Wiary abrahamowe

2 filmy

Jeden Bóg w trzech wyznaniach — przemówienie na konferencji dr Thomasa Walsha

24:44

Jeden Bóg w trzech wyznaniach — przemówienie na konferencji dr Thomasa Walsha

24:43

Przemówienie doktora Thomasa Walsha

Przemówienie programowe na dorocznej międzynarodowej konferencji na temat rozwiązywania konfliktów etnicznych i religijnych oraz budowania pokoju w 2016 r.
Temat: „Jeden Bóg w trzech wyznaniach: odkrywanie wspólnych wartości w tradycjach religijnych Abrahama — judaizm, chrześcijaństwo i islam”

Wprowadzenie

Chcę podziękować ICERM i jego prezesowi, Basilowi Ugorji, za zaproszenie mnie na tę ważną konferencję i umożliwienie mi podzielenia się kilkoma słowami na ten ważny temat: „Jeden Bóg w trzech wiarach: odkrywanie wspólnych wartości w tradycjach religijnych Abrahama. ”

Temat mojej dzisiejszej prezentacji brzmi: „Wiary abrahamowe i uniwersalizm: aktorzy opierając się na wierze w złożonym świecie”.

Na tyle, na ile czas pozwoli, chcę się skupić na trzech kwestiach: po pierwsze, na wspólnej płaszczyźnie, czyli uniwersalizmie i wspólnych wartościach trzech tradycji; po drugie, „ciemna strona” religii i tych trzech tradycji; i po trzecie, niektóre z najlepszych praktyk, które należy promować i rozszerzać.

Wspólna płaszczyzna: uniwersalne wartości podzielane przez abrahamowe tradycje religijne

Pod wieloma względami historia trzech tradycji stanowi część jednej narracji. Czasami nazywamy tradycje judaizmu, chrześcijaństwa i islamu „abrahamowymi”, ponieważ ich historie można prześledzić wstecz do Abrahama, ojca (wraz z Hagar) Izmaela, z którego rodu wywodzi się Mahomet, i ojca Izaaka (wraz z Sarą), z którego rodu, poprzez Jakuba , Jezus wychodzi.

Narracja jest pod wieloma względami historią rodziny i relacji między jej członkami.

Jeśli chodzi o wspólne wartości, widzimy wspólną płaszczyznę w obszarach teologii lub doktryny, etyki, tekstów świętych i praktyk rytualnych. Oczywiście istnieją również istotne różnice.

Teologia czy doktryna: monoteizm, Bóg opatrzności (zaangażowany i aktywny w historii), proroctwo, stworzenie, upadek, mesjasz, soteriologia, wiara w życie po śmierci, sąd ostateczny. Oczywiście na każdym skrawku wspólnej płaszczyzny znajdują się spory i różnice.

Istnieją pewne dwustronne obszary wspólnej płaszczyzny porozumienia, jak na przykład szczególnie duży szacunek, jaki zarówno muzułmanie, jak i chrześcijanie darzą Jezusa i Maryję. Albo silniejszy monoteizm, który charakteryzuje judaizm i islam, w przeciwieństwie do teologii trynitarnej chrześcijaństwa.

Etyka: Wszystkie trzy tradycje przywiązują wagę do wartości takich jak sprawiedliwość, równość, miłosierdzie, cnotliwe życie, małżeństwo i rodzina, troska o biednych i pokrzywdzonych, służba innym, samodyscyplina, przyczynianie się do budowania dobrego społeczeństwa, Złota Reguła, zarządzanie środowiskiem.

Uznanie wspólnej płaszczyzny etycznej pomiędzy trzema tradycjami abrahamowymi zrodziło wezwanie do sformułowania „etyki globalnej”. Hans Kung był czołowym orędownikiem tych wysiłków, co zostało podkreślone podczas Parlamentu Religii Świata w 1993 r. i podczas innych wydarzeń.

