na świecie. Obejmuje tworzenie sieci kontaktów z innymi narodami i organizacjami w celu stłumienia globalnego terroryzmu poprzez odcięcie finansowego i moralnego wsparcia dla grup terrorystycznych. Trzecim celem jest uznanie faktu, że bez odpowiedniego zajęcia się czynnikami politycznymi i społeczno-ekonomicznymi, które promują terroryzm, wojny z terroryzmem nigdy nie da się wygrać (rozwój). Czwarty cel może stać się możliwy dopiero wtedy, gdy zostaną osiągnięte pozostałe trzy cele. Warto również zauważyć, że każdy z celów nie jest całkowicie niezależny od pozostałych. Wszystkie one wzajemnie się wzmacniają, ponieważ osiągnięcie któregokolwiek z czterech celów wymaga wzajemnego oddziaływania dyplomacji, obrony i rozwoju. Tym samym Amerykańska Akademia Dyplomacji w swoim raporcie z 2015 r. stwierdziła, że ​​Stany Zjednoczone i Amerykanie są obecnie bezpieczniejsze dzięki synergii między dyplomatami, personelem wojskowym, ekspertami ds. rozwoju oraz osobami z organizacji pozarządowych i innego sektora prywatnego.

Grandia (2009) i Van der Lljn (2011) uważają dyplomację w procesie budowania pokoju za wzmacnianie zaufania ludzi do zdolności, możliwości i zdolności rządu do polubownego rozwiązania konfliktu. Obronność polega na wzmacnianiu zdolności niezbędnego rządu do zapewnienia odpowiedniego bezpieczeństwa na swoim obszarze jurysdykcji. Rozwój pociąga za sobą zapewnienie pomocy gospodarczej, która ma pomóc takiemu rządowi zaspokoić społeczne, gospodarcze i polityczne potrzeby obywateli, które często stanowią podstawę konfliktów.

Jak zauważono wcześniej, dyplomacja, obrona i rozwój nie są pojęciami wzajemnie niezależnymi, lecz raczej współzależnymi zmiennymi. Dobre rządy, będące podstawą dyplomacji, można osiągnąć jedynie wtedy, gdy zapewnione zostanie bezpieczeństwo obywateli i zapewnione będą ich potrzeby rozwojowe. Odpowiednie bezpieczeństwo opiera się również na dobrym zarządzaniu, a każdy plan rozwoju powinien być nastawiony na zapewnienie bezpieczeństwa i ogólnego dobrobytu ludzi (Raport o rozwoju społecznym, 1996).

Doświadczenie Nigerii

Nigeria jest jednym z najbardziej zróżnicowanych etnicznie krajów na świecie. Otite (1990) oraz Salawu i Hassan (2011) twierdzą, że w Nigerii żyje około 374 grup etnicznych. Pluralistyczny charakter państwa nigeryjskiego znajduje również odzwierciedlenie w liczbie religii, które można spotkać w jego granicach. Zasadniczo istnieją trzy główne religie: chrześcijaństwo, islam i tradycyjna religia afrykańska, która sama w sobie składa się z setek bóstw czczonych w całym kraju. Inne religie, w tym hinduizm, Bahia i Przesłanie Graala, również mają wyznawców w państwie nigeryjskim (Kitause i Achunike, 2013).

Pluralistyczny charakter Nigerii często przekłada się na rywalizację etniczną i religijną o władzę polityczną i kontrolę nad zasobami gospodarczymi państwa, a rywalizacja ta często skutkuje intensywnymi polaryzacjami i konfliktami (Mustapha, 2004). Stanowisko to dodatkowo potwierdzają Ilo i Adenuga (2013), którzy twierdzą, że większość konfliktów w historii politycznej Nigerii ma zabarwienie etniczne i religijne. Jednakże konflikty te były lub są rozwiązywane poprzez przyjęcie polityk i strategii, które uwzględniają filozofię podejścia „3D”. W niniejszym badaniu zbadane zostaną zatem niektóre z tych konfliktów oraz sposób, w jaki zostały one rozwiązane lub są rozwiązywane.