Święte teksty: Opowieści o Adamie, Ewie, Kainie, Ablu, Noem, Abrahamie i Mojżeszu zajmują ważne miejsce we wszystkich trzech tradycjach. Podstawowe teksty każdej tradycji są postrzegane jako święte i albo objawione, albo natchnione przez Boga.

Rytuał: Żydzi, chrześcijanie i muzułmanie opowiadają się za modlitwą, czytaniem Pisma Świętego, postem, uczestnictwem w upamiętnianiu dni świętych w kalendarzu, ceremoniami związanymi z narodzinami, śmiercią, zawarciem małżeństwa i osiągnięciem pełnoletności, wyznaczaniem określonego dnia na modlitwę i gromadzenie się, miejsca modlitwy i kultu (kościół, synagoga, meczet)

Wspólne wartości nie opowiadają jednak całej historii tych trzech tradycji, ponieważ w rzeczywistości istnieją ogromne różnice we wszystkich trzech wymienionych kategoriach; teologia, etyka, teksty i rytuały. Do najbardziej znaczących należą:

Jezus: te trzy tradycje różnią się znacznie pod względem poglądu na znaczenie, status i naturę Jezusa.
Mohammed: te trzy tradycje różnią się znacznie pod względem poglądu na znaczenie Mahometa.
Święte teksty: te trzy tradycje różnią się znacznie pod względem poglądów na święte teksty każdej z nich. W każdym z tych świętych tekstów można znaleźć fragmenty nieco polemiczne.
Jerozolima i „Ziemia Święta”: obszar Wzgórza Świątynnego lub Ściany Płaczu, Meczetu Al Aksa i Kopuły na Skale, w pobliżu najświętszych miejsc chrześcijaństwa, istnieją głębokie różnice.

Oprócz tych ważnych różnic musimy dodać kolejną warstwę złożoności. Pomimo przeciwnych protestów, w obrębie każdej z tych wielkich tradycji istnieją głębokie wewnętrzne podziały i nieporozumienia. Wspominanie o podziałach w obrębie judaizmu (ortodoksyjny, konserwatywny, reformowany, rekonstrukcjonista), chrześcijaństwa (katolicki, prawosławny, protestancki) i islamu (sunnici, szyici, sufi) tylko zarysowuje powierzchnię.

Czasami niektórym chrześcijanom łatwiej jest znaleźć więcej wspólnego z muzułmanami niż z innymi chrześcijanami. To samo można powiedzieć o każdej tradycji. Czytałem niedawno (Jerry Brotton, Elżbietańska Anglia i świat islamski), że w czasach elżbietańskich w Anglii (16^th wieku) próbowano zbudować silne stosunki z Turkami, jako zdecydowanie lepsze od obrzydliwych katolików na kontynencie. Stąd też w wielu przedstawieniach pojawiali się „Maurowie” z Afryki Północnej, Persji, Turcji. Wrogość panująca wówczas między katolikami i protestantami uczyniła islam mile widzianym potencjalnym sojusznikiem.

Ciemna strona religii

Powszechne stało się mówienie o „ciemnej stronie” religii. Chociaż z jednej strony religia ma brudne ręce w przypadku wielu konfliktów, które spotykamy na całym świecie, nierozsądne jest przypisywanie zbytniego roli religii.

W końcu, moim zdaniem, religia wnosi niezwykle pozytywny wkład w rozwój ludzki i społeczny. Nawet ateiści wyznający materialistyczne teorie ewolucji człowieka przyznają, że religia odgrywa pozytywną rolę w rozwoju i przetrwaniu człowieka.

Niemniej jednak istnieją patologie często kojarzone z religią, tak samo jak patologie związane z innymi sektorami społeczeństwa ludzkiego, takimi jak rząd, biznes i praktycznie wszystkie sektory. Patologie nie są moim zdaniem specyficzne dla powołania, ale zagrożenia uniwersalne.

Oto kilka najważniejszych patologii:

Religijnie wzmocniony etnocentryzm.
Imperializm religijny lub triumfalizm
Hermeneutyczna arogancja
Ucisk „innego”, „przeczącego innemu”.
Nieznajomość własnej tradycji i tradycji innych (islamofobia, „Protokoły mędrców Syjonu” itp.)
„Teleologiczne zawieszenie etyki”
„Zderzenie cywilizacji” w stylu Huntingtona

Co jest potrzebne?

Na całym świecie dzieje się wiele bardzo dobrych zmian.

Ruch międzywyznaniowy nadal się rozwijał i rozkwitał. Od 1893 roku w Chicago następuje stały rozwój dialogu międzyreligijnego.

Organizacje takie jak Parlament, Religijni na rzecz Pokoju i UPF, a także inicjatywy obu religii i rządów mające na celu wspieranie międzywyznaniowości, na przykład KAICIID, Orędzie Międzywyznaniowe Ammanu, prace WCC, PCID Watykanu oraz na Organizacja Narodów Zjednoczonych, UNAOC, Światowy Tydzień Harmonii Międzywyznaniowej oraz Międzyagencyjna Grupa Zadaniowa ds. FBO i Celów Zrównoważonego Rozwoju; ICRD (Johnston), Inicjatywa Kordoba (Faisal Adbul Rauf), warsztaty CFR na temat „Religii i polityki zagranicznej”. I oczywiście ICERM i The InterChurch Group, itp.

Chcę wspomnieć o pracy Jonathana Haidta i jego książce „The Righteous Mind”. Haidt wskazuje na pewne podstawowe wartości, które podzielają wszyscy ludzie:

Krzywda/opieka

Uczciwość/wzajemność

Lojalność wewnątrzgrupowa

Autorytet/szacunek

Czystość/świętość

Jesteśmy zaprogramowani do tworzenia plemion jako grup współpracujących. Jesteśmy zaprogramowani, aby jednoczyć się wokół zespołów i oddzielać lub oddzielać się od innych zespołów.

Czy potrafimy znaleźć równowagę?

Żyjemy w czasach, gdy stoimy w obliczu ogromnych zagrożeń, takich jak zmiany klimatyczne, zniszczenie sieci energetycznych i osłabianie instytucji finansowych, a także zagrożenia ze strony maniaka dostępu do broni chemicznej, biologicznej lub nuklearnej.

Na zakończenie chcę wspomnieć o dwóch „najlepszych praktykach”, które zasługują na naśladowanie: Orędziu Amman Intefaith oraz Nostra Aetate, która została zaprezentowana 28 października 1965 roku w „W naszych czasach” przez Pawła VI jako „deklaracja Kościoła w związku z religiami niechrześcijańskimi”.

O stosunkach chrześcijańsko-muzułmańskich: „ponieważ w ciągu wieków między chrześcijanami a muzułmanami doszło do niemało kłótni i wrogości, ten święty synod wzywa wszystkich, aby zapomnieli o przeszłości i szczerze pracowali na rzecz wzajemnego zrozumienia oraz zachowania i wspólnego wspierania dla dobra całej ludzkości sprawiedliwość społeczna i dobro moralne, a także pokój i wolność…” „braterski dialog”

„RKC nie odrzuca niczego, co w tych religiach jest prawdziwe i święte”… często odzwierciedlają promień prawdy, który oświeca wszystkich ludzi”. Również PCID i Światowy Dzień Modlitwy w Asyżu 1986.

Rabin David Rosen nazywa to „teologiczną gościnnością”, która może przekształcić „głęboko zatruty związek”.

Przesłanie międzywyznaniowe Ammanu cytuje Święty Koran 49:13. „Ludzie, stworzyliśmy was wszystkich z jednego mężczyzny i jednej kobiety i uczyniliśmy was rasami i plemionami, abyście się wzajemnie poznawali. W oczach Boga najbardziej zaszczyceni z was są ci, którzy najbardziej o Nim pamiętają: Bóg jest wszechwiedzący i wszystko świadomy.”