Wojna domowa w Nigerii

Dotarcie do pierwotnych przyczyn wojny domowej wymagałoby podróży w głąb powstania samego państwa nigeryjskiego. Ponieważ jednak nie jest to przedmiotem niniejszego opracowania, wystarczy stwierdzić, że czynniki, które doprowadziły do ​​odłączenia się regionu wschodniego od państwa nigeryjskiego wraz z ogłoszeniem stanu Biafra przez pułkownika Odumegwu Ojukwu 30 maja 1967 r. ostateczne wypowiedzenie wojny przez rząd federalny Nigerii w celu zachowania integralności terytorialnej państwa nigeryjskiego obejmuje brak równowagi strukturalnej federacji nigeryjskiej, wysoce kontrowersyjne wybory federalne w 1964 r., równie kontrowersyjne wybory w zachodniej Nigerii, które wywołały konflikt wielki kryzys w regionie, zamachy stanu z 15 stycznia i 29 lipca 1966 r., odmowa Ojukwu uznania Gowona za nowego szefa rządu wojskowego, odkrycie złóż ropy w ilościach przeznaczonych na eksport w Oloibiri w regionie wschodnim, pogrom ludności pochodzenia Igbo w północnej Nigerii i odmowa rządu federalnego wdrożenia Porozumienia z Aburi (Kirk-Greene, 1975; Thomas, 2010; Falode, 2011).

Wojna, która trwała ponad 30 miesięcy, była energicznie prowadzona przez obie strony i miała bardzo szkodliwe skutki dla państwa nigeryjskiego i jego narodu, zwłaszcza dla regionu wschodniego, który był głównie teatrem konfliktu. Wojnę, jak większość wojen, cechowała gorycz, która często wyrażała się w masowych mordach na nieuzbrojonej ludności cywilnej, torturach i zabijaniu schwytanych żołnierzy wroga, gwałtach na dziewczętach i kobietach oraz innym nieludzkim traktowaniu zarówno schwytanych żołnierzy wroga, jak i ludność cywilna (Udenwa, 2011). Ze względu na gorycz charakterystyczną dla wojen domowych, są one przeciągane i często kończą się interwencją Organizacji Narodów Zjednoczonych i/lub innych organizacji regionalnych i międzynarodowych.

W tym miejscu właściwe jest dokonanie rozróżnienia między wojnami domowymi a rewolucjami ludowymi. Wojny domowe toczą się często pomiędzy regionami i grupami w tym samym państwie, podczas gdy rewolucje to wojny toczone pomiędzy klasami społecznymi w tym samym społeczeństwie w celu stworzenia nowego porządku społecznego i gospodarczego w takich społeczeństwach. Zatem rewolucję przemysłową, która nie była konfliktem zbrojnym, uważa się za rewolucję, ponieważ zmieniła ówczesny porządek społeczny i gospodarczy. Większość rewolucji często kończy się przyspieszeniem procesów integracji narodowej i jedności społeczeństw, czego świadkiem była Francja po rewolucji francuskiej 1887 r. i doświadczenia Rosji po rewolucji 1914 r. Jednakże większość wojen domowych powoduje podziały i często kończy się rozczłonkowaniem państwa, czego świadkami byli mieszkańcy byłej Jugosławii, Etiopii/Erytrei i Sudanu. Tam, gdzie państwo nie zostaje rozczłonkowane pod koniec wojny, prawdopodobnie w wyniku działań innych niezależnych państw i organizacji związanych z utrzymywaniem, budowaniem pokoju i egzekwowaniem pokoju, panuje niepewny spokój, często przerywany sporadycznymi konfliktami. Republika Konga dostarcza interesującego badania. Jednak wojna domowa w Nigerii stanowiła rzadki wyjątek od reguły, ponieważ zakończyła się bez bezpośredniej interwencji obcych państw i organizacji, a po zakończeniu wojny 15 stycznia 1970 r. osiągnięto zdumiewający poziom integracji i jedności narodowej. Thomas (2010) przypisuje to osiągnięcie deklaracji rządu federalnego Nigerii pod koniec wojny „żadnego zwycięzcy, żadnego pokonanego, ale zwycięstwo na rzecz zdrowego rozsądku i jedności Nigerii”, a także przyjęciu polityki pojednania i rehabilitacji oraz Odbudowa w celu przyspieszenia integracji i jedności. Pomimo swoich wątpliwości co do warunków panujących w państwie nigeryjskim przed, w trakcie i po wojnie domowej, Effiong (2012) potwierdził również, że porozumienie pokojowe zawarte pod koniec wojny „osiągnęło godny pochwały stopień rozwiązania i przywróciło głęboką miarę normalności społecznej” .” Niedawno szef federalnego rządu wojskowego podczas wojny domowej Yakubu Gowon stwierdził, że to świadome i przemyślane przyjęcie polityki pojednania, rehabilitacji i odbudowy pomogło w pełnej ponownej integracji regionu wschodniego z państwem nigeryjskim . Gowon (2015) opowiada własnymi słowami:

zamiast pławić się w euforii związanej z postrzeganym zwycięstwem, wybraliśmy podróż drogą, której żaden naród nigdy wcześniej nie podróżował w historii wojen na świecie. Uznaliśmy, że gromadzenie łupów wojennych nie ma sensu. Zamiast tego zdecydowaliśmy się stawić czoła najtrudniejszemu zadaniu, jakim jest osiągnięcie pojednania i reintegracji narodowej w możliwie najkrótszym czasie. Taki światopogląd umożliwił nam szybkie i świadome podanie leczniczego balsamu na skaleczenia i rany. Podkreśliło to naszą filozofię „Nie zwycięzców, nie zwyciężonych”, którą wypowiedziałem w przemówieniu do narodu po tym, jak wyciszyliśmy broń i zakasaliśmy rękawy, kładąc ręce na pługu, by odbudować Nigerię. Nasze poszukiwanie rozwiązań problemów następstw wojny i zniszczeń sprawiło, że konieczne było ustalenie zestawu zasad przewodnich jako kotwic naszego zdecydowanego marszu do przodu. To było podstawą naszego wprowadzenia zasady 3R… Pojednanie, (Reintegracja) Rehabilitacja i Rekonstrukcja, które – musimy zrozumieć – nie tylko miały na celu szybkie rozwiązanie kwestii bezpośrednich problemów społeczno-gospodarczych i infrastrukturalnych, ale żywo wspierały moją wizję przyszłości ; wizja większej, zjednoczonej Nigerii, w której każdy, ze Wschodu, Zachodu, Północy i Południa, mógłby aspirować do sukcesu w dowolnej dziedzinie ludzkich wysiłków.

Studium polityki Pojednania, Rehabilitacji i Odbudowy (3R) ujawni, że jest to forma podejścia „3D”. Pojednanie, które odnosi się do ustanowienia lepszych i bardziej satysfakcjonujących stosunków między dawnymi wrogami, opiera się głównie na dyplomacji. Rehabilitacja, która oznacza proces odbudowy, jest funkcją zdolności rządu do zaszczepienia w osobach podlegających resocjalizacji zaufania co do jego zdolności do zapewnienia im bezpieczeństwa i dobrobytu (obrony). Rekonstrukcja zasadniczo odnosi się do programów rozwojowych mających na celu rozwiązanie różnych problemów politycznych, społecznych i gospodarczych leżących u podstaw konfliktu. Utworzenie Krajowego Korpusu Służby Młodzieży (NYSC), utworzenie szkół Unity oraz szybka budowa i zapewnienie obiektów strukturalnych i infrastrukturalnych w całej Nigerii to tylko niektóre z programów rozpoczętych przez reżim Gowona.

Kryzys w Delcie Nigru

Według Okoli (2013) Delta Nigru składa się z trzech głównych stanów, w tym stanów Bayelsa, Delta i Rivers oraz sześciu stanów peryferyjnych, a mianowicie stanów Abia, Akwa Ibom, Cross River, Edo, Imo i Ondo. Mieszkańcy Delty Nigru cierpią z powodu wyzysku już od czasów kolonialnych. Region był głównym producentem oleju palmowego i prowadził działalność handlową z krajami europejskimi przed erą kolonialną. Wraz z nadejściem kolonializmu Wielka Brytania starała się kontrolować i wykorzystywać działalność handlową w regionie, co spotkało się z ostrym sprzeciwem społeczeństwa. Brytyjczycy musieli siłą podporządkować sobie region poprzez wyprawy wojskowe i wygnanie niektórych wybitnych tradycyjnych władców, którzy byli w awangardzie ruchu oporu, w tym wodza Jaja z Opobo i Koko z Nembe.