La Convivencia w Hiszpanii i 11^th i 12^th wieki „złotym wiekiem” tolerancji w Codobie, WIHW przy ONZ.

Praktykowanie cnót teologalnych: samodyscypliny, pokory, miłosierdzia, przebaczenia, miłości.

Szacunek dla duchowości „hybrydowej”.

Zaangażuj się w „teologię religii”, aby rozpocząć dialog na temat tego, jak twoja wiara postrzega inne wyznania: ich twierdzenia o prawdzie, ich roszczenia do zbawienia itp.

Hermenutyczna pokora wobec tekstów.

dodatek

Historia poświęcenia syna przez Abrahama na górze Moria (Rdz 22) odgrywa kluczową rolę w każdej tradycji wiary Abrahama. To popularna historia, a jednak muzułmanie opowiadają ją inaczej niż Żydzi i chrześcijanie.

Poświęcenie niewinnych jest niepokojące. Czy Bóg wystawiał Abrahama na próbę? Czy to był dobry test? Czy Bóg chciał położyć kres krwawym ofiarom? Czy była to zapowiedź śmierci Jezusa na krzyżu, czy może jednak Jezus wcale nie umarł na krzyżu.

Czy Bóg wskrzesił Izaaka z martwych, tak jak wskrzesił Jezusa?

Czy był to Izaak czy Izmael? (Sura 37)

Kierkegaard mówił o „teleologicznym zawieszeniu tego, co etyczne”. Czy należy przestrzegać „boskich przykazań”?

Wiele lat temu Benjamin Nelson napisał ważną książkę zatytułowaną: Idea lichwy: od braterstwa plemiennego do powszechnej inności. W badaniu rozważono etykę wymagania odsetek od spłaty pożyczek, coś zabronionego w Księdze Powtórzonego Prawa wśród członków plemienia, ale dozwolonego w stosunkach z innymi; zakaz, który był kontynuowany przez większą część wczesnej i średniowiecznej historii chrześcijaństwa, aż do reformacji, kiedy to zakaz został uchylony, ustępując, według Nelsona, uniwersalizmowi, zgodnie z którym z biegiem czasu ludzie odnoszą się do siebie uniwersalnie jako „inni”.

Karl Polanyi w Wielkiej Transformacji mówił o dramatycznym przejściu od społeczeństw tradycyjnych do społeczeństwa zdominowanego przez gospodarkę rynkową.

Od czasu pojawienia się „nowoczesności” wielu socjologów starało się zrozumieć przejście od społeczeństwa tradycyjnego do nowoczesnego, od tego, co Tonnies nazwał przejściem od Gemeinschaft do Gesellschaft (Społeczność i społeczeństwo) lub Maine opisane jako towarzystwa zmieniające status na towarzystwa kontraktowe (Starożytne prawo).

Każda wiara abrahamowa ma swoje korzenie przednowoczesne. Każdy musiał, że tak powiem, znaleźć swoją drogę, negocjując swój związek z nowoczesnością, epoką charakteryzującą się dominacją systemu państw narodowych i gospodarki rynkowej oraz, w pewnym stopniu, kontrolowaną gospodarką rynkową oraz wzrostem świeckiego światopoglądu, który prywatyzuje religia.

Każdy musiał pracować, aby zrównoważyć lub powstrzymać swoje mroczniejsze energie. W przypadku chrześcijaństwa i islamu z jednej strony może istnieć tendencja do triumfalizmu lub imperializmu, z drugiej zaś do różnych form fundamentalizmu lub ekstremizmu.

Chociaż każda tradycja stara się stworzyć sferę solidarności i wspólnoty wśród wyznawców, nakaz ten może łatwo przerodzić się w wyłączność wobec tych, którzy nie są członkami i/lub nie nawracają się ani nie przyjmują światopoglądu.