Po uzyskaniu przez Nigerię niepodległości w 1960 r. odkrycie ropy naftowej w ilościach przeznaczonych na eksport również zintensyfikowało eksploatację regionu, bez towarzyszącego mu rozwoju. Ta postrzegana niesprawiedliwość doprowadziła do otwartego buntu w połowie lat 1960. XX wieku, któremu przewodniczył Izaak Adaka Boro, który ogłosił niepodległość regionu. Bunt został stłumiony po dwunastu dniach wraz z aresztowaniem, oskarżeniem i ostateczną egzekucją Boro. Jednakże wyzysk i marginalizacja regionu nie słabły. Mimo że region ten jest kurą znoszącą złote jaja dla nigeryjskiej gospodarki, jest to region najbardziej zdegradowany i maltretowany nie tylko w Nigerii, ale i w całej Afryce (Okoli, 2013). Afinotan i Ojakorotu (2009) podają, że region wytwarza ponad 80 procent produktu krajowego brutto (PKB) Nigerii, a mimo to mieszkańcy regionu pogrążają się w skrajnej biedzie. Sytuację pogarsza fakt, że dochody uzyskiwane z regionu są wykorzystywane do rozwoju innych regionów kraju, podczas gdy w regionie utrzymuje się silna obecność wojskowa w celu zapewnienia jego dalszej eksploatacji (Aghalino, 2004).

Frustracja mieszkańców Delty Nigru z powodu ciągłego wyzysku i marginalizacji ich regionu często wyrażała się w brutalnych agitacjach na rzecz sprawiedliwości, ale te agitacje często spotykały się z działaniami militarnymi ze strony państwa. Na początku lat 1990. Ruch na rzecz Przetrwania Ludu Ogoni (MOSSOB), którego przywódcą był uznany geniusz literacki Ken Saro-Wiwa, zagroził zakłóceniem poszukiwań i wydobycia ropy naftowej w regionie, jeśli żądania ludności nie zostały spełnione. Zazwyczaj rząd reagował aresztowaniem Kena Saro-Wiwy i innych kluczowych przywódców MOSSOB, po czym byli oni straceni. Powieszenie „Ogoni 9” zwiastowało bezprecedensowy poziom zbrojnego buntu w regionie, który znalazł wyraz w sabotażu i zniszczeniu obiektów naftowych, kradzieży ropy, porwaniach pracowników naftowych w regionie, wysokim wskaźniku piractwa w potokach i pełne morze. Działania te drastycznie wpłynęły na zdolność rządu do eksploracji złóż ropy w regionie, drastycznie ucierpiały także gospodarka. Wszelkie środki przymusu podjęte w celu stłumienia buntu zawiodły, a działania wojenne w Delcie Nigru trwały do ​​czerwca 2009 r., kiedy zmarły prezydent Umaru Yar'Adua ogłosił plan amnestii, który zapewni immunitet przed ściganiem każdemu bojownikowi Delty Nigru, który dobrowolnie złoży broń w ciągu Okres 60 dni. Prezydent utworzył także ministerstwo Delty Nigru, aby przyspieszyć rozwój w regionie. Stworzenie możliwości zatrudnienia dla młodych ludzi w regionie i znaczny wzrost dochodów przypadających państwom w regionie były również częścią porozumienia zawartego przez rząd Yar'Adua mającego na celu przywrócenie pokoju w regionie i faktycznie realizację tych założeń plany zapewniły niezbędny pokój w regionie (Okedele, Adenuga i Aborisade, 2014).

Dla podkreślenia należy zauważyć, że tradycyjne sposoby wykorzystania działań wojskowych w celu wymuszenia pokoju nie powiodły się w Delcie Nigru do czasu, gdy wprowadzono solidne połączenie dyplomacji (plan amnestii), rozwoju i obrony (chociaż nigeryjska marynarka wojenna i armia nadal patrolowanie Delty Nigru w celu rozbicia niektórych gangów przestępczych, które nie mogły już ukrywać się pod etykietą krzyżowców na rzecz sprawiedliwości w regionie).

Kryzys Boko Haram

Boko Haram, co dosłownie oznacza „zachodnia edukacja jest zła”, to grupa terrorystyczna w północnej Nigerii, która zyskała na znaczeniu w 2002 roku pod przywództwem Ustaza Muhammeda Yusufa i której głównym celem jest utworzenie państwa islamskiego w kraju . Grupa mogła rozkwitnąć w północnej Nigerii ze względu na wysoki poziom analfabetyzmu, powszechne ubóstwo i brak możliwości gospodarczych w regionie (Abubakar, 2004; Okedele, Adenuga i Aborisade, 2014). Ikerionwu (2014) podaje, że grupa ta poprzez swoją działalność terrorystyczną jest odpowiedzialna za śmierć dziesiątek tysięcy Nigeryjczyków i zniszczenie mienia wartego miliardy nair.

W 2009 roku rząd Nigerii podjął działania militarne, aby zdecydowanie rozprawić się z szeregowymi członkami grupy Boko Haram. Yusuf i inni przywódcy grupy zginęli, a wielu z nich albo zostało wtrąconych do aresztu, albo musiało uciekać do Czadu, Nigru i Kamerunu, aby uniknąć aresztowania. Jednakże grupa odbiła się, lepiej skoordynowana i ożywiona do tego stopnia, że ​​do 2014 r. przejęła duże terytoria w północnej Nigerii i ogłosiła kalifat niezależny od państwa nigeryjskiego, co zmusiło rząd do ogłoszenia stanu wyjątkowego w trzech północnych stanach Adamawa, Borno i Yobe (Olafioye, 2014).

Do połowy 2015 r. obszar kontrolowany przez tę grupę ograniczał się w dużej mierze do lasu Sambisa i innych lasów w północnej Nigerii. Jak rządowi udało się osiągnąć taki wyczyn? Po pierwsze, wykorzystała dyplomację i obronę, ustanawiając pakt obronny ze swoimi sąsiadami poprzez powołanie wielonarodowej wspólnej grupy zadaniowej składającej się z żołnierzy z Nigerii, Czadu, Kamerunu i Nigru, aby wypędzić grupę Boko Haram z ich kryjówek we wszystkich tych czterech krajach. Po drugie, zapewnił rozwój północnej Nigerii poprzez szybkie utworzenie szkół mających na celu zmniejszenie poziomu analfabetyzmu oraz ustanowienie wielu programów wzmacniających pozycję w celu zmniejszenia poziomu ubóstwa.

Wnioski

Sposób, w jaki zarządzano i nadal zarządza się w Nigerii poważnymi konfliktami, mogącymi rozbić pluralistyczne społeczeństwa, pokazuje, że spójne połączenie dyplomacji, rozwoju i obrony (3D) może pomóc w polubownym rozwiązywaniu konfliktów.

Zalecenia

Podejście „3D” powinno stać się preferowanym podejściem do ćwiczeń utrzymywania i budowania pokoju, a rządy państw narażonych na konflikt, zwłaszcza państw wieloetnicznych i wieloreligijnych, należy zachęcać do przyjęcia tego podejścia, ponieważ odgrywa ono również proaktywną rolę rolę w tłumieniu konfliktów w zarodku, zanim osiągną pełną skalę.

Referencje

Abubakar, A. (2004). Wyzwania bezpieczeństwa w Nigerii. Artykuł zaprezentowany w NIPPSS, Kuru.

Adenuga, Georgia (2003). Stosunki globalne w nowym porządku świata: implikacje dla systemu bezpieczeństwa międzynarodowego. Rozprawa doktorska złożona na Wydziale Nauk Politycznych w ramach częściowego spełnienia warunku uzyskania stopnia magistra na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu w Ibadanie.

Afinotan, Los Angeles i Ojakorotu, V. (2009). Kryzys w Delcie Nigru: problemy, wyzwania i perspektywy. African Journal of Political Science and International Relations, 3 (5). s. 191-198.

Aghalino, SO (2004). Zwalczanie kryzysu Nigru-Delty: ocena reakcji rządu federalnego na protesty przeciwko ropie naftowej w Delcie Nigru, 1958-2002. Maiduguri Journal of Historical Studies, 2 (1). s. 111-127.

Effiong, PU (2012). Ponad 40 lat później… wojna się nie skończyła. W Korieh, CJ (red.). Wojna domowa w Nigerii i Biafra. Nowy Jork: Cambra Press.