CO ŁĄCZĄ TE WIARY: WSPÓLNA PODSTAWA

Teizm, a właściwie monoteizm.
Doktryna upadku i Teodycea
Teoria odkupienia, pokuty
Pismo Święte
Hermeneutyka
Wspólne korzenie historyczne, Adam i Ewa, Kain Abel, Noe, prorocy, Mojżesz, Jezus
Bóg zaangażowany w historię, Opatrzność
Geograficzna bliskość pochodzenia
Stowarzyszenie genealogiczne: Izaak, Izmael i Jezus pochodzą od Abrahama
Etyka

MOCNE

Cnota
Powściągliwość i dyscyplina
Silna Rodzina
Pokora
złota zasada
Zarządzanie
Powszechny szacunek dla wszystkich
PRAWO
Prawda
Miłość

CIEMNA STRONA

Wojny religijne, wewnątrz i pomiędzy
Skorumpowane zarządzanie
Pycha
Triumfalizm
Religijnie poinformowany etnocentryzm
Teologie „świętej wojny”, krucjaty czy dżihadu
Ucisk „innego, który zaprzecza”
Marginalizacja lub penalizacja mniejszości
Nieznajomość drugiego: Mędrcy Syjonu, islamofobia itp.
Przemoc
Rosnący nacjonalizm etniczno-religijny
„Metanarracje”
Niewspółmierność

Niniejsza praca stanowi część większego projektu badawczego, który koncentruje się na wzroście etnicznego nacjonalizmu malajskiego i supremacji w Malezji. Choć wzrost etnicznego nacjonalizmu malajskiego można przypisać różnym czynnikom, niniejszy artykuł skupia się szczególnie na prawie dotyczącym konwersji na islam w Malezji oraz na tym, czy wzmocniło ono poczucie etnicznej supremacji Malajów. Malezja jest krajem wieloetnicznym i wieloreligijnym, który uzyskał niepodległość w 1957 roku od Brytyjczyków. Malajowie, będący największą grupą etniczną, zawsze uważali religię islamu za nieodłączną część swojej tożsamości, która oddziela ich od innych grup etnicznych, które zostały sprowadzone do kraju podczas brytyjskich rządów kolonialnych. Chociaż islam jest religią oficjalną, Konstytucja zezwala na pokojowe praktykowanie innych religii przez Malezyjczyków niebędących Malajami, a mianowicie etnicznych Chińczyków i Hindusów. Jednakże prawo islamskie regulujące małżeństwa muzułmańskie w Malezji nakłada na niemuzułmanów obowiązek przejścia na islam, jeśli chcą poślubić muzułmanów. W tym artykule argumentuję, że islamskie prawo dotyczące konwersji zostało wykorzystane jako narzędzie do wzmocnienia poczucia etnicznego nacjonalizmu malajskiego w Malezji. Wstępne dane zebrano na podstawie wywiadów z malajskimi muzułmanami będącymi w związkach małżeńskich z osobami niebędącymi Malajami. Wyniki pokazały, że większość Malajów, z którymi przeprowadzono wywiady, uważa przejście na islam za konieczne, zgodnie z wymogami religii islamskiej i prawa stanowego. Ponadto nie widzą również powodu, dla którego osoby niebędące Malajami miałyby sprzeciwiać się przejściu na islam, ponieważ po ślubie dzieci będą automatycznie uznawane za Malajów zgodnie z Konstytucją, która również wiąże się ze statusem i przywilejami. Poglądy osób niebędących Malajami, które przeszły na islam, oparto na wywiadach wtórnych przeprowadzonych przez innych uczonych. Ponieważ bycie muzułmaninem wiąże się z byciem Malajem, wielu nie-Malajów, którzy się nawrócili, czuje się okradzionych z poczucia tożsamości religijnej i etnicznej oraz pod presją, aby przyjąć etniczną kulturę Malajów. Chociaż zmiana prawa konwersyjnego może być trudna, otwarty dialog międzywyznaniowy w szkołach i sektorach publicznych może być pierwszym krokiem do rozwiązania tego problemu.

Wiary abrahamowe i uniwersalizm: aktorzy wiary w złożonym świecie