Falode, AJ (2011). Wojna domowa w Nigerii, 1967-1970: rewolucja? African Journal of Political Science and International Relations, 5 (3). s. 120-124.

Gowon, Y. (2015). Nie ma zwycięzcy, nie ma pokonanego: uzdrowienie narodu nigeryjskiego. Wykład konwokacyjny wygłoszony na Uniwersytecie Chukuemeka Odumegwu Ojukwu (dawniej Anambra State University) w kampusie Igbariam.

Grandia, M. (2009). Podejście 3D i przeciwdziałanie powstańcom; Mieszanka obrony, dyplomacji i rozwoju: studium Uruzgana. Praca magisterska, Uniwersytet w Lejdzie.

Ilo, MIO i Adenuga, Georgia (2013). Wyzwania związane z zarządzaniem i bezpieczeństwem w Nigerii: studium czwartej republiki. Journal of the National Association for Science, Humanities and Education Research, 11 (2). s. 31-35.

Kapstein, EB (2010). Czy trzy D tworzą F? Granice obronności, dyplomacji i rozwoju. Pryzmat, 1 (3). s. 21-26.

Kirk-Greene, AHM (1975). Geneza wojny domowej w Nigerii i teoria strachu. Uppsala: Skandynawski Instytut Studiów Afrykańskich.

Kitause, RH i Achunike HC (2013). Religia w Nigerii w latach 1900-2013. Badania w zakresie nauk humanistycznych i społecznych, 3 (18). s. 45-56.

Myrdal, G. (1944). Amerykański dylemat: problem Murzynów i nowoczesna demokracja. Nowy Jork: Harper & Bros.

Mustapha, AR (2004). Struktura etniczna, nierówności i zarządzanie sektorem publicznym w Nigerii. Instytut Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju Społecznego.

Okedele, AO, Adenuga, GA i Aborisade, DA (2014). Państwo nigeryjskie oblężone przez terroryzm: konsekwencje dla rozwoju narodowego. Link uczonych, 2 (1). s. 125-134.

Okoli, AC (2013). Ekologia polityczna kryzysu w Delcie Nigru i perspektywy trwałego pokoju w okresie poamnestiowym. Global Journal of Human Social Science, 13 (3). s. 37-46.

Olafioye, O. (2014). Jak ISIS, jak Boko Haram. niedzielna niedziela. 31 sierpnia.

Otite, O. (1990). Pluralizm etniczny w Nigerii. Ibadan: Shareson.

Oyeneye, IO i Adenuga GA (2014). Perspektywy pokoju i bezpieczeństwa w społeczeństwach wieloetnicznych i religijnych: studium przypadku starego Imperium Oyo. Artykuł zaprezentowany na pierwszej dorocznej międzynarodowej konferencji na temat rozwiązywania konfliktów etnicznych i religijnych oraz budowania pokoju. Nowy Jork: Międzynarodowe Centrum Mediacji Etno-Religijnej.

Salawu, B. i Hassan, AO (2011). Polityka etniczna i jej konsekwencje dla przetrwania demokracji w Nigerii. Journal of Administracji Publicznej i Badań nad Polityką, 3 (2). s. 28-33.

Schnaubelt, CM (2011). Integracja podejścia cywilnego i wojskowego do strategii. W Schnaubelt, CM (red.). W stronę kompleksowego podejścia: integrowanie cywilnych i wojskowych koncepcji strategii. Rzym: Akademia Obrony NATO.

Amerykańska Akademia Dyplomacji. (2015). Dyplomacja amerykańska zagrożona. Pobrano z www.academyofdiplomacy.org.

Departament Stanu USA. (2008). Dyplomacja: Departament Stanu USA przy pracy. Pobrano z www.state.gov.

Thomas, AN (2010). Poza banałem rehabilitacji, odbudowy i pojednania w Nigerii: Naciski rewolucyjne w Delcie Nigru. Journal of Zrównoważonego Rozwoju w Afryce, 20 (1). s. 54-71.

Udenwa, A. (2011). Wojna domowa w Nigerii i Biafrze: moje doświadczenie. Spectrum Books Ltd., Ibadan.

Van Der Lljn, J. (2011). 3D „Następna generacja”: wnioski wyciągnięte z Uruzgana dla przyszłych operacji. Haga: Holenderski Instytut Stosunków Międzynarodowych.